เกมเสน่หา
ตอนที่ 1
ลัคนัยปล่อยให้เหมือนชนกระบายความอึดอัดใจกับแม่น้ำจนผล็อยหลับจึงอุ้มไปส่งถึงห้องนอนที่บ้าน ไพพรรณแม่บ้านเก่าแก่มารอรับและดูแลอย่างใกล้ชิดจนตื่นแต่ไม่กล้าบอกว่าใครพาเธอกลับบ้าน
เหมือนชนกจึงรู้แค่ลัคนัยพามาส่งบ้าน ไม่ได้อุ้มส่งถึงห้องนอนเหมือนในความเป็นจริงที่ทุกคนเห็น แต่กระนั้นเรื่องลัคนัยก็ไม่น่ากังวลเท่าเรื่องธวัชที่จนป่านนี้คุณหนูขี้วีนก็ทำใจเจอหน้าพ่อไม่ได้
ไพพรรณเป็นแม่บ้านเก่าแก่ที่ทำงานกับธวัชมานาน เธอเป็นคนซื่อสัตย์ จงรักภักดีและรักเหมือนชนกไม่แพ้ใครจึงพยายามกล่อมให้คุณหนูขี้วีนใจเย็นและคุยกับพ่อแม่ดีๆ
ธวัชกับวิสาขาร้อนใจเรื่องเหมือนชนกแต่ไม่อยากปลุก ได้แต่รออย่างอดทนโดยมีลัคนัยนั่งเป็นเพื่อน ธวัชกระวนกระวายเพราะความจริงวันนี้เขามีนัดร่วมงานเปิดตัวพิมลแขบิวตี้ สปาเสริมความงามสุดหรูของพิมลแขว่าที่ภรรยาคนใหม่แต่ยังไปไม่ได้เพราะกลัวเหมือนชนกจะยิ่งอาละวาด
วิสาขามองอดีตสามีด้วยความหมั่นไส้ ยิ่งได้ยินเขาโทร.ขอโทษพิมลแขด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยิ่งช้ำใจจนต้องแผลงฤทธิ์เดินแปะกระดาษสีแผ่นเล็กๆทั่วบ้าน
ธวัชวางสายจากพิมลแขแล้วกวาดตามองรอบบ้านงงๆ “ใครเอาอะไรมาแปะเต็มบ้าน”
“ฉันเองค่ะ...ของที่แปะคือของที่ฉันจะเอาไปด้วย เราหย่ากันแล้ว...ต้องแบ่งสมบัติกันไม่ใช่เหรอคะ”
วิสาขาตอบแบบไม่ยี่หระก่อนแปะกระดาษสีอีกแผ่นบนอกเสื้อเขา
“ไม่ใช่คุณนะคะ...ฉันจะเอาเสื้อ ตัวนี้ฉันเป็นคนซื้อ...ถอดมา อะไรที่เป็นของฉันก็ควรจะไปอยู่กับฉัน”
เหมือนชนกลงมาทันได้ยินจึงย้อนถามแม่เสียงเรียบ
“แล้วนกล่ะคะควรจะอยู่กับใคร”
วิสาขาหน้าเจื่อน พลันตั้งหลักได้ก็ตอบลูกสาว “นกต้องไปอยู่กับแม่อยู่แล้ว อยู่บ้านนี้ไม่ได้หรอก”
“เหรอคะพ่อ”
“ได้สิ...อยู่กับพ่อนะลูก”
“ตอบไม่เต็มเสียงเลยนะคะ...ตอนเด็กๆนกเห็นแม่ออกไปเที่ยวจนนกคิดว่าแม่อาจทำให้ครอบครัวเราพัง แล้วพ่อก็บอกว่าครอบครัวเราจะยังอยู่ พ่อสัญญาว่าจะรักษามันไว้ แต่วันนี้พ่อกลับเป็นคนพังมัน...ไม่ใช่แม่!”
“แม่ถือว่าเป็นคำชมนะจ๊ะ”
ลัคนัยเห็นท่าไม่ดี เหมือนชนกจะระเบิดอารมณ์อีกรอบเลยพยายามไกล่เกลี่ยแต่เหมือนชนกจะไม่ซาบซึ้งใจตอกไม่ไว้หน้าว่าเขาเป็นคนนอกไม่ใช่คนในครอบครัว
ธวัชกับวิสาขาที่เป็นกรรมการระหว่างลูกสาวกับเด็กในอุปการะมาตั้งแต่เด็กถอนใจยาวและปรามลูกสาวให้หยุด เหมือนชนกยิ่งปรี๊ด ลัคนัยเลยขอตัวกลับเพื่อจบปัญหาแต่ธวัชรั้งไว้
“นัย...ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น นก...ถ้าลูกยังก้าวร้าวใส่นัยพ่อจะไม่ไว้หน้าแล้วนะ”
“ที่พ่อทำอยู่ก็ไม่ได้ไว้หน้านกอยู่แล้วนี่คะ พ่อเปลี่ยนไปมากนะคะ เปลี่ยนไปจนนกจำไม่ได้แล้วว่านี่คือพ่อนก”
พูดจบเหมือนชนกก็หมุนตัวกลับห้อง ทิ้งธวัชกับวิสาขาให้มองหน้ากันเครียดๆ เช่นเดียวกับลัคนัยที่มองตามลูกสาวเจ้าของบ้าน คู่ปรับวัยเด็กของเขาด้วยแววตาเหนื่อยหน่ายใจ...เมื่อไหร่จะโตสักที!
ooooooo
