ใต้ปีกปักษา
ตอนที่ 7
ริศาถามว่าทำไมปู่สันติถึงไม่ยอมเอาสร้อยไปให้คุณอนงค์ อัศนีโพล่งว่ามันทรยศ มันรักอนงค์ คิดว่าตนตายไปแล้วมันจะได้ความรักจากอนงค์ อคินบอกว่าคุณอนงค์ไม่เคยสนใจคนอื่นเลย
“เอ็งรู้ได้ไงวะ”
ผีอัศนีถามเสียงแข็ง อคินได้แต่อัดอั้นน้ำท่วมปาก ทั้งที่มั่นใจว่าผีอัศนีคือปู่ของตนแต่ไม่รู้จะบอกยังไง
ooooooo
สาริศา อคิน ผีอัศนีกลับไปที่ห้องของสันติอีกครั้ง ค้นหารูปเก่าๆที่คราวก่อนยังค้นไม่หมด เพื่อพิสูจน์ให้ได้ว่าปู่สันติไม่ได้ทิ้งย่าอังคณาไปหาคุณอนงค์
ขณะช่วยกันรื้อค้น ป้านิ่มเข้ามาถามว่ามาทำอะไรกันดึกดื่น ริศาบอกว่ามาหาอัลบั้มรูปเก่าๆของปู่สันติสมัยสงครามเวียดนาม ถามว่าทำไมไม่ค่อยมีรูปเลย
ป้านิ่มบอกว่าอาอังคณาเอาไปทิ้งน้ำหมดแล้ว ริศากับอคินถามว่าทำไม
“เอ่อ...เรื่องนี้เขาไม่พูดกันในหมู่ญาติมาหลายปี แต่นี่ก็ตายๆกันไปหมดแล้ว เล่าให้ฟังคงไม่เสียหาย ตอนนั้นป้ายังเด็กมากเลยนะ แต่ก็ยังจำได้แม่นเลยล่ะ”
ป้านิ่มเล่าว่าตอนนั้นตนเพิ่งอายุ 10 ขวบ เห็นสันติวิ่งตัวงอเพราะเจ็บซี่โครงออกมาจากบ้าน อังคณาวิ่งตามมาขวางถามว่ายังไม่หายดีจะไปไหน สันติบอกให้หลีกไปตนจะไปหาอนงค์
“ไม่หลีก ฉันไม่ให้พี่ไป ตั้งแต่พี่นอนสลบจะเป็นจะตายอยู่ที่โรงพยาบาล พี่เพ้อหาแต่อนงค์ทั้งที่ได้ฉันต่างหากที่อยู่เฝ้าพี่ทั้งวันทั้งคืน ฉันต่างหากที่รักพี่ไม่ใช่อนงค์ แล้วนี่ออกจากโรงหมอได้แค่วันเดียวพี่ก็จะแล่นไปหาเขา พี่ไม่สงสารฉันบ้างรึไง”
“อังคณา...มันไม่ใช่แบบนั้น พี่ต้องรีบไปหาอนงค์ให้เร็วที่สุด”
สันติเดินหนีอังคณาไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ขับออกไป อังคณาร้องไห้เสียใจ ฮึดขึ้นมาวิ่งไปดักหน้ารถของสันติที่กำลังจะออกจากบ้าน สันติตกใจหักรถหลบ ขณะนั้นเองมีรถยนต์วิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งชนรถสันติเต็มแรง อังคณาร้องกรี๊ด นิ่มช็อก เบิกตาโพลง
ป้านิ่มเล่าว่า นับแต่นั้นอาสันติก็สูญเสียความทรงจำบางส่วน นอนหลับไปเกือบเดือน พอตื่นขึ้นมาก็จำเรื่องของเพื่อนสนิทหลายคน เรื่องเป็นนักบินสมัยสงครามเวียดนามไม่ได้ ดีที่ยังจำอาอังคณาได้
“ปู่สันติไม่ได้ทรยศคุณ เห็นไหมคะ” ริศาพูดกับผีอัศนี
อคินถามว่าแล้วที่บอกว่าเอารูปไปทิ้งน้ำคืออะไร ป้านิ่มบอกว่าเพราะอาอังคณาเห็นว่าอาสันติจำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่อยากรื้อฟื้นอะไรขึ้นมาอีก อาอังคณาเลยเอารูปต่างๆไปทิ้งน้ำ อะไรลืมแล้วก็ให้มันจบไปเลย
