เกมเสน่หา
ตอนที่ 11
คำถามของพิมลแขทำให้เหมือนชนกฟิวส์ขาดร้องไห้โฮ ตวัดมือเซ็นเช็คอีกหลายใบยื่นให้แม่เลี้ยง พิมลแขไม่ยอมรับ ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจกับทิฐิของลูกเลี้ยงสาว
“คุณทำอย่างกับ...กำลังจะเสียของรักไป”
“ฉันไม่อยากเสียเขาไป”
“เขาหมายถึงคุณธวัชหรือลัคนัย”
พิมลแขคิดว่าพอเดาคำตอบได้จากท่าทีของลูกเลี้ยงสาว
“หมายถึงลัคนัยสินะ คุณรักเขาแล้วใช่ไหม”
เหมือนชนกไม่ตอบแต่ตั้งหน้าตั้งตาเซ็นเช็ค
อีกหลายใบ พิมลแขสงสารเอ่ยเสียงอ่อน
“คุณนก...คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ารักลัคนัยขนาดนี้”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นี่คือทั้งหมดที่ฉันมี แลกกับพ่อและสามีฉัน คืนพวกเขามาให้ฉันเถอะนะ”
พิมลแขไม่ยอมรับเช็คแต่อยากปลอบใจลูกเลี้ยงสาวมากกว่า แต่ไม่ทันได้ทำธวัชก็มาถึงพร้อมกับลัคนัย
“ขอโทษนะแข ผมไม่อยากมาให้คุณเห็นในสภาพนี้เลย แต่ผมทนไม่ไหวแล้ว...ผมคิดถึงคุณ”
ธวัชยันตัวเองจากรถวีลแชร์พยายามเดินด้วยสองขาแต่ไม่ถึงก้าวก็ล้ม พิมลแขถลาประคองและเคลียร์ใจกับเขาว่าจะไม่จากไปไหนแล้ว...สามคนพ่อแม่ลูกจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
เหมือนชนกมองพ่อกอดแม่เลี้ยงด้วยหัวใจแตกสลาย ก่อนผงะเมื่อหันมาเจอลัคนัยยืนถือเช็คของเธอ
“สำหรับคุณ...ผมมีค่าเท่านี้เอง”
ooooooo
เหมือนชนกไม่อาจทนมองภาพครอบครัวสุขสันต์ระหว่างพ่อกับแม่เลี้ยงได้อีก ผลุนผลันไปขึ้นรถ ลัคนัยไม่ยอมจบง่ายๆเหมือนเคยตามประกบ
“จะไปไหนคุณนก คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย”
“ไม่มีอะไรต้องตอบ ฉันรู้แค่ว่านายปิดบังฉันเรื่องผู้หญิงคนนั้น นายคอยมาดูแลเขาลับหลังไม่พอยังพาพ่อฉันมาส่งถึงมือเขาอีก นายทำอย่างนี้ได้ยังไง นายทำลายครอบครัวฉันได้ยังไง”
“ผมจะทำลายครอบครัวคุณได้ยังไง ในเมื่อครอบครัวคุณก็คือครอบครัวผม คุณเคยบอกแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
“คนในครอบครัวไม่มีวันทำแบบที่นายทำ ฉันขอถอนคำพูด นายไม่มีวันเป็นครอบครัวฉัน...ไม่มีวัน!”
ลัคนัยหอบหัวใจช้ำๆกลับบ้านหวังปรับความเข้าใจกับเหมือนชนกอีกรอบแต่นอกจากจะไม่เจอเธอที่เรือนหอ รองประธานหนุ่มยังถูกไพพรรณเตือนสติอีกต่างหาก
“น้ารู้นะคะว่าคุณนัยหวังดีกับคุณวัช แต่มีตั้งหลายวิธีจะเลี่ยงไม่ให้กระทบความรู้สึกคุณนก คุณแต่งงานกันแล้ว เธอควรมาเป็นที่หนึ่งไม่ใช่เหรอคะ”
“มันควรจะเป็นทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอครับที่เป็นที่หนึ่งของกันและกัน ในเมื่อคืนนี้เธอเลือกจะไม่ฟังเหตุผลของผม ทั้งยังไม่อยากเห็นหน้าผม ผมก็ไม่ฝืนใจเธอ...ถ้าไงฝากน้าดูแลเธอด้วยนะครับ”
ไพพรรณรับปากด้วยความเต็มใจ ยอมทิ้ง
เพ็ญพรรณีลูกสาวคนเดียวให้อยู่กับความผิดหวังเพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน แม่แท้ๆก็ไม่เคยเหลียวแลหรือยกให้เธอเป็นที่หนึ่ง ไม่เหมือนเหมือนชนกที่ไม่ว่าจะทำตัวเลวร้ายแค่ไหนไพพรรณก็ไม่เคยตำหนิ มีแต่ดูแลไม่ห่างจนแทบลืมไปเลยว่าตัวเองมีลูกสาว!
เหมือนชนกไม่ได้สนใจคนอื่น จมปลักกับความทุกข์ใจที่พ่อเลือกแม่เลี้ยงมากกว่าตนเอง ธวัชเสียใจไม่ต่างกันแต่คิดว่าถึงเวลาที่ลูกสาวคนเดียวต้องยอมรับความจริง
“ความพยายามหลายเดือนของนกมันเทียบไม่ได้กับใครบางคนเลยสินะคะ หรือเป็นเพราะว่าเขากำลังจะมีลูกคนใหม่ให้คุณพ่อ ลูกคนใหม่ที่สำคัญกว่านก”
