ใต้ปีกปักษา

ริศากลัวจนหน้าซีดตัวสั่น สารัตถ์บอกว่าไม่เป็นไร นักบินเขาจัดการได้ เชื่อพ่อนะ

อคินกับธเนศตรวจพบว่ามีไฟไหม้เครื่องยนต์ ระบบเตือนสัญญาณด้วยไฟสีแดงกะพริบส่งเสียงดังลั่น

ที่ภายนอกฝนก็ตกกระหน่ำ ฟ้าผ่าเป็นสายแล้วทันใดนั้นเครื่องก็ตกหลุมอากาศอย่างรุนแรง ธเนศเหมือนเกิดอะไรช็อตที่หัวอย่างแรงตาลอยกลับขึ้น

“ธเนศ...ธเนศ...” อคินเรียกแต่ยังมีสมาธิคุมเครื่องอย่างดี เมื่อเรียกแล้วธเนศไม่ตอบสนอง อคินจึงกดปุ่มหาหัวหน้าลูกเรือ แจ้งด้วยน้ำเสียงปกติว่าต้องการคนช่วยในห้องนักบินด่วน

ในห้องผู้โดยสารสับสนวุ่นวาย เสียงกรีดร้องตกใจดังลั่น ลูกเรือชายบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ห้ามใช้โทรศัพท์เด็ดขาด คาดเข็มขัดนิรภัย ห้ามลุกจากที่นั่งและปฏิบัติตามคำสั่งของลูกเรืออย่างเคร่งครัด

หัวหน้าลูกเรือหญิงพยายามเดินเกาะมาหา

สารัตถ์ พูดเบาๆไม่ให้คนอื่นได้ยินว่า

“กัปตันสารัตถ์คะ กัปตันอคินให้มาเชิญกัปตันเข้าไปดูสถานการณ์ในห้องนักบินหน่อยค่ะ”

สารัตถ์ตอบรับทันที ปลดเข็มขัดนิรภัยบอกริศาว่าเดี๋ยวพ่อมา ไม่ต้องกลัว  ไม่มีอะไรแน่นอนพ่อรับรอง

เมื่อเข้าไปในห้องนักบิน สารัตถ์ถามว่า “สถานการณ์เป็นยังไง”

“เครื่องยนต์ข้างซ้ายไฟไหม้ ผมจะต้องทำการดับเครื่องยนต์และนำเครื่องลงด้วยเครื่องยนต์ข้างเดียวที่เหลืออยู่ แต่นักบินที่สองไม่สามารถทำหน้าที่ได้ ต้องรบกวนกัปตันสารัตถ์ด้วยครับ”

เมื่อหัวหน้าลูกเรือกับสารัตถ์ช่วยกันยกธเนศออกไปนั่งในที่นั่งฉุกเฉินแล้ว สารัตถ์เข้าประจำที่บอกอคิน

“เริ่มเลย”

เมื่อช่วยกันแก้ไขสถานการณ์ครู่หนึ่งสารัตถ์บอกว่าเครื่องกำลังเสียการทรงตัวจนจะควบคุมไม่ได้แล้ว

สารัตถ์ย้ำกับอคินว่า “อคิน ทุกชีวิตขึ้นอยู่กับคุณ”

“ครับผม ผมจัดการได้” อคินมุ่งมั่น แล้วเขาก็ใช้ความสามารถทั้งหมดแก้ไขสถานการณ์จนเครื่องบินกลับมาทรงตัวได้ในระดับปกติ

“คุณเก่งมาก กัปตันอคิน”

เมื่อเครื่องบินทรงตัวได้ในระดับปกติแล้ว อคินแจ้งหอบังคับการบินเพื่อการลงจอดฉุกเฉิน สารัตถ์มองอคินอย่างพอใจ

นับแต่พ่อไปที่ห้องนักบิน ริศาก็ยิ่งกลัว หยิบ

เสื้อนอกของพ่อมากอดแน่นเป็นกำลังใจ เมื่อเครื่องลงแล้วเธอยังนั่งนิ่งคอยพ่อ ลูกเรือมาเชิญให้ไปรอที่ห้องผู้โดยสาร เธออยากรู้ว่าพ่อปลอดภัยหรือเปล่า ลูกเรือจึงพาไปที่หน้าห้องนักบิน โทร.แจ้งข้างใน อึดใจเดียวสารัตถ์ก็เดินออกมา

แว่บเดียวที่ประตูยังไม่ทันปิด ริศามองเข้าไปในห้องนักบินสบตากับอคินพอดี ต่างตกอยู่ในภวังค์

ดุจวินาทีต้องมนตร์

ผู้โดยสารได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่การบินอย่างดี พออคินกับสารัตถ์เดินเข้ามาในเกต เจ้าหน้าที่สนามบินและผู้โดยสารก็ปรบมือและเข้าจับมือแสดงความขอบคุณ

“ขอบคุณพี่สารัตถ์มากนะครับที่มาช่วยผม” อคินเอ่ย

“เอ้ย...ไม่ต้องขอบคุณหรอก ความสามารถของคุณทั้งนั้น เก่งมากๆ”

 ริศาวิ่งเข้ามาหาพ่อ สารัตถ์ถามว่าเป็นยังไง

พ่อบอกแล้วว่าสบายมาก นักบินเราเก่ง แล้วแนะนำ

 “นี่ไงพี่อคิน กัปตันที่พ่อเล่าให้เราฟังบ่อยๆ เออได้เจอกันสักที แต่ไม่นึกเลยว่าต้องมาแนะนำกันในสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้”

 อคินขอโทษที่ทำให้น้องริศาตกใจ ริศามอง

อคินเหมือนเทพบุตรที่น่าศรัทธา บอกว่า

“มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ แล้วก็จบลงด้วยดี ทุกคนปลอดภัย กัปตันอคินเก่งเหมือนที่พ่อเล่าให้ฟังเลยค่ะ”