ใต้ปีกปักษา

“จะบอกอะไรให้นะ” เสียงเดอะฟ็อกซ์เข้ม เหี้ยม “ถ้ายังเลื่อนออกไปอีกละก็...ผมคงไม่ใจดีกับคุณอีก และผมตกลงใจแล้วว่าจะส่งคนขึ้นไปไฮแจ็กตอนคุณให้คนไปรับเครื่องบินลำใหม่ คุณเตรียมให้สัมภาษณ์ข่าวเรื่องการก่อการร้ายดีๆ เสียใจด้วยที่บลูไคท์ของคุณจะต้องสูญเสียนักบินหนุ่มมือดีที่กำลังเป็นฮีโร่ไป แต่มันก็ยังดีกว่าที่คุณจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไม่ใช่หรือ”

กิตติตาเหลือกกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ เปิดประตูแง้มดูไม่เห็นใครก็เดินออกมาบอกตัวเองว่ามีก่อการร้าย มีไฮแจ็กแบบสมรู้ร่วมคิด มีแผนสังหารนักบิน งึมงำว่าไม่ต้องรอให้ไล่ออกหรอกเดี๋ยวตนออกเอง พอดีเจอเดอะฟ็อกซ์เดินออกมาเห็นเข้าพอดี กิตติเผ่นทันทีเดอะฟ็อกซ์กระซิบลูกน้อง

“จับมันมา”

กิตติวิ่งเตลิดไปถึงแม่น้ำที่ติดกับบ้าน กระโดดลงไปแต่ชะงักเมื่อเห็นหมาเน่าลอยอยู่ แต่พอถูกลูกน้องเดอะฟ็อกซ์ยิงเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาก็ตัดสินใจโดดลงไปเจอหมาเน่าดีกว่าเจอลูกปืน ลูกน้องเดอะฟ็อกซ์ตามมายิงลงไปอีกหลายนัดแต่เห็นเงียบคิดว่ากิตติไม่มีทางรอดแน่เลยกลับไป

ooooooo

อคินพาริศาไปที่สนามบินฝึกบิน ถามริศาว่ากลัวการบินใช่ไหม วันนี้ต้องเป็นนักบินผู้ช่วยของตน ริศาบอกว่าตนทำไม่ได้หรอก อคินบอกว่า “อยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

อคินพาริศาขึ้นเครื่องบินเล็ก อธิบายปุ่มต่างๆให้ริศาฟัง ริศาบอกว่าแค่เห็นปุ่มคอนโทรลตนก็มึนแล้วระหว่างขับเครื่องบิน อคินก็เปิดเพลงรักหวานๆคลอเบาๆ บางครั้งก็บินโฉบแสดงความสามารถด้านการบินแต่ริศากลัว เกร็ง อคินเอื้อมมาจับมือริศาบีบเบาๆ ปลอบว่า

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรที่ริศาต้องกลัวเลยครับ”

อคินมองริศาอย่างชื่นชอบ ส่วนริศามองเขาอย่างประทับใจ...

แต่แล้วสภาพอากาศก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อคินบอกริศาว่าวิทยุการบินแจ้งว่ากำลังมีกลุ่มเมฆ

ก่อตัวเป็นพายุเข้าข้างหน้า เห็นทีเราต้องกลับ ไว้โอกาสหน้า เราค่อยมาบินกันใหม่

อคินบังคับเครื่องบินให้บินผ่านเข้าไปในกลุ่มเมฆสีขาว เครื่องบินถูกกลุ่มเมฆปกคลุมจนมิด ริศามองออกไปนอกหน้าต่าง ทันใดก็ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ

“ริศา...ริศา...ริศา...”

ริศานึกว่าอคินเรียกพอถามเขาบอกว่าไม่ได้เรียกแต่บอกว่าจะบินผ่านกลุ่มเมฆไปเครื่องอาจจะสั่นบ้างแต่ไม่ต้องตกใจ ทันใดเครื่องก็โคลง สั่น ริศาตกใจเผลอเอื้อมจับชายเสื้ออคินกำไว้เบาๆ

เครื่องบินยังบินอยู่ในกลุ่มเมฆทึบ เครื่องเริ่มสั่นมากขึ้น เสียงเรียกริศาเบาๆก็แว่วขึ้นอีก ริศามองออกไปเห็นเครื่องบินรบสมัยสงครามเวียดนามบินออกจากกลุ่มเมฆแล้วโฉบคู่ขนานกับเครื่องบินเล็กของอคิน

“พี่อคิน!!!” ริศาตกใจมากคว้าแขนอคินจับแน่น อคินถามว่ามีอะไรหรือ “ริศา...เอ่อ...ริศาเห็นเครื่องบินรบบินอยู่ข้างๆเราเมื่อกี๊นี้ค่ะ”

อคินบอกว่าถ้ามีเครื่องบินรบเข้ามาใกล้เรา

ขนาดนั้นตนต้องเห็นแล้ว และตนเช็กเรดาร์แล้ว แถวนี้มีเรา บินอยู่ลำเดียว ริศายืนยันว่าตนเห็นจริงๆ พลันก็ชี้ให้ดูแต่เขาก็ไม่เห็นอะไร

“นั่นไงคะ...มันกำลังจะชนเราแล้ว...หลบเร็วค่ะพี่อคิน...กรี๊ดดดดด” ริศากรี๊ดแล้วหมดสติไปทันที

“ริศา...ริศา!!!”

ooooooo

เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่บ้านสวนของปู่สันติ...

สาริศาอายุ 10 ขวบนั่งดูหนังสือตำราอาหารที่พ่อซื้อมาให้อย่างสนใจรอสารัตถ์ที่เพิ่งเสร็จจากการจัดงานศพของพ่อ และกำลังจัดการธุระที่บ้านสวนกับป้านิ่ม