เกมเสน่หา
ตอนที่ 1
เหมือนชนกเสียใจและผิดหวังมากที่พ่อทรยศความเชื่อใจจะแต่งงานใหม่ คุณหนูขี้วีนวิ่งเตลิดไปตามทางเดินหน้าโรงแรมโดยไม่สนใจใครกระทั่งข้อมือถูกใครบางคนยื้อไว้
ลัคนัยนั่นเองที่ตามมาทัน “กลับไปกับผม”
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“คุณพ่อคุณเป็นห่วงคุณมากนะ”
“แล้วมันเรื่องของคนอื่นด้วยเหรอ”
คนอื่นของเหมือนชนกตาขวางแต่เพียงแวบเดียวก็หายไปเพราะเขาเคยชินเสียแล้วกับคำถากถางของเธอ
“ฟังนะคุณนก...คุณพ่อคุณแม่คุณท่านยังรักคุณเหมือนเดิมและท่านก็เป็นห่วงคุณมากด้วย”
“คนอย่างนายจะไปรู้อะไร...มีพ่อมีแม่กับเขาด้วยงั้นเหรอ”
เหมือนชนกยังไม่จบคำพูดเสียดสีเรื่องพ่อแม่แท้ๆ ของลัคนัยที่ทิ้งเขาตั้งแต่เด็ก ลัคนัยหน้าเจื่อนพยายามสะกดกลั้นความโกรธไม่ให้อาละวาดแต่เหมือนเธอจะไม่รับรู้
“เรื่องในครอบครัวของฉัน ไม่เกี่ยวกับคนอาศัยอย่างนาย”
“สำหรับผม...ผมถือว่าเกี่ยวเพราะท่านสองคนเลี้ยงผมมา ถึงผมไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่ผมก็รู้จักคำว่าบุญคุณ”
“นายกำลังจะบอกว่าฉันไม่รู้จักบุญคุณพ่อแม่งั้นเหรอ”
“ผมกำลังจะบอกว่าพ่อคุณท่านทำทุกอย่างให้คุณมีความสุขมาตลอด ตอนนี้ถึงเวลาที่ท่านอยากมีความสุขบ้างแต่คุณกลับไม่ยอม คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าคุณกำลังเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง”
คำพูดแทงใจดำของลัคนัยทำให้เหมือนชนกโกรธจัดตบหน้าเขาฉาดใหญ่
“อย่าพูดเหมือนว่านายดีกว่าฉัน...เด็กกำพร้าที่ทะเยอทะยานอยากเป็นลูกเศรษฐีมันไม่มีความคิดจะทำดีเพราะทดแทนบุญคุณหรอก แต่ทำได้ทุกอย่างเพื่อกระเสือกกระสนหนีกำพืดตัวเอง!”
แหวจบเหมือนชนกก็พรวดพราดหนีแต่ดันสะดุดรองเท้าส้นสูงตัวเองล้มกลิ้งไปกลางถนน ไฟจากรถที่แล่นสวนมาด้วยความเร็วสูงสาดแสงจ้า ลัคนัยตั้งสติได้โถมตัวโอบรอบตัวเธอและกลิ้งออกจากถนนไปด้วยกัน
เหมือนชนกตกใจมากกับเหตุการณ์เฉียดตาย พลันภาพในอดีตเมื่อหลายปีก่อนก็ผุดขึ้นในหัว ลัคนัยหรือที่เธอชอบเรียกว่าลัคกี้เคยช่วยเธอไว้แบบนี้ ครั้งนั้นเขาสลบไปพักใหญ่ไม่ต่างจากครั้งนี้และนั่นทำให้เธอสติแตก!
“ลัคกี้! ตื่นสิ ได้ยินหรือเปล่าลัคกี้”
ลัคนัยค่อยๆลืมตา ในหัวไม่ได้คิดถึงตัวเอง แต่ห่วงอีกคนมากกว่า
“คุณนก...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เหมือนชนกผงะ ทำหน้าไม่ถูกเดินหนีดื้อๆ ลัคนัยประคองตัวเองอย่างเชื่องช้าและเดินตามเธอเงียบๆ เมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอติดฝาท่อระบายน้ำก็ช่วยดึงและสวมกลับให้ด้วยท่าทางไม่รังเกียจ
“ถ้าเดินแล้วมันช่วยทำให้คุณสบายใจขึ้นก็เดินไปเถอะ เดินไปจนกว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้น”
ท่าทางอ่อนโยนของลัคนัยทำให้เหมือนชนกพูดไม่ออก ในหัวตีกันให้ยุ่งระหว่างความพอใจและทิฐิแต่สุดท้ายอย่างหลังก็เป็นฝ่ายชนะเหวี่ยงใส่เขาอย่างหัวเสีย
“ไม่...ไม่มีอะไรทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้หรอกไม่มีเลยสักอย่าง!”
ooooooo
