ลิขิตรัก
ตอนที่ 5
ดวินรับฟังด้วยสีหน้าเครียดๆก่อนสันนิษฐาน “แสดงว่าทองพวกนั้นจะต้องนำมาเสนอขายให้คนพวกนี้”
“แต่ฮรีสอซไม่เคยส่งออกทองให้ไทยหรือว่า...”
“เจ้าชายอลันต้องการจะเปิดตลาดในไทย”
ถึงจะสงสัยพฤติกรรมของญาติหนุ่ม อลิซก็เชื่อมั่นในตัววิลว่าจะช่วยให้อลันผ่านพ้นการเจรจาอันหนักหน่วงและเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมนี้ได้ ต่างจากดวินที่เฝ้ามองเหตุการณ์ด้วยความคลางแคลงใจเพราะไม่ไว้ใจสถานะทางการเงินของเจ้าชายจากดิออนิซุส...
เรื่องส่งทองคำไปเปิดการค้าที่เมืองไทยรู้ถึงหูคิงเฮนรี่ในที่สุดและเพื่อไขข้อข้องใจให้กระจ่าง กษัตริย์องค์ปัจจุบันแห่งฮรีสอซจึงตัดสินใจเดินเกมรุกสั่งปลดข้าราชการหลายฝ่ายที่ให้การสนับสนุนอังเดรกับโมนา
เมื่ออังเดรกับโมนารู้เรื่องก็โมโหมากบุกเอาเรื่องคิงเฮนรี่
“ท่านพ่อไล่ข้าราชการผู้ใหญ่พวกนั้นออกได้ยังไง คนพวกนั้นทำงานจงรักภักดีให้เรามานานขนาดไหน แค่พวกเขาตาสว่างเห็นว่าอลิซเป็นองค์รัชทายาทไม่ได้ท่านพ่อถึงกับต้องไล่ออก มันไม่มากเกินไปเหรอ”
“ถ้าเทียบกับการที่พวกเขาหูเบาเชื่อเรื่องที่พวกเจ้าใส่ร้ายว่าอลิซตายและท้าทายอำนาจเรา...มันไม่มากไปเลย”
โมนาเห็นท่าไม่ดีช่วยสวามีเถียงอีกแรง “ถ้าท่านพ่อไม่พอใจก็บอกมาสิคะว่าอลิซอยู่ไหน ให้อลิซกลับมาเผชิญความจริง มาพิสูจน์ตัวเองว่ายังมีชีวิตอยู่ มาสู้หน้ากับประชาชน”
“ทำไมเราต้องทำตามคำสั่งของเธอ เราไม่ใช่สามีของเธอที่ไม่มีสมองคิดเอง เธอต้องสั่งให้ทำทุกอย่างแม้แต่เรื่องที่ไม่ควรทำ การที่ข้าราชการผู้ใหญ่พวกนั้นโดนไล่ออกไม่ใช่ความผิดของเรา ถ้าพวกนั้นไม่สนับสนุนคนผิดเราก็ไม่ไล่ออก เพราะฉะนั้น...ไปคิดดูดีๆใครกันแน่ทำให้คนพวกนั้นต้องเดือดร้อน!”
ooooooo
หลังเตือนสติอังเดรให้ตาสว่างที่ถูกโมนาจูงจมูกมาตลอด คิงเฮนรี่ก็สั่งการเภตราให้จัดการเรื่องอลันอย่างเงียบๆ พร้อมกำชับไม่ให้อลิซเคลื่อนไหวใดๆเพราะเชื่อว่าหลานชายคนเล็กจะเป็นตัวล่อที่ดี และถึงจะเสียหายทางธุรกิจบ้างแต่คงไม่มากจนควบคุมไม่ได้
แต่ก็เหมือนเหตุการณ์ฝั่งฮรีสอซจะสงบไม่นาน หลังประกาศแต่งตั้งเคธเป็นองค์รัชทายาทรักษาการแทนอลิซชั่วคราว รวมทั้งสั่งปลดข้าราชการที่ให้การสนับสนุนอังเดรกับโมนา คิงเฮนรี่ก็ถูกวางยา!
อลิซยังไม่รู้เรื่องคิงเฮนรี่ถูกวางยาแต่ฝันร้ายเหมือนมีใครกระชากใจ กรีดร้องลั่นบ้านจนดวินต้องวิ่งมาดูและกล่อมจนหายตกใจ
“ถ้ามีอะไรไม่สบายพระทัยอยากพูดก็พูดเถอะพระเจ้าค่ะ ช่วงนาทีทองกระหม่อมจะเป็นผู้ฟังที่ดี”
“เราไม่สบายใจเรื่องอลัน เราไม่รู้ว่าอลันจะจัดการกับทองพวกนั้นยังไงแต่เรากลัวว่าอลันจะเลือกทำสิ่งที่ผิดไปมากกว่านี้ ถ้าเราไม่ต้องหลบซ่อนตัวเราคงช่วยอลันได้มากกว่านี้ และถ้าเราเป็นแค่อลิซไม่ใช่องค์รัชทายาทเรื่องพวกนี้ก็คงไม่ต้องเกิดขึ้น...บางทีตัวปัญหาที่แท้จริงอาจจะเป็นตัวเราเอง”
คำพูดพร่ำโทษตัวเองของอลิซทำให้ดวินยิ้มบางๆ มองมาด้วยความเอ็นดู
“จริงๆพระองค์ก็ไม่ต่างจากเจ้าชายอลัน...ชอบโทษตัวเอง” อลิซตาขวาง ดวินนึกขำรีบดักคอ “ไม่ต้องทำตาดุ...กระหม่อมพูดจริง พระองค์ไม่ได้สร้างปัญหา พระองค์ไม่ใช่ตัวปัญหาแต่ปัญหามันวิ่งมาหาพระองค์เอง และตอนนี้พระองค์ก็ต้องลำบากเพราะปัญหาพวกนั้น”
อลิซรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด ท่าทางผ่อนคลายจนดวินโล่งใจ “การที่พระองค์ต้องมาเป็นนารีมันไม่ใช่เรื่องง่าย มาอยู่ในบ้านเล็กๆไม่มีความสะดวกสบายแต่พระองค์ก็อดทนเพื่อคนอื่น...พระองค์ทำดีที่สุดแล้ว พระเจ้าค่ะ”
“ไม่น่าเชื่อ...ผู้พันขาโหดอย่างนายจะพูดปลอบใจเก่งเหมือนกัน...ขอบใจมาก”
ooooooo
