คุณหนูเรือนเล็ก

เช้าวันรุ่งขึ้น เหิมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหารเห็นเทวัตลูกบุญธรรมของตัวเองเดินเข้ามาร้องทักว่าไปรับรางวัลถึงนิวยอร์กเป็นอย่างไรบ้าง เขาภูมิใจกับรางวัลนี้มากต้องขอบคุณภิมุขที่ให้โอกาสออกแบบบ้านตามไอเดียรักษ์โลกของเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีผลงานดีๆส่งประกวด เหิมแอบยิ้มร้ายไม่ให้ลูกเห็น

“ป่านนี้วิญญาณของคุณภิมุขคงดีใจกับแกอยู่บนสวรรค์แล้วมั้ง”

“นั่นสิครับ น่าเสียดายที่ท่านไม่มีโอกาสได้เห็นความสำเร็จของเด็กที่ท่านส่งเสียให้เรียนจนจบเมืองนอกอย่างผม คนดีๆอย่างท่านไม่น่าด่วนจากไปเร็วเลย”

เทวัตหน้าเศร้า แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้มีเรื่องอยากจะรบกวนพ่อสักหน่อย เขาอยากกลับไปเรือนเล็กหลังนั้นอีก เหิมไม่ขัดข้องอยากไปก็ไปได้เลยจะบอกวัชรีให้ แต่ตอนนี้อาจจะลำบากหน่อยเพราะลูกสาวของภิมุขที่เพิ่งกลับจากเมืองนอกย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น

“คุณหนูเขาโกรธไหมครับเรื่องที่เผาอาภิมุขโดยที่ไม่รอเขากลับมาก่อน”

“โกรธก็โทษคุณวัชไม่ได้ แม่เจ้าประคุณมัวแต่ไปเที่ยวสบายใจเฉิบไม่มีใครติดต่อได้ ใครเขาจะรอ”

เทวัตแปลกใจที่เหิมดูจะไม่ปลื้มลูกสาวผู้มีพระคุณเท่าใดนัก...

คนที่เหิมตั้งแง่ใส่เดินลงมาที่ห้องโถงของเรือนเล็ก เจอฝนกำลังรื้อค้นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตัวเองอยู่ โวยวายว่าเป็นขโมยหรือถึงมาค้นกระเป๋าคนอื่นแบบนี้ ฝนตกใจจะวิ่งหนี ดาญ่าไวกว่าพุ่งมาคว้าแขนไว้ทันอย่างเอาเรื่อง เธอแก้ตัวว่าไม่ใช่ขโมย คุณผู้หญิงใช้ให้มาเอาผ้าของดาญ่าไปซักให้ ดาญ่าไม่เชื่อจะเอาเรื่องให้ได้

ฝนกลัวจัดคุกเข่ายกมือไหว้ปลกๆขอร้องอย่าแจ้งตำรวจ ลูกของตนยังเล็ก ต้องหาเงินส่งไปให้แม่เลี้ยงดูที่ต่างจังหวัด จะให้ทำอะไรก็ยอมทุกอย่าง ดาญ่าปิ๊งไอเดียต้องหาใครสักคนไว้เป็นพวกก็เลยไม่เอาเรื่อง แถมยังให้เงินหนึ่งพันบาทเพื่อซื้อใจอีกต่างหาก ฝนดีใจยกมือไหว้ขอบคุณท่วมหัวชมเธอว่าใจดีไม่เห็นเหมือนที่เขาว่า

“เขาของเธอคงบอกว่าฉันใจร้ายเป็นคนไม่ดีสินะ” ดาญ่าเห็นฝนนิ่งเงียบ ไม่อยากคาดคั้นอะไรให้ไก่ตื่นได้แต่เดินผละมา แต่แอบยิ้มพอใจที่สามารถซื้อใจฝนได้...

ระหว่างที่ดาญ่าได้ฝนมาเป็นพวก เหิมยังคงใส่ความดาญ่าว่าเป็นเด็กไม่ดี ก้าวร้าวไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ นอกจากจะไม่คล้อยตามพ่อ เทวัตยังแก้ตัวแทนเธออีกว่าอาจเป็นเพราะเธอกำลังเสียใจเรื่องการตายของพ่อ เหิมไม่พอใจเอ็ดลูกเสียงเขียวทำไมไม่เคยจำที่ตนสอนบ้างอย่าเที่ยวไปสงสารใครสุ่มสี่สุ่มห้า เทวัตงงทำไมพ่อต้องเครียดขนาดนี้ด้วย เริ่มเป็นห่วงลูกสาวผู้มีพระคุณ แกล้งซัก แล้วภิมุขตายไปแบบนี้ใครจะได้มรดก

“บ๊ะ ก็ต้องเป็นของคุณวัชรี เขาเป็นเมียนี่”

“หมายความว่าคุณวัชจดทะเบียนสมรสกับท่านภิมุขแล้วเหรอครับ หรือว่าท่านทำพินัยกรรมยกทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณวัชคนเดียว” เทวัตยิ่งเป็นห่วงลูกสาวผู้มีพระคุณมากขึ้น เหิมไม่ยอมบอกอะไร ไว้ถึงเวลาเขาจะรู้เอง

ooooooo