ลิขิตรัก
ตอนที่ 7
คำถามของน้องชายคนละแม่ทำให้เคธอึ้งไปอึดใจ ไม่ได้เสียใจแต่จำต้องตีหน้าเศร้าเพื่อตบตา อลันเห็นดังนั้นก็เชื่อสนิทว่าพี่สาวมีใจให้วิล ทิ้งท้ายเสียงอ่อน
“ผมแค่อยากให้พี่ยอมรับความจริง...”
ส่วนวิลไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเหยื่อ หว่านเสน่ห์ใส่เคธไม่ยั้งเพราะมั่นใจว่าเธอมีใจ
“พี่กังวลว่าถ้าวันหนึ่งอลิซกลับมาเราสองคนจะไม่เหมือนเดิม”
เคธแกล้งทำอึ้ง วิลไม่คิดว่าเธอเสแสร้งรีบสารภาพความในใจ
“เคธรู้ตัวหรือเปล่า...เมื่อก่อนเราไม่สนิทกันเท่าตอนนี้ เคธเป็นคนมีโลกส่วนตัวที่พี่ไม่มีวันเข้าถึง ยิ่งเวลาอลิซอยู่ด้วยเคธแทบไม่พูดอะไรเลย แต่พอไม่มีอลิซ เคธยอมให้พี่ได้เข้ามาในชีวิตมากขึ้น เราได้พูดคุยกันแทบทุกเรื่อง พี่ได้เป็นที่ปรึกษา เป็นคนที่เคธไว้ใจ มันทำให้พี่มีความสุขที่สุด”
“เคธก็มีความสุขค่ะ”
“มีความสุขแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนี้”
“เพราะความสุขที่มีมันไม่ใช่ความสุขแท้จริง มันแค่ความสุขคั่นเวลา พออลิซกลับมาทุกอย่างก็เป็นแบบเดิม”
วิลส่ายหน้า ยิ้มอ่อน “ไม่จริง...มันไม่มีวันเหมือนเดิมเพราะอลิซกลับมาครั้งนี้ไม่ได้กลับมาในฐานะเจ้าหญิงองค์รัชทายาท พี่ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของท่านพ่ออีกต่อไป”
เคธใจเต้นแสร้งทำเป็นแปลกใจ วิลเชื่อว่าแผนของตนได้ผล เขาลวงเธอด้วยคำหวานว่าไม่ได้รักอลิซแต่ต้องทำเพราะถูกพ่อแม่บังคับ ผู้หญิงที่เขารักตั้งแต่แรกเห็นคือเธอต่างหาก
“รักทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ รักทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักตอบหรือเปล่า”
“เคธรักพี่วิลค่ะ...เคธรักพี่วิล...รักมาตลอด”
ระหว่างที่วิลกับเคธลุ่มหลงในเสน่ห์ปลอมๆของกันและกัน ดวินกับอลิซก็พัฒนาความสัมพันธ์ ความทุกข์ยากและสถานการณ์ความเป็นความตายที่ผ่านมาทำให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น รวมถึงสัมผัสตัวตนแท้จริงของแต่ละฝ่ายมากกว่าเมื่อก่อน โดยเฉพาะอลิซที่เรียนรู้หลายอย่างจากการปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา
นอกจากบทเรียนซักผ้าและการใช้ชีวิตเหมือนพวกชาวบ้าน อลิซยังได้รู้ว่าจิตวิญญาณของชาวไทยอยู่ที่พระมหากษัตริย์อันเป็นที่รัก เห็นได้จากฝายในหมู่บ้านที่ชาวบ้านช่วยกันบำรุงรักษาไม่ให้เสียหายไปกับภัยธรรมชาติ เมื่อดวินกลับจากช่วยพวกชาวบ้านซ่อมฝายก็อดไม่ได้จะเล่าเรื่องที่อ่านเจอในหนังสือเกี่ยวกับในหลวง
“เรารู้แล้วทำไมคนไทยถึงรักในหลวง ท่านทรงทำเพื่อประชาชนมากจริงๆ คิดแล้วก็สะท้อนใจ เรายังไม่ได้ทำอะไรเพื่อประเทศของเราเลย ตอนนี้กลายเป็นกบฏโดนตามล่า จะได้กลับประเทศหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ดวินปลอบเสียงอ่อน “คุณก็อย่าคิดแบ่งแยกสิ จริงๆโลกใบนี้ก็เป็นโลกเดียวกันนะ คุณทำเพื่อคนอื่น ไม่ว่าที่ไหน ประเทศไหน อยู่ในฐานะอะไร เราก็ทำเพื่อคนอื่นได้เหมือนกัน”
“ก็จริง...ขอบใจมากที่ปลอบใจเรามาตลอด นายพูดถูก...ถึงเราไม่ได้กลับ เราก็อยู่ที่นี่ทำตัวเป็นประโยชน์กับคนอื่นได้ เราจะลองอยู่แบบชาวบ้านจริงๆ ดูซิว่าเราจะอยู่ได้หรือเปล่า...บางทีเราอาจไม่ได้กลับฮรีสอซอีกเลย...ตลอดชีวิต”
ooooooo
