นางบาป

“พี่ณุทุ่มเทพลังทั้งหมดในชีวิตเพื่อละครเรื่องนี้ ยอมแลกทุกอย่างเพื่อทำความเข้าใจทุกตัวละครในเรื่องนี้ และพยายามอย่างที่สุดที่จะแก้ไขและจบละครเรื่องนี้ในแบบของพี่ณุเอง แต่ต่อให้เราตั้งใจอยากจะเปลี่ยนแปลงทำให้มันดีที่สุดแค่ไหน เราก็ทำได้แค่ยอมรับเงื่อนไขที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ของการทำละครและอย่างเดียวที่เราพอทำได้ คือ...เปลี่ยนแปลงตัวเราเอง”

นอกจากนี้รินยังขออุทิศรางวัลนี้ให้กับทุกตัวละครที่มีตัวตนอยู่จริงๆในตำนานนางบาปแห่งบางบัวบาน แม้ละครเรื่องนี้จะสร้างจากตำนาน แต่เธอเชื่อว่าทุกคนสามารถเขียนตำนานชีวิตของตัวเองได้ใหม่เสมอ เหมือนอย่างที่พี่ณุเคยพูดบ่อยๆว่า

“การทบทวนอดีตจะช่วยให้เราทำปัจจุบัน

ให้ดีกว่าเดิม เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ หากไม่ยอมรับ บาดแผลของอดีต และเมื่อเรายอมรับอดีตได้ อนาคตก็อยู่ที่เรา เราเขียนตำนานขึ้นใหม่ได้ด้วยตัวเอง” สิ้นเสียงริน เสียงตบมือดังกึกก้องตามมา...

ในเวลาต่อมาหลังงานประกาศรางวัลเลิก รินกับปาลกำลังจะกลับ คุณไอริณเข้ามาแสดงความยินดีกับรางวัลที่ได้รับ รินขอบคุณเธอเช่นกันที่ให้โอกาสบริษัทของตนได้ทำละครเรื่องนี้

“ยินดีมากๆค่ะ แล้วมีโปรเจกต์ใหม่รึยังคะ ไอริณอยากเห็นละครจากค่ายคุณรินอีก”

“ขอบคุณนะคะ แต่การทำละครเรื่องหนึ่งมันใช้พลังเยอะมาก ลำพังรินคนเดียวคงทำมันไม่ได้หรอกค่ะ”

“วายนอต ก็ให้ปาลช่วยสิคะ เอาล่ะ ไอริณจะถือว่าวันนี้ไม่ได้ยินอะไรแล้วกัน ถ้าวันหนึ่งคุณมีโปรเจกต์ทำอะไรมาเสนอ ติดต่อไอริณได้โดยตรงเลยนะไม่ต้องผ่านเลขาฯ” ไอริณยิ้มให้ก่อนเดินจากไป...

ระหว่างขับรถกลับที่พัก ปาลบอกรินว่าแม่ปุกฝากของมาแสดงความยินดีกับเธอด้วย อยู่ในคอนโซลหน้ารถ เธอเปิดดูพบกล่องแหวนก็ตกใจไม่กล้าหยิบทำท่าจะปิดไว้อย่างเดิม

“ไม่ต้องกลัวผมเสียใจนะ ผมไม่รีบ ผมรู้คุณมีเรื่องต้องคิดเยอะ ช่วงนี้คุณฮอตนี่นา ไหนจะเรื่อง

ที่คุณไอริณเสนออีก”

“เรื่องคุณไอริณฉันยังไม่รู้จะตกลงไหม แต่เรื่องนี้...”  รินหยิบกล่องใส่แหวนมาถือไว้ แล้วเอื้อมมือไปจับมือปาล “...ฉันตกลง”

ปาลยกมือเธอที่กุมมือตัวเองมาแนบแก้ม

ยิ้มมีความสุข...

ในเมื่อหมดห่วงกับทุกสิ่ง พระวิษณุออกเดินธุดงค์เข้าไปในป่า จากถนนมืดๆ เริ่มเป็นทางเดินที่มีต้นไผ่โน้มกิ่งเข้าหากันคล้ายเป็นอุโมงค์และมีแสงสว่างที่ปลายทางนั้น ท่านเดินอย่างสงบไปตามทางเหมือนหลุดพ้นบ่วงกรรมของทุกคน

ooooooo

–อวสาน–