เกมเสน่หา

บรรยากาศในห้องคลอด ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยความตึงเครียดเพราะเสียงกรีดร้องของว่าที่คุณแม่ที่พยายามเบ่งลูกจากท้อง หมอและพยาบาลที่รับผิดชอบวิ่งกันวุ่นวายเพื่อช่วยเหมือนชนก คนไข้สาวที่กัดฟันทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดแต่เด็กน้อยในท้องก็ยังไม่ยอมออก

ที่หน้าห้องคลอด...ธวัช วิสาขา และไพพรรณ พ่อ แม่ และแม่บ้านเก่าแก่ของเหมือนชนกเฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ พลันสายตาของทั้งสามก็เบิกโพลงเมื่อเห็นใครบางคนเดินมาอย่างเร่งรีบ

ลัคนัย หนุ่มหล่อพ่อของเด็กในท้องเหมือนชนกนั่นเองที่เพิ่งมาถึงโรงพยาบาลและไม่รอช้าเปลี่ยนชุดฆ่าเชื้อเข้าไปในห้องคลอด เขามองแม่ของลูกด้วยแววตาเย็นชาซ่อนความกังวลและเป็นห่วงไว้ลึกสุดในหัวใจ แต่ยังยอมยืนนิ่งให้เหมือนชนกยึดแขนไว้เพื่อเบ่งลูกออกจากท้อง

ในที่สุดความพยายามของทุกคนในห้องคลอดก็สมหวัง ทารกเพศชายตัวน้อยลืมตาดูโลกพร้อมเสียงร้องจ้า เรียกสติผู้เป็นแม่ให้ยิ้มกว้างด้วยความยินดีแม้จะอ่อนเพลียแค่ไหน

“เขาครบสมบูรณ์ดีใช่ไหมคะ ขอฉันดูลูกหน่อยค่ะ”

พยาบาลทำความสะอาดเด็ก ใช้ผ้าห่อตัวจะอุ้มไปให้คุณแม่หมาดๆแต่พลันต้องชะงักเมื่อลัคนัยก้าวมาขวาง

“ให้ผมดูคนเดียวก็พอครับ...เขาเป็นลูกของผมคนเดียว”

เหมือนชนกมองลัคนัยหรือพ่อของลูกชายอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เขาไม่ยี่หระ สั่งพยาบาลเสียงเรียบ

“พาลูกของผมไปที่ห้องเด็กแรกเกิดเลยครับ”

พยาบาลละล้าละลัง เหมือนชนกตัดสินใจคว้าแขนพ่อของลูกไว้

“แต่ฉันเป็นแม่เขานะลัคนัย”

คำขอจากแม่ของลูกทำให้ลัคนัยหน้าตึง ตวัดตามองเธอด้วยแววตาแข็งกระด้าง

“แม่เหรอ...คุณคงลืมแล้วว่าคุณเคยพูดและทำอะไรไว้บ้าง...คุณเหมือนชนก!”

จบคำลัคนัยก็กระชากแขนเดินออกจากห้องคลอดทิ้งเหมือนชนกให้มองตามด้วยหัวใจรวดร้าว...ไม่มีอีกแล้วลัคนัย...ผู้ชายที่รักและบูชาเธอยิ่งกว่าใคร เหลือไว้แค่ผู้ชายใจร้ายที่มีแต่ความโกรธแค้นและชิงชัง...

ooooooo

ความขัดแย้งของเหมือนชนกกับลัคนัยเปิดฉากเมื่อสองปีก่อน...

ทั้งสองเป็นคู่ปรับและไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่เด็กเพราะเหมือนชนกเป็นลูกสาวคนเดียวจึงทั้งเอาแต่ใจและชอบเอาชนะ ในขณะที่ลัคนัยเป็นเด็กที่ธวัชกับวิสาขาพ่อแม่ของเหมือนชนกรับอุปการะเพราะนิ่มนวลแม่ของลัคนัยเคยเป็นเด็กในอุปการะของมาลินีแม่ของวิสาขาแต่ถูกตัดขาดเพราะนิ่มนวลดันตั้งท้องไม่มีพ่อ

ลัคนัยหรือลัคกี้ของเหมือนชนกเป็นฝ่ายยอมแพ้ ยอมเป็นลูกไล่แม้ตนเองจะอายุมากกว่าแต่เหมือนชนกก็ไม่เคยพอใจ คอยหาเรื่องและยกตนข่มเสมอจนกระทั่งเธอเดินทางไปศึกษาต่อ ทั้งสองจึงสงบศึกชั่วคราว