เกมเสน่หา
ตอนที่ 10
เหมือนชนกสัมผัสได้ถึงน้ำตาของสามี เธอสะเทือนใจมากเพราะไม่เคยเห็นเขาอ่อนแอขนาดนี้
“ผมควรชินได้แล้วเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทิ้งและก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...คนอย่างผมมันเกิดมาเพื่อโดดเดี่ยว”
“อย่าพูดว่าโดดเดี่ยวอีกนะ! นายจะโดดเดี่ยวได้ยังไง ลืมแล้วรึไงว่ายังมีฉัน”
ลัคนัยอึ้งมากไม่คิดว่าเธอจะแคร์ เหมือนชนกน้ำตาไหลด้วยความสงสารก่อนปลอบเขาโดยไม่รู้ตัว
“ฉันไง...รอยยิ้มสวยที่สุดของนาย ครอบครัวอบอุ่นที่นายเคยอยากมี ฉันจะเป็นทุกอย่างให้และจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน...เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะลักกี้”
“ขอบคุณครับที่จะผ่านคืนเลวร้ายนี้ไปกับผม”
ooooooo
วิสาขาร้อนใจเรื่องนิ่มนวลต้องบากหน้าไปหาอดีตสามีให้ช่วยติดต่อนักสืบให้ ธวัชเต็มใจช่วยแถมเอาใจเธออย่างดีด้วยสลัดผักชามโตเพราะเห็นเธอหมกมุ่นเรื่องนิ่มนวลทั้งวัน
พิมลแขกลับถึงบ้านเห็นวิสาขาพูดคุยกับธวัชอย่างสนิทสนมก็หมั่นไส้
“คุณพี่คะ...ช่วยเลื่อนรถด้วยค่ะ รถคุณพี่จอดอยู่ในที่ของฉัน”
วิสาขามองมานิ่งๆแต่ก็อดไม่ได้จะเหน็บกลับ
“ขอโทษด้วยค่ะ ชิน...เผอิญมันเคยเป็นที่ของคุณพี่มาก่อน”
ธวัชเห็นท่าไม่ดี ตั้งท่าจะห้ามทัพแต่วิสาขาก็ยอมสงบศึกก่อนปลีกตัวกลับบ้านพร้อมสลัดชามโต
พิมลแขมองตามหลังอดีตภรรยาของสามีด้วยแววตาโกรธจัดก่อนจะทนไม่ไหวประชดประชันจนธวัชเหลืออด
“ผมถามดีๆทำไมต้องประชดกันด้วย”
“ฉันก็อยากตอบดีๆ แต่ดูคุณทำสิ มีใครที่ไหนให้ภรรยาเก่าเดินเข้าเดินออกในบ้านทั้งที่แต่งงานกับคนใหม่แล้ว”
“แล้วมีใครที่ไหนที่เขาเก็บข้าวของแฟนเก่าเอาไว้ดูต่างหน้าทั้งที่แต่งงานกับคนใหม่แล้ว...ไม่กลับบ้านหลายวันแต่พอแฟนเก่า...ไม่สิ...ลูกเขยผมกลับมาคุณก็กลับมา”
พิมลแขผงะ ช้ำใจมากที่เขาดูถูกน้ำใจเธอ “ฉันมาเพื่อที่จะอธิบายกับคุณ แต่จากที่คุณพูดมา คำอธิบายของฉันมันคงไม่จำเป็นแล้ว ไม่มีอะไรที่คุณจำเป็นต้องรู้แล้ว ในเมื่อคุณไม่เชื่อใจกันเลย!”
แหวจบพิมลแขก็หอบสภาพจิตใจบอบช้ำไปหาแม่ที่คอนโด ทอแสงกอดลูกสาวด้วยความสงสารและเห็นใจ แม้เธอจะเป็นแม่จอมเจ้ากี้เจ้าการแต่ไม่เคยคิดทำให้ลูกต้องเสียใจขนาดนี้...
ลัคนัยกับเหมือนชนกไปแจ้งความคนหายเช้าวันต่อมา ช่วยกันกรอกข้อมูลของนิ่มนวลและแวะกินข้าวกลางวันด้วยกันในสวนสาธารณะ รองประธานหนุ่มปลื้มมากที่ภรรยาคนสวยเอาใจใส่ดี เหมือนชนกเขินมากจะแหวกลบเกลื่อนแต่เมื่อเจอแววตาจริงใจของเขาก็ยั้งปากไว้
“ถ้าวันนี้ไม่มีคุณ โลกของผมคงเหมือนเมื่อตอนเด็ก...วันที่แม่จากไปครั้งนั้น ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก...สิ่งที่ฉันทำให้นายมันก็คือแบบเดียวกับที่นายเคยทำให้ฉันเวลาอ่อนแอนั่นแหละ...ฉันดูแลนายดีเป็นเพราะนายดูแลฉันดี”
สถานการณ์ของลัคนัยกับเหมือนชนกดีขึ้น ความรู้สึกอ่อนหวานครอบคลุมหัวใจทั้งสองโดยไม่รู้ตัว ต่างจากสถานการณ์ของธวัชกับพิมลแขที่อึมครึมจนทอแสงต้องยื่นมือมาช่วย
ทอแสงต่อว่าลูกเขยชุดใหญ่โทษฐานทำให้
ลูกสาวเธอช้ำใจหนีมานอนคอนโด ธวัชรับฟังด้วยท่าทีนิ่งสงบก่อนรับปากปรับปรุงตัวทั้งเรื่องเชื่อใจพิมลแขและเรื่องระยะห่างกับวิสาขา
ธวัชแอบขับรถตามพิมลแขจากคอนโดไป
ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ทอแสงหลอกลูกสาวคนเดียวไปพบ เมื่ออดีตนางงามเห็นหน้าสามีก็เมินหน้าหนีทันที
ธวัชตามไปรั้งไว้
