บุพเพสันนิวาส

วันต่อมา เกศสุรางค์สอนวิธีใช้มีด ช้อน ส้อม แก่ท่านขุน วิธีทานผักสลัดและวิธีตักซุป จำปาเห็นแล้วบ่นอุบว่ากินอยู่พิกล...เสร็จจากการสอน เกศสุรางค์ก็ช่วยบ่าวจัดข้าวของที่ท่านขุนจะต้องเอาไปลงหีบใบใหญ่ถึงสี่ห้าใบ ท่านขุนชำเลืองมองตลอดเวลา เธอหันมาสบตาเขา จึงถาม

“คุณพี่มีอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ”

“เหตุใดจึงถาม...อย่างนั้น”

“ก็คุณพี่คอยจ้องข้าตลอดเวลา ข้าทำผิดอะไรหรือเจ้าคะ”

ท่านขุนหันไปสั่งผินกับแย้มไปจัดของว่างมาเพิ่ม ก่อนจะหันกลับมาคุยกับการะเกดสายตาออดอ้อน ทำนองพรุ่งนี้ตนต้องไปแดนไกลแล้ว หญิงสาวรับคำไม่ว่ากระไรต่อ ท่านขุนจึงลุกเดินนำไปที่ลับตาคน เธอแปลกใจแต่ก็เดินตาม พอพ้นสายตาคน ท่านขุนหันมาจับต้นแขน

“วันพรุ่งข้าจักไปแดนไกล ออเจ้ามิมีสิ่งใดให้ข้าไว้แทนตัวหรอกฤา” เกศสุรางค์ใจสั่น “เป็นอะไรหรือ ออเจ้าตัวสั่น ได้ยินข้าฤาไม่...อยากให้ข้าพูดซ้ำฤาไม่” ท่านขุนกระซิบข้างหู

เกศสุรางค์ยิ่งเขินพูดกุกกัก “แล้ว เอ่อ...คุณพี่อยากได้สิ่งใดเจ้าคะ”

“สิ่งที่ออเจ้าใช้อยู่ทุกวัน สิ่งที่ติดกายออเจ้าที่หากข้าเห็นก็ต้องระลึกถึงออเจ้าอย่างใดเล่า...ให้ข้าได้อุ่นใจว่าข้าไปไกลแต่ออเจ้าจักรอคอยข้า มิหันเหไปทางอื่นให้มีราคี”

เกศสุรางค์ดันอกให้หน้าเขาห่างออก ก่อนจะนึกได้ว่าควรให้อะไร แล้วบอกให้เขารอตรงนี้ หญิงสาววิ่งหายไปในห้อง สักพักกลับมาพร้อมหมอนที่หนุนอยู่ทุกคืน

“หมอนนี้ข้าหนุนทุกคืน ข้าให้คุณพี่เอาไปหนุนนอนเจ้าค่ะ เมืองฝรั่งหนาวเย็นนักหนา คุณพี่เผลอไผลไปได้เมียฝรั่ง ตอนจะเอนตัวลงนอนคงพอทำให้ยับยั้งชั่งใจได้บ้าง ถ้าคุณพี่อดใจได้ ข้าก็จะรักษาตัวไว้ให้ดี ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม รอคอยคุณพี่กลับมา” น้ำเสียงเธอหนักแน่น

ท่านขุนรับหมอนทับมือบนมือหญิงสาวนิ่งนาน ก่อนจะดึงเธอมากอดแนบแน่น แต่มีหมอนกั้น จึงดึงหมอนออกมาถือข้างตัว เกศสุรางค์ยืนนิ่งไม่ขัดขืนด้วยซาบซ่านไปทั้งกายใจ

ooooooo