ลิขิตรัก
ตอนที่ 7
วิธีของมัดหมี่คือจัดพิธีบายศรีสู่ขวัญต้อนรับนารีหรืออลิซสู่หมู่บ้าน ราชนิกุลสาวถูกพาตัวไปลานกิจกรรมเวลาต่อมาโดยมีดวินตามประกบและอธิบายเกี่ยวกับพิธี
“นี่คือพิธีบายศรีสู่ขวัญ...ทำเพื่อต้อนรับคนเข้าหมู่บ้านเพราะเขาถือว่าใครเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เหมือนได้เกิดใหม่ ได้มาเป็นคนบ้านเดียวกัน...เป็นครอบครัวเดียวกัน”
แสง พ่อของมัดหมี่ ผู้นำของหมู่บ้านผูกข้อมือนารีเป็นคนแรก ตามด้วยยายเฒ่าผู้อาวุโสประจำหมู่บ้าน
“ยินดีต้อนรับนะลูก มาอยู่นี่ก็คิดซะว่าย้ายมาอยู่บ้านใหม่...ขอให้ลูกเจอสิ่งดีๆ อะไรเก่าๆที่ทำให้ไม่เดินไปข้างหน้าก็ทิ้งมันไปซะ ถ้าปล่อยวางทิ้งความทุกข์ไปได้ ความสุขมันจะเข้ามาหาเราเอง”
คำอวยพรจากพวกชาวบ้านทำให้อลิซตื้นตันใจ พอบรรเทาความตึงเครียดจากสถานการณ์ก่อนหน้าได้ไม่น้อย ดวินเห็นดังนั้นจึงอยากให้กำลังใจ ชวนเธอดูดาว
“ดาวสวยไหม”
อลิซพยักหน้า ดวินจึงถือโอกาสพูดสิ่งที่อยู่ในใจ “ถ้าท้องฟ้าไม่มืดคุณจะไม่เห็นดาวสวยๆแบบนี้เหมือนกัน ...ถ้าชีวิตไม่เจอปัญหาที่รุนแรงคุณก็อาจจะไม่รู้ว่าชีวิตสวยงามแค่ไหน...ผมรู้ว่าสิ่งที่คุณเจอมันหนัก มันสลัดออกจากหัวไม่ง่ายแต่ผมเชื่อว่าคุณทำได้ คุณเป็นคนเข้มแข็ง คุณสู้กับสิ่งที่อยู่ในหัวคุณได้สบายมาก”
คำปลอบของดวินช่วยได้มาก อลิซอุ่นวาบในหัวใจอย่างประหลาด ถ้าไม่ต้องกลับไปเจอเรื่องวุ่นวายที่ฮรีสอซ เก็บตัวในหมู่บ้านแสนสงบแต่เต็มไปด้วยความจริงใจแบบนี้ตลอดไปได้ก็คงดี...
ooooooo
กำลังใจจากดวินและการต้อนรับอย่างอบอุ่นของพวกชาวบ้านทำให้อลิซสดใสอีกครั้ง ยอมลดท่าทีแข็งขืนและเปิดใจคุยกับคนอื่นมากขึ้น รวมไปถึงฝึกปามีดกับดวินที่เธอโปรดปรานมากในระยะหลัง ดวินดีใจที่อลิซกลับเป็นคนเดิม แม้ยังรักษาท่าทีในบางครั้งแต่ไม่เย็นชาเหมือนเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างเมื่อก่อน
เคธไม่ยอมแพ้เรื่องตามหาอลิซแต่ระหว่างนั้นก็อยากเอาชนะใจวิล ไม่ได้รักใคร่เหมือนเก่าแต่อยากร้อยไว้ใช้เป็นเครื่องมือล้างแค้นในอนาคต ราชนิกุลสาวที่ถูกลืมแห่งฮรีสอซแสร้งทำเป็นสนใจวิลมากกว่าเก่าและอลันก็เป็นคนแรกที่ตกหลุมพรางเมื่อเห็นว่าพี่สาวคนละแม่ชอบแอบดูวิลอย่างหลงใหล
“ชอบพี่วิลขนาดนี้เลยเหรอ”
“พูดอะไรของเธอ”
“ก็...พูดความจริง ดูตาพี่ตอนดูคลิปพี่วิลให้สัมภาษณ์ก็รู้แล้ว”
“พูดมาก...คิดไปเอง”
“แทบไม่ต้องใช้สมองคิด แค่มองตาก็รู้ความคิดพี่หมดแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดนะ อยากรักชอบใครก็เป็นสิทธิเสรีภาพ ผมแค่อยากเตือนพี่เคธว่าพี่วิลเขาชอบพี่อลิซ ใครๆเขาก็รู้...เผื่อใจไว้บ้าง...ที่พูดเนี่ยเพราะผมเป็นห่วงนะ”
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ห่วงตัวเองเถอะ...เมื่อไหร่จะกลับฮรีสอซ”
“แล้วพี่ล่ะ...เมื่อไหร่จะกลับ”
“ก็จนกว่าจะไม่มีเรื่องปวดหัวมั้ง พี่จะอยู่ตามหาอลิซให้เจอ ไม่งั้นพี่ไม่กลับ”
“ถ้าพี่อลิซกลับมาจริงๆพี่จะดีใจเหรอ เพราะถ้าพี่อลิซกลับมา พี่วิลต้องกลับไปหาพี่อลิซแน่ๆ ที่บอกว่าอยู่ตามหาพี่อลิซ...เหตุผลนี้จริงๆหรือหลอกตัวเอง”
