เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 17
“แม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ”
“โรงพยาบาลโทร.ไปบอกแม่ เจ้าหน้าที่บอกมีคนเห็นป้องนอนสลบอยู่เลยพามาส่ง”
“แล้วเขาแจ้งตำรวจรึยังครับ”
“ยังไม่เห็นมีใครพูดเรื่องแจ้งความ คงรอป้องตื่นก่อนแล้วค่อยถามว่าป้องเอายังไง”
“ผมไม่แจ้งความ”
“ทำไมล่ะลูก” เธอแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าป้องกุลเชื่อว่าเป็นฝีมืออาริสา
“ผมขอร้อง...อย่าถามผมเลย”
“แม่ไม่เห็นด้วยหรอกนะ แต่ถ้าป้องขอแม่ก็จะยอม”
“แม่ครับ พอผมออกจากโรงพยาบาล เราค่อยเลือกอพาร์ตเมนต์ที่อเมริกากันนะครับ”
เกศิรินดีใจแต่พยายามเก็บอาการไว้ ถามเหมือนห่วงใย “อ้าว...แล้วเรื่องริสาล่ะ”
“มันจบแล้วครับ เขาต้องการมีชีวิตของเขาโดยไม่มีผม ผมก็จะไปอย่างที่เขาต้องการ”
เกศิรินตั้งท่าจะปลอบลูกแต่ป้องกุลขออยู่คนเดียว เธอทำทีอิดออดเล็กน้อยก่อนยอมออกไปและสวนกับอาม่าอย่างฉิวเฉียดตอนลงลิฟต์
โดยต่างฝ่ายต่างไม่เห็นกัน
อาม่าทั้งร้อนใจเป็นห่วงหลานชายและ
โกรธแค้นเกศิรินที่วางแผนชั่วทำร้ายลูกในไส้
ได้ลงคอ เมื่อเข้ามาเห็นสภาพป้องกุลปากแตกใบหน้าบอบช้ำก็พูดระรัว
“ป้อง! ป้องเป็นยังไงบ้าง ยิ่งเห็นป้องเป็นอย่างนี้ อาม่ายิ่งอยากกระทืบไอ้คนที่มันสั่งทำร้ายป้อง”
“ใครบอกอาม่าว่าผมอยู่ที่นี่ครับ แม่เหรอ”
“พ่อของป้องเป็นคนบอก”
“ทำไมพ่อถึงรู้ครับ”
“แม่ป้องมาเยี่ยมรึยังลูก”
“มาแล้วครับ”
“แล้วแม่ป้องอยู่ไหน”
“เพิ่งออกไปข้างนอกครับ”
“แม่ป้องบอกรึยังว่าใครเป็นคนทำป้อง”
“แม่ไม่ได้บอกครับ แต่คนทำเขามาบอกเอง”
อาม่าซักไซ้จนป้องกุลบอกว่าอาริสาเป็นคนทำ อาม่าตกใจมากพูดโพล่งว่าไม่ใช่ อาริสาไม่ได้ทำ...จากนั้นก็เล่าความจริงที่รู้มากับหูตาตัวเองให้หลานฟัง
“คนที่จ้างคนทำร้ายป้องคือพ่อกับแม่ของป้องนั่นแหละ”
“อะไรนะครับ”
“แม่ของป้องสร้างเรื่องเพื่อให้ป้องเลิกกับริสา แล้วขอให้ริสาช่วยโกหก อาม่ารู้ว่าแม่ป้องทำไปเพราะรักป้อง แต่มันเกินไปรึเปล่า บอกตรงๆอาม่ารับไม่ได้ อาม่าจะแจ้งตำรวจจับมัน”
“ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ ตอนนี้ทุกอย่างมันพังแล้ว”
“อย่าพูดอย่างนี้สิป้อง ทุกอย่างต้องแก้ไขได้สิ”
“อาม่าครับ อย่าเพิ่งให้แม่รู้นะครับว่าเรารู้เรื่องนี้แล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ผมกลัวแม่จะยุ่งกับลูกกับริสาอีก แล้วเรื่องมันจะไม่จบ”
“แต่ว่า...”
