ลิขิตรัก

ดวินสวนเสียงเรียบแต่ทำให้อลิซฉุนกึก ตั้งท่าจะแหวแต่เขาตัดบท “กระหม่อมไปไม่นาน รีบไปแล้วจะรีบกลับ ถ้ามีอะไรด่วน...หมวดกรรณอยู่บ้านโน้น ...หมวดลิงกับหมวดหินประจำอยู่บ้านสังเกตการณ์”

“ความจำเราดีมาก...ไม่ต้องย้ำ!”

“พระเจ้าค่ะ...พระองค์โตแล้ว ดูแลตัวเองได้ ความจำดี...หวังว่าที่พระองค์ตรัสเมื่อคืนจะปฏิบัติได้จริงๆ”

อำไพกับเปรี้ยวรอจังหวะอยู่แล้ว ทันทีที่ดวินออกจากบ้านก็ชวนนารีไปช็อปปิ้ง อลิซไม่อยากเชื่อหูและเกือบปฏิเสธแต่คำพูดทิ้งท้ายของดวินที่เตือนเธอให้ทำตัวสมบทบาทก็ทำให้ตอบตกลงแบบเสียไม่ได้

เปรี้ยวสบตาอำไพอย่างสมใจก่อนจะปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นมิตรขึ้น

“มันไม่ใช่การช็อปปิ้งธรรมดาแต่คุณหญิงจะชวนไปช็อปปิ้งชุดชั้นในที่กรุงเทพฯ จะเอาไปบริจาคนักโทษหญิงในเรือนจำ ซื้อทีก็หลายพันตัวเลยจะมาชวนเราสองคนไปช่วยกันเลือก ช่วยกันขนของ ไปนะ...ถือว่าไปทำบุญด้วยกัน”

หินกับลิงมองเห็นเหตุการณ์จากบ้านสังเกตการณ์ ทำท่าจะเข้าไปช่วยแต่เจซียกมือห้ามเพราะเห็นสัญญาณมือของอลิซที่บอกไม่ต้องห่วง หินมองมาอย่างทึ่งๆในความสามารถขององครักษ์สาว

“คุณอ่านภาษามือออกด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่แค่อ่านออกแต่ฉันทำภาษามือเป็นด้วย เจ้าหญิงทรงฝึกฉันมานานแล้วเอาไว้สื่อสารกัน เวลาเข้าพระราชพิธีที่ยาวๆแล้วเจ้าหญิงต้องการอะไรก็จะทรงส่งสัญญาณมือบอก”

แม้อลิซจะบอกว่าไม่ต้องตามแต่ลูกทีมของดวินก็อดห่วงไม่ได้ ลิงรีบโทร.หาเปรี้ยวเมียสุดแสบของเขาแต่เธอตัดสายทิ้งและส่งข้อความมาเย้ยว่ากำลังพานารีไปพิสูจน์ความจริงบางอย่าง!

ooooooo

ทีมของดวินมั่นใจว่าอำไพกับเปรี้ยวพานารีออกไปเพื่อสืบประวัติเลยพยายามยับยั้งและส่งข่าวถึงดวินแต่หัวหน้าทีมหนุ่มปิดเสียงโทรศัพท์เลยไม่ได้รับ เจซีร้อนใจจะไปตามหาเจ้านายสาวแต่หินห้ามไม่ให้ออกไป

“แล้วคุณรู้เหรอไงว่าเจ้าหญิงประทับอยู่ที่ไหน”

“ก็ไม่รู้ไง เมื่อไหร่นายจะเลิกเล่นมือถือแล้วช่วยกันหาคำตอบสักทีล่ะ”

หินละมือจากมือถือและอุปกรณ์มากมายที่เขาติดตั้งเอง หันมาอธิบายองครักษ์สาวหน่ายๆ

“ผู้หญิงฮรีสอซนี่ใจร้อนกันแบบนี้ทุกคนเลยเหรอไง ฟังนะคุณ...หนึ่ง...จะไม่มีการออกไปตามเจ้าหญิงทั้งนั้น จนกว่าจะได้รับคำสั่งจากเจ้านายผมซึ่งไม่ใช่คุณ...สอง...ผมไม่ได้เอาเงินซื้อตำแหน่งในดีทีมนะครับ...รู้ไว้ซะด้วย และสาม ผมไม่ได้เล่นมือถือ...นี่เป็นสัญญาณจากมือถือคุณหญิง ผมเคยเชื่อมต่อไว้เพื่อคอยเช็กให้ท่านนายพล”

อลิซชะล่าใจคิดว่ารับมืออำไพกับเปรี้ยวได้แต่กลับต้องหนักใจเมื่อถูกซักไซ้ตลอดทางถึงกรุงเทพฯ โชคดี ที่เธอท่องจำข้อมูลของนารีได้ดีเลยเล่าได้ไม่ติดขัด แต่ดูเหมือนอำไพกับเปรี้ยวจะยังไม่พอใจ พยายามล้วงลึกจนอลิซต้องหาทางตัดบทและเฉไฉเปลี่ยนเรื่องถามถึงแหวนเพชรเม็ดงามบนมืออำไพแทน