เกมเสน่หา
ตอนที่ 11
เหมือนชนกไม่มีทางเลือกยอมอนุญาตให้เพ็ญพรรณีย้ายกลับมา เน็ตไอดอลสาวมีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่ยโสโอหังหรือตีฝีปากเหมือนเมื่อก่อน กระนั้นวิสาขาที่เพิ่งรู้เรื่องก็ยังไม่ไว้ใจ
“แน่ใจแล้วเหรอให้ยัยคนนั้นกลับมาอยู่ที่นี่”
“ไม่แน่ใจเลยสักนิดค่ะ แต่ทำไงได้...เห็นแก่น้าไพ”
วิสาขาส่ายหน้าให้ความใจอ่อนของลูกสาว “เฮ้อ... เรานี่นะต่อให้แข็งยังไง พอเห็นศัตรูตกทุกข์ได้ยากทีไรกลายร่างเป็นสโนว์ไวท์ทุกที...ระวังเขาไว้ให้ดีก็แล้วกัน เคยทำอะไรไว้ก็รู้นี่”
“คุณแม่บอกเหมือนลักกี้ไม่มีผิด ขานั้นก็เตือนนกว่าเมตตาเขาได้แต่ต้องไม่ลืมสิ่งที่เขาทำกับเราไว้”
“ถูกต้องที่สุด คนเราเจ็บแล้วต้องจำ จะเชื่อแค่สิ่งที่เห็นไม่ได้หรอก”
วิสาขาแวะเยี่ยมธวัชแล้วก็ได้แต่กลอกตา
เมื่อเห็นสภาพ ไฮโซสาวใหญ่ทนดูอดีตสามีทำกายภาพแบบซังกะตายไม่ไหวลุกมาช่วยแต่คงหนักมือไปหน่อย
“คุณวิ...นี่จะฆ่าผมรึไง!”
“ใช่...ฆ่าให้ตาย มีอย่างที่ไหนอุตส่าห์รอดมาได้ไม่พิการยังจะทำตัวพิการอีก”
ไพพรรณที่มาช่วยธวัชทำกายภาพอดเตือน
เจ้านายสาวไม่ได้ “พูดแรงไปรึป่าวคะคุณวิ”
“ไม่แรงไปหรอก สำหรับอีตาแก่หัวดื้อที่อยากพิการนี่”
“เอาเลย...อยากฆ่าผมให้ตายด้วยวิธีนี้ก็เอาเลย
ผมทั้งแก่ทั้งดื้อ ขาก็เดินไม่ได้ ไร้ค่า ไม่สมควรอยู่ต่อไปแล้ว!”
ธวัชไม่พูดเปล่า ยกมือทุบขาตัวเองระบายความคับแค้นใจ ไพพรรณจะห้ามแต่วิสาขารั้งไว้
“ทำไมไม่ตายๆไปซะตั้งแต่ตอนนั้น เป็นที่พึ่งให้คนอื่นไม่ได้ยังต้องกลายเป็นภาระ แค่แรงจะพยุงตัวเองให้ลุกยืนยังไม่มีแล้วแบบนี้จะดูแลใครได้ ควรอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมนี่แหละ ไม่ต้องออกไปไหนให้อายใครและให้ใครอาย!”
บ่นจบก็นอนหันหลัง เผยให้เห็นรูปถ่ายของพิมลแขที่เขาแอบซ่อนใต้หมอน วิสาขาส่ายหน้าหน่ายๆก่อนตีก้นอดีตสามีฉาดใหญ่ เร่งให้เขาลุกจะพาไปข้างนอก
“ก็บอกแล้วไงว่ากายภาพไปก็เท่านั้น”
“บอกรึยังว่าจะพาไปกายภาพ...จะพาไปหากำลังใจในการเดินต่างหาก”
วิสาขาพาอดีตสามีนั่งรถเข็นมาสปาหรูของพิมลแข ธวัชโวยวายใหญ่
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไมวิ หันกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ถ้าอยากกลับก็เดินกลับไปเองสิ”
“ก็รู้นี่ว่าผมเดินไม่ได้...แล้วก็ไม่ได้อยากมาให้เขาเห็นด้วย”
“ก็ไม่ได้พามาให้เขาเห็นสักหน่อย แค่พามาดูเขา...”
ธวัชจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นพิมลแขจากมุมไกลๆ ก็ถึงกับอึ้ง มองตามไม่วางตา
“ไหนบอกว่าไม่คิดถึงเขาไง จ้องใหญ่เชียว”
วิสาขาแกล้งเย้าอดีตสามี ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพท้องโตของพิมลแข
“คนปากแข็งไม่ได้มีคุณคนเดียวซะแล้วสิ เห็นรึยังตาหัวดื้อ นั่นไงกำลังใจของคุณ...เหตุผลที่คุณต้องกลับมาเดินให้ได้อีกครั้ง ความสุขรอคุณอยู่ตรงหน้าแล้ว เหลือแค่เดินเข้าไปหาก็เท่านั้นแหละคุณวัช”
ธวัชยิ้มกว้าง ตั้งท่าจับล้อจะไปหาพิมลแขแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นลัคนัยเดินมาจากอีกทาง วิสาขางงมาก
