ตอนที่ 4
อำไพขัดใจมาก ปึงปังออกจากบ้านดวิน เปรี้ยวตามไปดักหน้าถามเรื่องนารีตามประสาพวกสอดรู้ สอดเห็น
“คุณหญิงคะ...เป็นยังไงบ้างคะคุณหญิง”
“เรียบร้อย...คนอะไรก็ไม่รู้ หยิ่ง ไร้สัมมาคารวะ แปลก!”
“จริงค่ะ...เปรี้ยวเห็นด้วย จากสัญชาตญาณ เปรี้ยวว่าแม่นารีนี่ต้องไม่ใช่คนดีแน่ เผลอๆอาจหลอกจับผู้พัน”
“คิดเหมือนกันแต่ไม่ต้องห่วง ฉันนี่แหละจะเป็นคนเปิดโปงธาตุแท้ผู้หญิงคนนี้เอง!”
อลิซไม่ยี่หระเรื่องอำไพกับเปรี้ยว มัวช็อกเมื่อดวินอธิบายว่าการทำการบ้านหมายถึงความสัมพันธ์บนเตียงของคู่รัก แต่เพียงไม่นานก็พยักหน้ายอมรับแบบปลงๆ
“ดี...คุณหญิงจะได้เชื่อว่าเราเป็นคู่รักกันจริงๆ”
“ไม่ดีพระเจ้าค่ะ...เพราะคุณหญิงจะยิ่งจ้องจับผิดพระองค์ไปมากกว่านี้”
“แล้วจะให้เราทำยังไง”
“กระหม่อมขอให้พระองค์ถอดความเป็นเจ้าหญิงออกชั่วคราวและหัดปรับตัวเข้าหาคนอื่น ยิ่งพระองค์ทำตัวแปลกแยก ทุกคนก็จะยิ่งสงสัย ยิ่งอยากรู้ ยิ่งจะเข้าหาพระองค์...และภารกิจของเราอาจล่ม!”
ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์ขึ้น อลิซหน้าเสียเพราะเริ่มรู้สึกผิดแต่ดวินไม่ยอมหยุด
“พระองค์ทรงช่วยเชื่อใจและทำตามสิ่งที่กระหม่อมแนะนำสักครั้งได้ไหมพระเจ้าค่ะ...นี่เป็นแฟ้มข้อมูลของนารี กระหม่อมขอให้พระองค์ศึกษาให้ดี...โดยเฉพาะหน้าสุดท้าย...”
ดวินผละไปแล้ว อลิซไม่รอช้าเปิดแฟ้มข้อมูลหน้าสุดท้ายแล้วพบว่าเป็นกฎเหล็กสำหรับเธอในภารกิจนี้
“ต้องพูดจาสุภาพและพูดให้เกิดความสมานฉันท์ ต้องรู้จักให้ เสียสละให้เป็น แบ่งปันให้เป็น และให้อภัยให้เป็น ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์แก่คนรอบข้าง ต้องเข้ากับผู้อื่นให้ได้ ทำตัวให้แนบเนียนกลมกลืนกับคนที่นี่มากที่สุด ไม่ทิฐิ ไม่หลงตัวเอง ไม่ยกตนข่มท่าน”
อลิซอ่านทุกหน้าทุกคำอย่างละเอียดแล้วถอนใจยาว มั่นใจว่าตัวเองคงทำไม่ได้จึงเขียนจดหมายเล็กๆสอดใต้ประตูห้องทำงานของดวิน “เราอ่านจบแล้ว...สำหรับกฎหน้าสุดท้าย...เราคิดว่าคงทำได้...ขอบใจ”
ดวินซึ่งกำลังยุ่งรวบรวมข้อมูลของฮรีสอซเพื่อหาคนร้ายตัวจริงปลื้มมากถึงกับยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นจดหมายตอบของอลิซ แต่แวบเดียวก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อคิดถึงอันตรายที่รอเธออยู่...
ระหว่างที่ดวินกับอลิซปรับตัวหากัน...โมนาก็จับคู่ให้เคธกับวิลเจ้าชายแห่งดิออนิซุสคู่หมายของอลิซ
เคธแอบพอใจแต่ต้องเก็บอาการเพราะไม่อยากให้ใครจับความรู้สึกแท้จริงได้
เจ้าชายวิลแห่งดิออนิซุสไม่ได้คิดเรื่องเคธ...เจ้าหญิงที่ถูกลืมแห่งฮรีสอซ...มัววุ่นเจรจาการค้ากับนายทุนต่างชาติระดมเงินทุนเพื่อพยุงสถานะทางการเงินของประเทศ
“เราอ่านโครงการโรงแรมเจ็ดดาวของคุณแล้ว...น่าสนใจ แต่เราติดเรื่องพื้นที่ที่คุณสนใจดันอยู่ในเขตป่าสงวน”