มาตุภูมิแห่งหัวใจ
ตอนที่ 1
โขงถูกคนหนึ่งเอาเหล็กฟาดจนหัวคิ้วแตกเลือดออก ตำรวจกรูกันเข้ามาระงับเหตุพอดี ชายสองคนเผ่นแน่บ เหลือแต่โขงที่นอนกองกับพื้นอยู่ตรงนั้น
ที่สถานีตำรวจ...อิสร์ที่มีตำรวจคุมอยู่กำลังพูดโทรศัพท์หน้าเครียด อาร์มกับโอมถูกส่งตัวเข้าห้องขังแล้วทั้งสองเกาะซี่กรงห้องขัง อาร์มขอร้องตำรวจว่าเดี๋ยวปู่ย่าก็มาประกันตัวแล้วให้พวกตนอยู่ข้างนอกเถอะ โอมก็รับรองว่าพวกตนจะไม่ดื้อไม่หนีจะนั่งสมาธิเงียบๆนิ่งๆ
พอดีอิสร์พูดโทรศัพท์เสร็จเดินมาที่ห้องขัง โอมถามว่าปู่กับย่ากำลังมาใช่ไหม อิสร์บอกว่าปู่กับย่ากำลังไปไหว้พระแก้ชงที่เชียงใหม่อีกสามวันกลับ โอมกับอาร์มร้องเฮ้ย!! หน้าจ๋อย
“ไม่มีใครประกัน งั้นก็นอนห้องขังไป จะได้สำนึก” จ่าผลักอิสร์เข้าห้องขังอีกคน ล็อกกุญแจแล้วเดินไปโอม อาร์ม และอิสร์คร่ำครวญกันขรม
“เงียบๆได้ไหม” เสียงหนึ่งตวาดขึ้น สามพี่น้องมองไป เห็นโขงที่นอนหันหน้าเข้ากำแพง
อาร์มตะคอกกลับไปทันทีว่าอยากนอนสบายทำไมไม่ไปเปิดโรงแรมนอน ไอ้ขยะเปียก
“หมาตัวไหนพูด” โขงหันมองตาขวาง อาร์มบอกว่าตนพูดจะทำไม โขงลุกขึ้นพุ่งเข้ากระชากคออาร์มดันไปจนติดลูกกรง ตะคอก “กูขยะเปียกแล้วไง!!!”
เป็นเรื่องทันที โอมกับอิสร์พรวดเข้าดึงโขงออกตวาด “ปล่อยน้องกู!! ปล่อยน้องกู!!!”
พอดีตำรวจเข้ามาเอากระบองตีซี่กรงตะโกน “พอๆๆ” แต่ทุกคนกำลังเลือดขึ้นหน้ายังคงตะลุมบอนกัน
“โอม อาร์ม อิสร์” เสียงครูจันทราแทรกขึ้น สามพี่น้องหันมองต่างดีใจมาก ครูจันทราบอกกับตำรวจว่า “ดิฉันจะประกันตัวลูกศิษย์ดิฉันเองค่ะ”
สามพี่น้องร้องไชโยกันลั่น อาร์มหันไปเย้ยโขงว่า “เชิญมึงหลับให้สบายเลย พวกกูมีญาติมาประกันตัวแล้ว ฮ่าๆๆ”
ครูจันทรามองไปจำได้ ถาม “โขง...โขงใช่ไหม??”
โขงเห็นครูจันทราก็ชะงักหันหน้าหนีทันที
ครูจันทราชะโงกไป ตำรวจเตือนให้ระวังด้วย
“นั่น...นายโขง เด็กที่ฉันเป็นผู้ปกครองค่ะ เขาหนีออกจากบ้านไปเมื่อ 4 ปีก่อน นี่เขาถูกจับที่ไหน ไปทำอะไรมาคะ”
อิสร์งงถามว่ามันเคยอยู่กับครูหรือ มันเรียนโรงเรียนเราด้วยหรือ
“ไม่ได้เรียนที่โรงเรียน แต่อยู่กับครู...ที่บ้าน”
โขงค่อยๆหันมองครูจันทรา ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า ...โอม อาร์ม และอิสร์ มองอึ้ง
ooooooo
ที่งานอีเวนต์หนึ่งในห้างดัง...
บนเวทีภากรนักเต้นชายกำลังโชว์ลีลาการเต้นบัลเล่ต์อยู่บนเวที ภากรในชุดบอดี้สูทรัดรูปโชว์สรีระกำลังเต้นอยู่กับนักเต้นชายอีกคน เสียงปรบมือกราวให้เกียรตินักแสดง
ที่ด้านหนึ่งของงาน พัสกรในเครื่องแบบนักเรียนเลิกเรียนแล้วเดินผ่านมาเจอโดยบังเอิญ เขาชะงักกึก! จ้องบนเวทีเขม็งด้วยแววตาเจ็บปวด อับอาย คับแค้น พัสกรตัดสินใจหันกลับ แต่อยู่ๆเพื่อนสามคนจากโรงเรียนเดียวกันก็เข้าประกบ จับให้พัสกรหันกลับไปบนเวที
เพื่อนคนหนึ่งถามว่า “ไอ้พัส ผู้ชายที่เต้นอยู่บนเวทีนั่นพ่อมึงนี่” อีกคนถามว่า “สรุปว่าพ่อมึงนี่...ใช่ใช่มะ” คนแรกพูดเยาะในทีว่า “มีพ่อสวย โคตรน่าภูมิใจอะ” เพื่อนหญิงถามทันทีว่า “แล้วพัสล่ะ เป็นรึเปล่า”
