บุพเพสันนิวาส

เกศสุรางค์ลงมือเย็บเสื้อให้ขุนศรีวิสารวาจา ลักษณะคล้ายเสื้อกั๊กโดยเอานุ่นยัดให้หนาเพื่อความอบอุ่น...พอรุ่งเช้า ผินมาตามท่านขุนไปที่ห้องการะเกด เขานิ่ง ผินนำคำสั่งมาพูดตามว่า

“แม่นายให้บอกออกขุนท่านว่าไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ ไม่น่าเกลียด”

ท่านขุนจึงเดินไปหา เกศสุรางค์เอาเสื้อที่เย็บให้เขาลองสวมด้านในเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น แต่แกล้งบอกว่าใส่เสื้อกั๊กเพื่อกั๊กเขาไว้ไม่ให้หาคนอื่น ท่านขุนยิ่งงง

“คนที่อยู่ใกล้ๆคุณพี่ที่เมืองโน้นเจ้าค่ะ” เกศสุรางค์น้ำเสียงเรียบๆ

“คนที่อยู่ใกล้ๆฤา ข้ามองไม่เห็น ข้าจักเห็นคนที่อยู่ไกล”

เกศสุรางค์ชะงักไปไม่ถูก กลับเขินใจสั่นเสียเอง ท่านขุนดึงมือเธอไปแนบอก สบตาอย่างมีความหมาย ผินกับแย้มยิ้มก้มหน้ามองพื้นแต่แอบสบตากันคิกคัก

เช้าวันใหม่ เกศสุรางค์นำเสื้อที่เย็บเสร็จมาให้ท่านขุน จำปากับบ่าวไพร่เห็นเสื้อกั๊กกันหนาวถึงกับทึ่ง ท่านขุนนึกได้บอกเกศสุรางค์ว่าเดินทางครั้งนี้อาจารย์ชีปะขาวไปด้วย หญิงสาวดีใจจะได้ช่วยปัดเป่าเภทภัย ท่านขุนทึ่งที่เธอช่างรู้ บอกอีกว่าท่านอาจารย์ให้พาเธอไปพบ

วันต่อมา อาจารย์ชีปะขาวเห็นหน้าเกศสุรางค์ก็ติงว่าไม่มาให้พบหน้าบ้าง หญิงสาวคิดว่าที่เรียกมาเพื่อให้ช่วยออกความคิดเห็น ท่านบอกขำๆว่าไม่ต้องใจร้อน รอทุกคนมาพร้อมก่อน...ไม่นาน พระเพทราชา หลวงสรศักดิ์ คนติดตามสามสี่คนและขุนเรืองมาถึง เกศสุรางค์ต้องถอยออกไปนั่งอีกมุมเพราะเป็นหญิงเพียงผู้เดียว จากนั้นทุกคนพนมมือฟังคำพระอาจารย์

“อีกไม่กี่วันข้าจักต้องขึ้นสำเภาไปเมืองฝรั่ง ไปครั้งนี้เป็นเวลานานมาก ทางนี้พวกเจ้าทั้งหมดจงเกณฑ์คนมาฝึกซ้อมอาวุธให้สันทัดอยู่เสมอ อีกทั้งต้องยึดมั่นในธรรมคาถาดังเดิมอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เพลานี้แม้บ้านเมืองสงบ หากภายภาคหน้าเป็นอย่างไรก็ยากจักคาดเดา”

“เวลานี้บ้านเมืองเต็มไปด้วยฝรั่งมากมายเข้ามาในพระนคร ข้ากำลังจับตาแลเพราะมันจักมาฮุบเอาเมืองเสียเมื่อใดก็มิรู้ได้” พระเพทราชากล่าว

“คนที่น่าหวั่นใจคือพระปีย์พระโอรสกับเจ้าฟ้าอภัยทศพระอนุชาขอรับท่าน เพราะทั้งสองคนหวังในราชบัลลังก์ จึงหันเหไปเข้ากับอ้ายฝรั่งออกพระฤทธิกำแหง” หลวงสรศักดิ์เสริม

“นั่นคืองานของพวกออเจ้า และของออเจ้าด้วยแม่หญิงการะเกด” อาจารย์ชีปะขาวกล่าว ทุกคนหันมองการะเกด “นางเป็นลูกศิษย์ที่เป็นแม่หญิงคนเดียวของข้า ข้ารับนางข้าต้องมีเหตุผลเพียงพอ ข้าไม่อยู่ ขุนศรีวิสารวาจาไม่อยู่ นางจักมีความกระจ่างบางประการให้แก่พวกออเจ้า”

ทุกคนมองการะเกดด้วยความทึ่ง มีเพียงขุนศรี–วิสารวาจาที่มองด้วยสายตาชื่นชมรักใคร่

ooooooo

กลับมาถึงท่าน้ำบ้าน ขุนศรีวิสารวาจาจับมือการะเกดดึงขึ้นจากรือ เธอเซมาปะทะอกแล้วต่อว่าเขาดึงแรง ผินกับแย้มอมยิ้มทำนิ้วโอเคให้กัน จ้อยมองอย่างงงๆ...ท่านขุนกับการะเกดเดินเคียงคู่กันมา มือกระทบกันจึงหันมาสบตากันซึ้งๆ ผินกับแย้มไม่ทันเห็น เร่งให้แม่นายขึ้นเรือน

“แม่นายเจ้าขา รีบอาบน้ำเถิดเจ้าค่ะ...ยุงจะมาแล้วเจ้าค่ะ”

ท่านขุนยืนนิ่งสีหน้าตรึงใจ จ้อยกระแอมเบาๆ ท่านขุนหันมาทำตาดุปรามเชิงอย่าทะลึ่ง...ค่ำคืนนั้น ทั้งท่านขุนและเกศสุรางค์ต่างมองจันทร์คิดถึงกันที่ห้องของตน

รุ่งเช้า เกศสุรางค์สอนขุนศรีวิสารวาจาว่าฝรั่งทักทายกันอย่างไร ออกญาโหราธิบดีและจำปาอยากรู้มาก

เกศสุรางค์บอกไว้ก่อนว่าอย่าตกใจและย้ำสิ่งที่จะทำให้ดูเป็นความจริง...เกศสุรางค์ดึงแขนท่านขุนให้โน้มมาใกล้แล้วเอาแก้มแนบแก้มทีละข้าง จำปาตกใจเอามือทาบอก

“ไม่ต้องยิ้มกริ่มค่ะคุณพี่ แค่ทักทายกันเท่านั้น” เกศสุรางค์เห็นสายตาปลื้มปริ่มท่านขุนแล้วหันมาบอกคนอื่นๆไม่ต้องก้มหน้า นี่เป็นกิริยาธรรมดาที่เขาใช้ทักทายกัน