ดวงใจขบถ

อ่อนคำกับลุมพูรู้เรื่องก็สวมกอดกันด้วยความดีใจ โดยเฉพาะอ่อนคำนั้นชื่นชมหมวดพสุเป็นวรรคเป็นเวร และหวังว่าเขาจะพาเจ้าจ้อยมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

แซงแซวมาสอดแนมและนำความไปบอกเจ้าขุนแสงเรืองกับเจ้าอุ่นคำ สองแม่ลูกดีใจแล้วชวนกันเตรียมตัวต้อนรับเจ้าจ้อย อ่อนคำได้ยินก็แอบถอนใจแรง

“เฮ้อ! อยากจะถอนใจยาวเป็นแม่น้ำโขง นี่น่ะเหรอผู้ชายที่เจ้าจ้อยต้องแต่งงานด้วย ไม่ถึงครึ่งของยุพราชเลย ถ้าเจ้าจ้อยได้ทหารกล้าอย่างยุพราชเป็นคู่ชีวิตก็จะดีไม่น้อย เหมือนมีองครักษ์ปกป้องไปตลอดชีวิต ส่วนเฮาก็คงเป็นนางกำนัลที่แก่ขึ้นคาน คอยดูแลรับใช้เจ้าจ้อยไปตลอดชีวิต” อ่อนคำพูดจบก็หน้าจ๋อย เจ็บๆจุกๆอยู่ในใจ...

เวลานั้นเองพสุพาเจ้าจ้อยเร่งฝีเท้าไปทางชายแดนโดยไม่รู้ว่ายุพราชแอบติดตามมาด้วย จนกระทั่งทหารซาอูตามมาทัน ยุพราชถึงปรากฏตัวช่วยพสุปกป้องเจ้าจ้อย แต่เมื่อจวนตัวพสุก็พาเจ้าจ้อยไปซ่อนไว้ก่อน แล้วออกมาสกัดกั้นพวกซาอู

อันโตนรู้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีคนเดียว เขาตะโกนสั่งทหารของตนให้รู้ตัวและต้องฆ่าพวกมันให้ได้ แต่พสุกับยุพราชก็ช่วยกันสู้ยิบตา โดยที่เจ้าจ้อยหลบอยู่มุมหนึ่งก็ภาวนาให้เขาสองคนปลอดภัย

ทันใดนั้นนายพลอังกูนำทหารอีกกลุ่มมาสมทบและจู่โจมจับตัวเจ้าจ้อย แต่เจ้าจ้อยขัดขืนแล้วใช้ปืนที่พสุให้ไว้ป้องกันตัวยิงนายพลอังกู แต่กระสุนไม่ระคายผิวเขาสักนิด

 “เสียใจด้วยองค์หญิง องค์หญิงมีโอกาสแล้ว แต่องค์หญิงยิงเฮาไม่เข้า ถึงโอกาสของเฮาบ้างแล้ว มากับเฮา”

เจ้าจ้อยดิ้นรนและกรีดร้อง เสียงนั้นได้ยินไปถึงหูพสุกับยุพราช ทั้งคู่จึงวิ่งกลับมาช่วยเธอ แต่เพราะทหารซาอูมีมากพสุจึงตัดสินใจให้ยุพราชพยายามพาเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนไทยไปให้ได้ เขาจะสกัดพวกมันไว้เอง

ยุพราชพาเจ้าจ้อยหลบหลีกพวกซาอูไปเกือบถึงชายแดนไทยที่มีธงชาติปักแสดงอาณาเขต แต่เจ้าจ้อยยังเหลียวหน้าเหลียวหลังถามหาพสุ

“หมวดพสุล่ะ เขายังไม่ตามมาเลย เขาอยู่ไหน เสียงปืนนั่น ใช่เขาหรือไม่”

เจ้าจ้อยพรั่งพรูคำพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงพสุเหลือแสน ยิ่งกระตุ้นให้ยุพราชเกิดความเคียดแค้นเพื่อนรัก ตัดสินใจบอกว่าพสุคงไม่มา

“ไม่มา...หมายความว่าอย่างไร”

“พสุไปแล้ว”

“ไปไหนยุพราช...หมวดไปไหน เขาบอกให้เฮารอเขา เขาต้องกลับมาสิ”

“ใช่ เขาควรกลับมา แต่ที่ข้าเฮาเห็นคือพสุวิ่งหนี ข้ามชายแดนไปแล้ว ทิ้งเจ้าจ้อยเอาไว้ ข้าเฮาถึงต้องมาช่วยเจ้าจ้อยเสียเอง”

“ไม่จริง!” เจ้าจ้อยกรีดร้องออกมาอย่างเสียใจรุนแรง แล้วเกิดวูบขาอ่อนจะล้ม ยุพราชต้องช่วยประคอง

ขณะนั้นเองพวกทหารซาอูโผล่มาจากดงไม้นับสิบ ยุพราชบอกเจ้าจ้อยให้กัดฟันวิ่งหน่อย อีกอึดใจเดียวเราก็จะรอดแล้ว เจ้าจ้อยพยายามเรียกสติวิ่งทั้งๆที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า