เกมเสน่หา
ตอนที่ 10
พิมลแขอารมณ์เสียมากเมื่อลัคนัยมาแจ้งเรื่องคำสั่งหมอห้ามเยี่ยมธวัช ทอแสงไม่เชื่อเพราะมีอคติกับลัคนัยแต่เขาไม่สนใจยืนกรานกับอดีตคนรักจะทำตามสัญญาแต่ต้องรอให้หมออนุญาต
ทอแสงคิดว่าลัคนัยปกปิดบางอย่างและเรื่องคำสั่งหมอก็อาจเป็นเรื่องโกหกจึงไปสังเกตการณ์แถวห้องพักของธวัช แล้วพบว่าการคาดการณ์ของตนนั้นเป็นจริง เมื่อพิมลแขรู้เรื่องก็รุดมาเยี่ยมสามีแต่เหมือนชนกโผล่มาขวาง
“เธอทำให้พ่อฉันต้องเป็นแบบนี้ยังจะกล้าเข้าไปเสนอหน้าให้เขาเห็นอีกเหรอ”
พิมลแขหน้าเสีย ข่มความโกรธอ้อนวอนให้ลูกเลี้ยงสาวเห็นใจแต่เหมือนชนกไม่ยี่หระ
“พ่อฉันดีกับเธอแค่ไหน เข้าข้างเธอแค่ไหน แล้วดูที่เธอตอบแทนเขาสิ!...ไม่ตายก็เหมือนตาย ชาตินี้เขาอาจจะเดินไม่ได้แล้วก็ได้”
“ว่าไงนะคะ คุณวัชจะเดินไม่ได้งั้นเหรอ”
“ได้ยินอย่างนี้แล้วตัดสินใจง่ายขึ้นไหม จะรับผิดชอบไอ้สิ่งที่ทำและดูแลพ่อฉันได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็เอาเงินค่าตัวเธอแล้วออกไปจากบ้านฉัน!”
ทอแสงของขึ้นแทนลูกสาว เถียงแทน “หยุดก้าวร้าวกับลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ เขามีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงเธอนะ”
“ฉันไม่นับศักดิ์อะไรกับผู้หญิงที่แม้กระทั่งศักดิ์ศรียังไม่มี ผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอพ่อฉันหาได้ทั่วไป ถ้าไม่มีพ่อฉัน ป่านนี้เธอนั่งติดเบอร์อยู่ในตู้ไปแล้ว”
“แก! ดูถูกลูกฉันเกินไปแล้วนะ”
พิมลแขกลัวแม่ทำเสียเรื่อง ปรี่ไปคุกเข่าขอร้องเหมือนชนก
“ขอร้องล่ะค่ะคุณนก คุณจะว่าจะดูถูกอะไรฉันก็ได้ ฉันยินดีรับมัน แต่ขอร้องให้ฉันได้พบคุณวัชสักครั้ง ไม่แน่สิ่งที่ฉันกำลังจะบอกอาจทำให้เขามีกำลังใจ”
“สำคัญตัวเองขนาดนั้นเลย เธอนี่แหละที่ทำให้พ่อฉันหมดกำลังใจ...รู้เอาไว้!”
ทอแสงทนไม่ไหวเมื่อเห็นพิมลแขทำท่าจะกราบลูกเลี้ยงสาว ฉวยจังหวะตอนพยาบาลออกจากห้องของธวัชลากตัวลูกสาวเบียดแทรกเข้าห้องทันที
เหมือนชนกโมโหมากรีบตามไปห้ามแต่ไม่ทันเอ่ยปาก ธวัชก็ตะโกนไล่พิมลแข
“คุณวัชคะ...แขมีข่าวดีจะบอกคุณ แขกำลัง...”
“ข่าวดีข่าวร้ายผมไม่อยากฟังทั้งนั้น ถ้ามันออกมาจากปากคุณ”
“คุณวัช! ทำไมคะ...เมื่อวานคุณยังอยากเจอแขอยู่เลย”
“ใช่...เมื่อวานผมอยากเจอคุณแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ในเมื่อคุณบอกเองว่ารักแค่เงินของผม ผมจะให้คุณจนพอใจ แต่คุณต้องออกไปจากชีวิตผมนับตั้งแต่วันนี้”
พิมลแขร่ำไห้ ปวดใจเหลือเกินที่สามีไม่ให้โอกาสเธอบอกเรื่องตั้งท้อง เหมือนชนกยิ้มเย้ย
“ไม่ได้ยินรึไง...คุณพ่อไล่ขนาดนี้ยังจะหน้าด้านหน้าทนอยู่อีกเหรอ”
ทอแสงเหลืออดกับคำพูดลูกเขยและเหมือนชนก ปรี๊ดแตก “ไม่ต้องกลัวหรอก พวกแกได้จ่ายฉันกับลูกจนสาสมแน่! ดีเหมือนกันยัยแข แกจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับไอ้สามีพิการนี่ไปจนตาย!”
แหวจบทอแสงก็ลากพิมลแขออกจากห้อง เหมือนชนก มองตามด้วยความสะใจก่อนจะหน้าเจื่อนเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของพ่อ...
ooooooo
ลัคนัยมาถึงโรงพยาบาลพร้อมวิสาขา เห็นท่าทางซึมเศร้าของธวัชก็สงสัย เหมือนชนกวีนแตกเพราะคิดว่าเขาเข้าข้างพิมลแข ลัคนัยต้องตามง้อและเคลียร์กับเธออย่างตรงไปตรงมา
“ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อคุณ แต่คุณเชื่อหรือว่าคุณน้าคิดแบบที่พูดจริงๆ”
“เชื่อสิ...อะไรที่พ่อฉันพูด ฉันก็เชื่อทั้งนั้นแหละ ไม่แปลก...ก็แม่นั่นเป็นตัวการนี่”
“พูดแบบนี้แปลว่าคุณไม่รู้จักพ่อตัวเอง”
