ใต้ปีกปักษา

หลายปีก่อน...อคินมาอยู่บ้านครูจันทรา เมื่อเพื่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้หมดแต่อคินสอบเข้าเตรียมทหารไม่ติด จึงไม่อยากอยู่ให้เพื่อนๆต้องมาปลอบใจ เขาตัดสินใจบินไปอังกฤษโดยไม่ได้บอกลาใคร

 ครูจันทรารู้ว่าอคินกำลังตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่าง ตามหาจนเจอ เมื่อรู้ว่าเขาจะไปอังกฤษ ครูถามว่าไม่คิดจะบอกลาเลยหรือ อคินบอกว่าตั้งใจจะเขียนจดหมายมาหาครูหลังจากไปถึงอังกฤษแล้ว

“แสดงว่าเธอตกลงไปเรียนบริหารตามที่คุณย่าเธอเลือกให้”

“ครับ...ผมต้องไปแล้ว เดี๋ยวคุณย่าจะรอ”

“เดี๋ยวสิ เธอยังติดค้างไม่ส่งเรียงความที่ครูเคยสั่งไว้นะอคิน”

“เรียงความฮีโร่ของฉันน่ะเหรอครับ ผมคงส่งให้ครูไม่ได้หรอกครับเพราะผมไม่มีฮีโร่ที่อยากจะเป็น”

อคินขึ้นรถจะขับไป ครูจันทราตามไปถามว่าอคินว่าไม่มีฮีโร่ที่อยากจะเอาเป็นแบบอย่าง แล้วเขาจะทิ้งความฝันที่อยากขับเครื่องบินจริงๆหรือ อคินบอกว่าตนสอบเตรียมทหารไม่ติด ตนไม่มีที่จะไป และไม่อยากเรียนอะไรอีก ตนถึงกลายเป็นเด็กเลวของทุกคน

“เธอเคยเป็นเหมือนขนนกที่ลอยมาตามลม

จนตกลงมาอยู่กับครูที่นี่ และวันนี้เธอก็จะลอยไปตามลมอีกไปเรื่อยๆไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าวันนึงจะไปตกที่ไหนอีก ครูปล่อยให้เธอเป็นอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้วอคิน”

ครูจันทราดึงอคินออกจากรถ บีบไหล่ทั้งสอง

ของเขาแน่น พูดขึงขังจริงจังว่า

 “เธออยากเป็นนักบินรบ อยากทำหน้าที่ช่วยเหลือประเทศ แต่ความจริงแล้ว เราทุกคนไม่ว่าจะเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร ทำงานแบบไหน เราก็มีส่วนช่วยทำให้สังคมดีขึ้นได้ทั้งนั้น...หยุดเป็นขนนกที่ลอยไปไม่รู้จุดหมายได้แล้วนะอคิน...ถึงเวลาที่เธอจะต้องบินได้จริงๆ เหมือนนกที่นึกจะกางปีกบินไปไหนก็ได้ตามที่ใจเธออยากซะที เธอทำได้นะอคิน ครูเชื่อว่าเธอทำได้”

“ครูครับ...”

อคินสบตาครูที่น้ำตาคลอเบ้า จนตัวเองก็น้ำตาคลอไปด้วย...

ooooooo

วันนี้...อคินในวัย 35 ปี เป็นกัปตันเครื่องบินโบอิ้ง 737 คู่กับธเนศนักบินผู้ช่วย บินอยู่เหนือท้องฟ้าที่มีเมฆมาก อคินทำงานอย่างจริงจัง พูดผ่านเสียงตามสายไปยังผู้โดยสารบนเครื่อง...

“สวัสดีครับท่านผู้โดยสาร ผมกัปตันอคิน

นภประสิทธิ์ ครับ ขณะนี้เรากำลังเริ่มลดระดับลงสู่

ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ โดยจะใช้เวลาในการบินอีก 25 นาที เวลาที่กรุงเทพฯขณะนี้คือ 17.30 นาทีเราได้รับรายงานสภาพอากาศว่า ที่สนามบินมีเมฆฝนและสภาวะอากาศแปรปรวนค่อนข้างรุนแรง ขอให้ทุกท่านนั่งรัดเข็มขัดอยู่กับที่จนกว่าสัญญาแจ้งรัด

เข็มขัดจะดับลง ขอบคุณครับ”

ภายในเครื่อง...สาริศาหรือริศา วัย 25 ปี ลูกสาวคนเดียวของสารัตถ์ กัปตันนักบินพาณิชย์วัยใกล้เกษียณนั่งเครื่องมากับพ่อ ริศานั่งหลับตานิ่งหน้าซีดเหมือนจะเป็นลม พักเดียวก็อาเจียนใส่ถุง สารัตถ์ถามว่าเป็นอะไรมากไหม ริศาบอกว่าเวียนหัวนิดหน่อย สงสัยเมาเครื่องบิน สารัตถ์ถามว่ากลัวหรือ ให้จับมือพ่อแน่นๆ

สารัตถ์ตกใจเมื่อมองไปที่หน้าต่างเครื่องเห็นควันจากเครื่องยนต์ซ้าย บรรยากาศในเครื่องเริ่มวุ่นวายเมื่อผู้โดยสารหญิงคนหนึ่งร้องกรี๊ดว่า

“ไฟไหม้!!”