เกมเสน่หา

ลัคนัยคร้านจะเถียงเลยแกล้งท้า “โอเค...ถ้าแม่คุณอยู่นี่จริงแล้วผมทำผิดอย่างที่คุณพูด ผมจะยืนเฉยๆให้คุณฆ่าเลย แต่ถ้าหากว่าคุณผิดคุณต้องขอโทษที่ใส่ร้ายผมกับแม่คุณ...กล้าพิสูจน์รึเปล่า”

เหมือนชนกไม่ละความพยายามจะหาแม่ในห้องพักของลัคนัยแต่ไม่เจอแม้แต่เงา ลัคนัยนั่งรออย่างอดทนก่อนพาเธอไปที่งานปาร์ตี้ฉลองความโสดของวิสาขาซึ่งจัดบริเวณริมสระน้ำของโรงแรมเดียวกัน

เสียงเพลงยุคคุณแม่ยังสาวและเสียงกรี๊ดกร๊าดของแก๊งสาวใหญ่เพื่อนสนิทของวิสาขา นำทีมโดยแม่งานอย่างพัชรากับสมจินตนาทำให้เหมือนชนกอ้าปากค้าง บรรยากาศปาร์ตี้ที่ชื่นชอบกลายเป็นอากาศพิษเมื่อเห็นชื่องานปาร์ตี้กลับมาโสด ก่อนยกมือปิดปากแทบไม่ทันเมื่อเห็นวิสาขาแม่แท้ๆนัวเนียหนุ่มหล่อคราวลูก!

“แม่ดูมีความสุขมากเลยนะคะ”

เสียงทักที่วิสาขาจำได้แม่นว่าเป็นเสียงลูกสาวคนเดียวทำให้เธอหน้าซีดเผือด

“แล้วความสุขของนกกับพ่อล่ะคะ แม่ไม่คิดถึงมันบ้างเลยเหรอ...ทำไมแม่เห็นแก่ตัวแบบนี้!”

ลัคนัยตามมาห้ามทัพจะช่วยไกล่เกลี่ยแต่ช้ากว่าวิสาขาที่ตัดสินใจเผชิญหน้ากับลูกสาว

“ใช่...แม่เห็นแก่ตัว รักสนุก ติดเพื่อน แต่แม่ไม่เคยติดผู้ชาย”

ธวัชโผล่มาที่งานปาร์ตี้พอดีเพราะเชื่อว่าลูกสาวต้องมาที่นี่ วิสาขาเห็นดังนั้นเลยโยนกลองให้อดีตสามีดื้อๆ

“คนที่อยากหย่าจนตัวสั่นคือคุณพ่อของลูกต่างหาก”

เหมือนชนกไม่เชื่อ วิสาขาต้องสำทับ

“ถ้าลูกไม่เชื่อก็ถามคุณพ่อแสนดีของลูกสิว่ายัยนางงามที่ชื่อพิมลแขคือใคร”

ธวัชทนไม่ไหวโวยให้อดีตภรรยาหยุดพูด แต่วิสาขาเหลืออดแล้ว

“ทำไมต้องหยุด...คุณกล้าขอฉันหย่าไปแต่งงานกับผู้หญิงรุ่นลูกได้แล้วกลัวอะไรที่ต้องบอกความจริงกับลูก”

เหมือนชนกช็อกมากถามพ่อเสียงแผ่ว “มันไม่จริงใช่ไหมคะคุณพ่อ”