คุณหนูเรือนเล็ก

“พ่อฤกษ์ อดทนไว้นะ พ่อต้องรอด ลูกของพ่อลูกของแม่หนูเล็กอยู่นี่” เสียงของเทวัตปลุกให้ฤกษ์รู้สึกตัวปรือตาขึ้นมองร้องเรียกเขาว่าลูก เทวัตดีใจมากที่ท่านรู้สึกตัว คว้ามือมาจับไว้ ปลอบว่ารถพยาบาลกำลังมา

“ถึงพ่อต้องตายตอนนี้ พ่อก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว ที่ได้รู้ว่าคุณเป็นลูกของพ่อจริงๆ พ่อภูมิใจเหลือเกินที่มีลูกดีขนาดนี้ จิตใจลูกงดงามเหมือนกับแม่” ฤกษ์เริ่มพูดลำบากเนื่องจากใกล้หมดสติเพราะเสียเลือดมาก

“พ่อไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วนะครับ นอนนิ่งๆ

เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว” เทวัตพูดไม่ทันขาดคำ ฤกษ์ตัวเกร็ง บีบมือลูกไว้แน่นก่อนหมดสติไป เทวัตกอดพ่อไว้แนบอกร้องไห้แทบขาดใจ...

ขณะที่ฤกษ์ตกอยู่ในสถานการณ์เป็นตายเท่ากัน พยาบาลออกมาจากห้องฉุกเฉินแจ้งความคืบหน้าอาการป่วยของวิจารณ์ให้ดาญ่า อารยะกับเนตรสุดาที่เฝ้ารออยู่หน้าห้องอย่างใจจดจ่อว่าคนไข้พ้นวิกฤติแล้ว แต่ยังไม่รู้สึกตัว ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ตอนนี้กำลังจะย้ายคนไข้ไปที่ห้อง CCU รายงานเสร็จพยาบาลกลับเข้าข้างใน จังหวะนั้นเทวัตโทร.เข้ามือถือดาญ่าว่าเจอตัวพ่อแล้วตอนนี้กำลังอยู่บนรถกู้ชีพอีกสักพักจะถึงโรงพยาบาล

ครู่ต่อมารถกู้ชีพมาถึงโรงพยาบาล ดาญ่า อารยะกับเนตรสุดารีบออกมาดู เห็นเจ้าหน้าที่นำร่างฤกษ์ที่นอนอยู่บนเปลเสื้อผ้าเปรอะไปด้วยเลือดออกจากรถ เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเข็นเตียงมารับก่อนจะพาไปยังห้องฉุกเฉิน

เทวัตในสภาพเสื้อเปื้อนเลือดเดินหมดแรงตามเข้ามา ดาญ่าเห็นเขาโงนเงนจะล้มรีบเข้าไปประคอง อารยะถามเพื่อนรักว่าไหวไหม เขาส่ายหน้าอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เนตรสุดาชี้ไปทางที่ฤกษ์ถูกพาตัวไป

“อย่าบอกนะคะว่านั่นฝีมือนายเหิม”

เทวัตไม่พูดอะไรพยายามกัดฟันเดินตามพ่อไป ดาญ่าเห็นท่าไม่ดีช่วยพยุงพาเดินเข้าข้างใน

ooooooo

กว่าจะเดินเรื่องประกันตัวนันทิยาออกจากห้องขังมาได้ ดวงอาทิตย์อ่อนแรงเต็มที ครั้นกลับถึงคฤหาสน์วศวงศ์ วัชรีไล่ให้นันทิยาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อยากกินอะไรจะได้ให้อำไพทำให้ เธอไม่หิวไม่อยากกิน อยากทำอย่างเดียวคือเอาคืนนังดาญ่า แล้วขยับจะไปที่เรือนเล็ก วัชรีไม่ยอมให้ไปคว้าแขนไว้

นันทิยาดื้อดึงจะไปเอาเรื่องดาญ่าให้ได้ วัชรียื้อไว้สุดฤทธิ์ ในเมื่อเล่นงานอริไม่ได้เธอเลยพาลไปเล่นงานอุ่นแทน ตบตีอุ่นอุตลุด

“แกบ้าไปแล้วเหรอยัยนัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด...มัวแต่ยืนตกใจอยู่นั่นแหละอำไพมาช่วยกันห้ามสิ”