มาตุภูมิแห่งหัวใจ

อณิมาเอารูปเบนให้ดูก่อน บอกว่าหล่อมาก อวัศยาถามว่าความหล่อเกี่ยวอะไรกับการต่อยอดทางธุรกิจ

อณิมาบอกว่าเอาไปดูก่อนแล้วแม่จะบอกว่าเกี่ยวยังไง แต่บอกว่าอย่าเพิ่งดูตอนนี้ เอาไว้อารมณ์ดีๆ จิตนิ่งๆ ว่างๆ ไม่มีอคติแล้วค่อยเปิดดู

คืนวันต่อมาอณิมาก็ไปดักพบอวัศยาที่ล็อบบี้คอนโดที่เธออยู่ คราวนี้เอากล่องแหวนไปให้บอกให้ลองเปิดดู อวัศยาเปิดดูเห็นแหวนเพชรหัวเสือดาวนัยน์ตาเป็นเพชรสีชมพูวาววาม เธอชมว่าสวยมากแม่ซื้อให้ตนหรือ อณิมาไม่ตอบแต่บอกให้ลองสวมดู

อวัศยาจะใส่มือข้างขวา อณิมาคว้ามือซ้ายไปสวมให้ที่นิ้วนาง อวัศยาไหว้ขอบคุณแม่ที่ช่างรู้ใจตน อณิมาจึงบอกว่าน้าเตชินีแม่พี่เบนฝากมา อวัศยาบอกว่าตนรับไม่ได้หรอก ทำท่าจะถอดออก

“อย่าถอดนะ น้านีบอกว่าขอหมั้นลูกให้พ่อเบนอย่างไม่เป็นทางการไว้ก่อน แต่ถ้าเจอหน้ากันจริงๆแล้วลูกไม่ชอบพี่เบน น้านีก็ไม่ว่าอะไร ให้ถือว่าแหวนนั้นคือของขวัญให้ลูกแล้วกัน”

พูดแล้วถามว่าดูรูปพี่เบนหรือยัง หล่อไหม อวัศยาบอกว่ายังไม่มีอารมณ์และจิตไม่ว่าง อณิมาบอกว่าไม่เป็นไร ไว้เจอตัวจริงกันที่เชียงใหม่เลยก็ได้ บอกให้ลูกพักผ่อนเสียแล้วกลับไป อวัศยามองแหวนในมืออย่างหงุดหงิด แต่พอเห็นประกายของเพชรก็เคลิ้ม พยายามจะถอดออกแต่ก็ถอดไม่ได้ พึมพำหน้าเสีย

“ไม่นะ...ไม่ๆๆ”

ooooooo