ลิขิตรัก

ดวินทำตามพูดจริงๆคือประกบอลิซทุกฝีก้าวไม่ให้ใครเข้าใกล้ เปรี้ยวกับอำไพขัดใจมากเพราะหวังเก็บภาพนารีเพื่อแชร์บนโลกโซเชียลแต่ดวินรู้ทันยกมือบังกล้องไว้

อลิซก้มหน้าก้มตาตักอาหารให้เด็กกำพร้า ไม่สนใจเปรี้ยวที่ทำท่าฮึดฮัดกับอำไพเพราะเก็บภาพเธอไม่ได้ ดวินส่ายหน้าหน่ายๆก่อนเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆครูพี่เลี้ยงในบ้านเด็กกำพร้าวิ่งมาแจ้งว่าเกิดเหตุไฟไหม้บนบ้าน!

ดวินสวมบทหัวหน้าทีมสั่งเปรี้ยวเรียกรถดับเพลิงและส่งอำไพกับอลิซไปรอด้านนอกแต่มีหรือเจ้าหญิงสายบู๊จากฮรีสอซจะยอมอยู่เฉย ทันทีที่ทราบจากครูพี่เลี้ยงว่าเด็กหายไปสองคนก็รีบไปช่วยทันที

อลิซพุ่งเป้าไปที่บ้านซึ่งเกิดไฟไหม้ ดวินช่วยเด็กหนึ่งในสองคนได้แต่ดันคลาดกับอลิซซึ่งวิ่งสวนไปช่วยเด็กอีกคน เมื่อเขารู้เรื่องจากอำไพก็รีบไปดูและพบว่าอลิซช่วยเด็กอีกคนไว้แต่ตัวเองดันถูกคานไม้หล่นทับสลบ!

ดวินร้อนใจมากพาเด็กกับอลิซออกจากที่เกิดเหตุและพาส่งโรงพยาบาล หัวใจที่เคยด้านชาเต้นรัวด้วยความรู้สึกแปลกๆทั้งเจ็บปวดทั้งชุ่มชื้นเมื่อเห็นว่าราชนิกุลสาวฟื้นจากอาการสลบไสล

“เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยรึเปล่า มีใครช่วยเด็กออกมาได้ไหม”

สำนึกสุดท้ายทำให้อลิซลืมคิดถึงตัวเองถามถึงเด็กตัวเล็กๆที่ร้องไห้จ้าเพราะหนีไปไหนไม่ได้ ดวินซึ่งเฝ้าอาการตลอดลอบถอนใจยาว ทั้งเหนื่อยใจและอ่อนใจในความบ้าระห่ำและดื้อรั้นของเธอ

“เด็กปลอดภัยดีพระเจ้าค่ะแต่พระองค์ทรงเกือบไม่รอด...เกือบโดนไฟคลอกตายอยู่ในนั้น พระองค์คิดบ้างไหมว่าถ้าเกิดพระองค์เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”

“ก็ไม่ต้องทำยังไง มันไม่ใช่ความผิดของนาย”

“มันเป็นความผิดเพราะกระหม่อมบกพร่องในหน้าที่ กระหม่อมดูแลพระองค์ไม่ดีจนพระองค์เกือบตาย!”

“แต่เราก็ไม่ได้ตาย ถ้านายกังวลว่าจะถูกตำหนิที่ทำงานบกพร่องก็ไม่ต้องห่วง เราจะรายงานท่านนายพลกับท่านปู่เอง นายจะไม่ถูกลงโทษแน่นอน”

ดวินอดน้อยใจไม่ได้ที่อลิซสบประมาทความห่วงใยของเขา “พระองค์ทรงคิดว่ากระหม่อมโมโหเพราะกระหม่อมกลัวถูกลงโทษงั้นเหรอพระเจ้าค่ะ...พระองค์ทรงคิดแค่นี้เองเหรอพระเจ้าค่ะ พระองค์ไม่ต้องเห็นแก่กระหม่อมแต่ทรงคิดถึงประชาชนของพระองค์บ้าง... พระองค์ลืมไปแล้วเหรอว่ายังมีประชาชนที่รอพระองค์อยู่”

“เราไม่เคยลืมแต่ถ้าแค่เด็กคนนึงเรายังช่วยไม่ได้ เราจะกล้ากลับไปดูแลประชาชนของเราได้ยังไง”

“แต่ถ้าพระองค์เป็นอะไรขึ้นมา ประชาชนของพระองค์จะต้องเดือดร้อน”

“แต่ถ้าเราไม่เข้าไปช่วยเด็กคนนั้นก็ต้องเดือดร้อนเหมือนกัน เราอยู่เฉยๆไม่ได้...ถึงเด็กคนนั้นไม่ใช่ประชาชนของเรา...เราก็ต้องช่วย เราอาจจะทำผิด ทำในสิ่งที่เสี่ยง แต่ถ้าแลกกับการช่วยเด็กๆพวกนั้น...เรายอม”

อลิซสวนไม่ยอมแพ้หวังให้เขาเข้าใจเหตุผลของเธอ ดวินอึ้งไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน ได้แต่มองตามราชนิกุลสาวสะบัดหน้าหนีนิ่งๆ...เพิ่งสัมผัสได้เป็นครั้งแรกถึงหัวใจยิ่งใหญ่ของเธอ

ooooooo