ดวงใจขบถ
ตอนที่ 5
ทหารซาอูยังตามไม่หยุดยั้งและยิงยุพราชบาดเจ็บที่ไหล่ข้างหนึ่ง เจ้าจ้อยตกใจพยุงตัวเขาไว้
“เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะยุพราช เราต้องรอดไปด้วยกัน”
“ข้าเฮาไม่ยอมตายหรอกเจ้าค่า ชีวิตของข้าเฮามอบให้เจ้าจ้อย ข้าเฮาจะต้องพาเจ้าจ้อยหนีไปให้ได้”
ยุพราชพูดพลางจับมือเจ้าจ้อยไว้ เจ้าจ้อยอึ้ง...วินาทีแห่งการเอาชีวิตรอด เธอได้รู้ความในใจของยุพราช แล้วสองคนก็ประคองกันเพื่อจะข้ามไปเขตไทย แต่ทหารซาอูก็ยังกรูเข้ามาใกล้ตามคำสั่งของนายพลอังกู
สองคนคิดว่าต้องไม่รอดแน่ แต่ทันใดเสียงปืนรัวสนั่นยิงกราดไปที่พื้นเบื้องหน้าทหารซาอูจนพวกมันเสียกระบวน แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นทหารในชุดดำปิดหน้าตาเหมือนหน่วยปฏิบัติการพิเศษกรูเข้ามาจากฝั่งไทยอย่างรวดเร็วและเล็งเป้ามาที่ทหารซาอู
“หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าก้าวเข้ามาและมีการยิงตอบโต้ล่ะก็ พวกเราจำเป็นต้องใช้มาตรการตอบโต้อย่างเฉียบขาด”
กลุ่มทหารซาอูถือปืนเล็งมาอย่างเก้ๆกังๆไม่กล้ายิง แต่ก็ไม่ยอมถอย
“พวกแกเป็นทหารไทยใช่ไหม พวกแกรุกล้ำแผ่นดินคีรีหลวง”
“ดูให้ดี ใครรุกล้ำกันแน่”
เห็นชัดว่าทหารซาอูล้ำเข้ามาอยู่ในเขตธงไทยหนึ่งก้าว วินาทีนั้นทหารชุดดำก็กรูเข้ามาคว้าตัวเจ้าจ้อยและยุพราชไปโดยที่ทหารซาอูไม่ทันตั้งตัว
“ขอเตือนเป็นครั้งที่ 2 ถอยไป...ถอย!”
ทหารซาอูทั้งหมดจำต้องถอย คนที่เป็นหัวหน้ารีบวิ่งกลับไปบอกนายพลอังกูว่าเจ้าแสงจันทาข้ามเขตไทยไปแล้ว มีกองกำลังชุดดำมาช่วย
“บัดซบเอ๊ย” นายพลอังกูสบถอย่างหัวเสียสุดๆ แล้วยิงแสกหน้าทหารของตนคนนั้นตายคาที่
พสุได้ยินว่าเจ้าจ้อยรอดแล้วก็ดีใจ ทั้งที่ตัวเองโดนยิงบาดเจ็บเสียเลือดมาก และอาจโดนซ้ำถึงตายถ้าเผ่าเทพกับกองกำลังเข้ามาช่วยไม่ทัน
เสียงปืนเสียงระเบิดดังสนั่นครู่หนึ่ง ก่อนที่กองกำลังของไทยจะหายไปพร้อมพสุ แล้วเผ่าเทพก็ส่งตัวเพื่อนรักไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ขณะที่ยุพราชกับเจ้าจ้อยก็ถูกส่งไปอีกโรงพยาบาลก่อนหน้านี้แล้ว
ยุพราชต้องเข้าห้องผ่าตัด ส่วนเจ้าจ้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ต้องตรวจเช็กร่างกายก่อนที่หมอจะให้กลับไปได้ตามความต้องการ
เจ้าจ้อยถึงคุ้มจันทราตอนเช้าอีกวัน เจ้าหลวงกับมหาเทวีปลอบขวัญลูกสาวด้วยความดีใจ
“ไหนให้พ่อดูซิ ลูกบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“ลูกปลอดภัยดีเจ้าค่า ต้องขอบใจยุพราชและเจ้าหน้าที่ฝ่ายไทยทุกคนที่ช่วยลูกรอดชีวิตมาได้”
“ยุพราชตามไปหาลูกจนเจอหรือ”
“เจ้าค่า ยุพราชเป็นคนพาลูกหนีข้ามชายแดน แต่โชคร้ายเขาถูกยิง”
อ่อนคำตกใจมากจนลืมตัวโพล่งถาม “ถูกยิงแล้วเป็นอย่างไรเจ้าค่า เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม”
“อยู่สิอ่อนคำ หมอผ่าตัดเอากระสุนออกให้แล้ว ตอนนี้ยุพราชรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”
“โล่งอกไปที แล้วหมวดพสุล่ะเจ้าค่า เป็นอย่างไรบ้าง”
เจ้าจ้อยนิ่งไปไม่ยอมตอบ หันมากอดเจ้าพ่อเจ้าแม่ ทั้งที่ในใจยังอดคิดไม่ได้ว่าทำไมพสุถึงทิ้งเธอ
ooooooo