“ผมขอร้องนะครับอาม่า ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง แต่อาม่าต้องช่วยผมนะครับ”
ooooooo
หลังจากวางแผนบางอย่างกับอาม่าและท่านกลับไปได้สักครู่ ป้องกุลก็เผชิญหน้าหมอเอกตามลำพังในห้องผู้ป่วย
“คุณมาทำไม”
“ริสายังรักและไม่เคยลืมคุณ ผมจะปล่อยริสาให้เขาเลือกชีวิตของเขาเอง แต่ถ้าคุณดูแลเขาไม่ได้ผมจะกลับมารับหัวใจของผมคืน”
หมอเอกกล่าวจริงจังจนป้องกุลรู้สึกได้ว่าเขามาดีไม่ได้มาร้าย...หลังจากพูดคุยกันสักพักหมอเอกก็ขอตัวกลับซึ่งเวลานั้นค่ำแล้ว ลัดดานั่งรอลูกชายอย่างจดจ่อ
“กลับมาแล้วเหรอลูก”
“ทำไมคุณแม่ยังไม่นอนอีกล่ะครับ”
“แม่รอเอกกลับบ้านไงลูก ริสาเพิ่งขึ้นไปเมื่อกี้นี้เอง กินอะไรมารึยัง หิวไหมลูก เดี๋ยวให้ยิ้มเตรียมอาหารให้”
ลัดดาเรียกยิ้มปาวๆ แล้วยังจะไปช่วยจัดอาหาร แต่ต้องตกใจเมื่อจู่ๆลูกชายคุกเข่าลงตรงหน้า
“เอก...เป็นอะไรลูก”
“แม่ครับ ถ้าต่อไปเราอยู่กันแค่สองคนผมกับแม่ แม่จะเบื่อผมไหมครับ”
“เอกหมายความว่ายังไง เอกคิดอะไรอยู่หรือว่าเอกกับริสา...”
หมอเอกไม่ตอบแต่กอดแม่แน่นเหมือนต้องการกำลังใจในยามที่ตัวเองท้อแท้สิ้นหวัง...
สายวันรุ่งขึ้นเกศิรินสดชื่นเบิกบานนำดอกไม้สวยงามมาใส่แจกันวางตามมุมต่างๆเพื่อรอต้อนรับป้องกุลกลับบ้าน เมื่อลูกมาถึงก็เอาอกเอาใจสารพัดขณะที่ป้องกุลเองก็ทำตัวปกติเหมือนไม่รู้ว่าแม่อยู่เบื้องหลังเรื่องที่ตนโดนทำร้าย
พูดคุยกันครู่หนึ่งเกศิรินก็ให้ป้องกุลขึ้นไปพักผ่อน ส่วนเธอจะทำกับข้าวไว้รอกินพร้อมกัน แล้วจะได้ดูเวลาจองตั๋วเครื่องบินไปอเมริกา แต่ป้องกุลรีบขัดขึ้นว่า
“เรื่องจองตั๋ว ผมให้ไอ้ตุลจัดการแล้วครับ”
“อ้าวเหรอ โอเค งั้นป้องขึ้นไปนอนพักก่อนนะลูก”
เกศิรินยิ้มแย้มมีความสุขคิดว่าป้องกุลตัดใจจากอาริสาได้แน่คราวนี้...ที่ไหนได้!! ป้องกุลกำลังร่วมมือกับอาม่าวางแผนง้องอนคืนดีกับอาริสาอยู่ต่างหาก เมื่อลับสายตาแม่เขาก็โทร.หาอาม่าทันที
“อาม่าครับ...ผมถึงบ้านแล้ว...ผมพร้อมแล้ว...อาม่าพร้อมรึยังครับ”
อาม่าพร้อมมากๆ จัดแจงให้สนโทร.หาอาริสาและพูดตามที่เตี๊ยมกันไว้ก่อนหน้านี้
“คุณริสาช่วยด้วยค่ะ อาม่าไม่สบาย แต่ไม่ยอมไปหาหมอ ให้หนูตามคุณริสาอย่างเดียวเลย คุณริสามาดูอาม่าหน่อยนะคะ”
อาริสาตกใจมากถามเร็วจี๋ว่าอาม่าอยู่ไหน สนบอกว่าอยู่บ้านพักที่อยุธยาทั้งที่อาม่าก็นั่งอยู่ด้วยกันในบ้านที่กรุงเทพฯนี่เอง ครั้นอาริสาหลงกลโดยไม่สงสัยอะไรแล้วทั้งอาม่าและสนก็กระวีกระวาด
เตรียมตัวไปอยุธยาโดยส่งรถอีกคันพร้อมคนขับไปรับอาริสาถึงบ้านหมอเอก
ก่อนออกจากบ้านพร้อมเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นอาริสาโทร.บอกหมอเอกว่าตนจะไปดูคนไข้ที่อยุธยาแต่ไม่ได้บอกตรงๆว่าคืออาม่าของป้องกุล
