คุณหนูเรือนเล็ก

ดาญ่าโพล่งขึ้นทันที

“ก็เพราะว่ายน้ำเป็นประจำว่ายทุกคืนถึงเป็นไปไม่ได้ที่คนว่ายน้ำแข็งอย่างคุณพ่อจะจมน้ำตาย”

“เป็นความผิดของวัชรีด้วยค่ะคุณดาญ่า คืนนั้นฉันน่าจะอยู่กับท่านจนกว่าท่านจะว่ายน้ำเสร็จ” วัชรีบีบน้ำตา

“แต่คุณก็ไม่อยู่ คุณไปไหนของคุณถึงทิ้งพ่อฉันไว้ที่สระคนเดียว” ดาญ่าเสียงเข้มไม่พอใจ

วัชรีแก้ตัวว่าภิมุขเป็นคนไล่ให้เธอกลับไปที่ตึกใหญ่เนื่องจากอยากดื่มน้ำผลไม้ปั่นฝีมือเธออีก เธอจึงวางเสื้อคลุมของท่านไว้ที่เตียงริมสระแล้วเดินไปเรือนใหญ่ ทำน้ำผลไม้เสร็จจึงกลับไปที่สระเห็นท่านนอนคว่ำหน้าตายลอยอยู่ในสระ ดาญ่าฟังแล้วกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารที่พ่อต้องตายอย่างทรมาน มองหาคนช่วยแต่กลับไม่มีใครอยู่สักคน ร้องไห้จนเข่าอ่อนจะทรุด เหิมรีบประคองไปนั่งโซฟา

“หนูเพิ่งนั่งเครื่องมาเหนื่อยๆ แล้วนี่มันก็ดึกแล้ว ยังต้องมารับรู้เรื่องที่มันโศกเศร้าอีก อาว่าหนูขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันดีกว่า อาจะมาแต่เช้าเพราะมีหลายเรื่องเหมือนกันที่หนูควรต้องรู้” เหิมพูดอย่างมีเลศนัย ดาญ่าไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรที่ควรรู้มากกว่าสาเหตุการตายของพ่อ

“ในฐานะที่อาเป็นทนายเก่าแก่ของคุณพ่อ ตอบดาญ่าได้ไหมว่าทำไมคุณพ่อถึงจมน้ำตาย ทั้งๆที่คุณพ่อว่ายน้ำเก่งมาก สุขภาพก็แข็งแรง มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ดาญ่าไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด การตายของพ่อต้องมีเงื่อนงำ”

ooooooo

เรือนเล็กที่ถูกปิดตาย หน้าต่างทุกบานเปิดผลัวะราวกับรอต้อนรับการกลับมาของดาญ่า กระดิ่งใบโพธิ์ที่แขวนไว้หน้าเรือนแกว่งไกวส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งกังวาน ทั้งๆที่ไม่มีลมพัด ที่สระว่ายน้ำซึ่งถูกทิ้งร้างมีใบไม้ร่วงอยู่เต็ม ปรากฏเงาดำของเด็กผมจุกยืนอยู่ริมสระ

“เขากลับมาแล้วนะ ฮิๆ” เสียงเด็กน้อยบอกกับวิญญาณที่อยู่ในน้ำ ทันใดนั้นน้ำในสระมีพรายน้ำผุดขึ้นมาเหมือนวิญญาณที่อยู่ในนั้นรับรู้...

ทางฝ่ายดาญ่ายังคงคาดคั้นแม่เลี้ยงเกี่ยวกับการตายที่ไม่ชอบมาพากลของพ่อ และยังพาลเล่นงานเรื่องที่เผาศพท่านไม่รอให้ตัวเองกลับมาก่อน วัชรีอ้างโทร.ทางไกลหาเธอที่ห้องพักหลายครั้งแต่ไม่มีใครรับสาย พยายามติดต่อนานเป็นอาทิตย์ก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าหายไปไหน ดาญ่าอ้อมแอ้มว่าไปเที่ยวต่างรัฐกับเพื่อนหลังสอบเสร็จ

“อ๋อ...ไปเที่ยว” น้ำเสียงประชดประชันของวัชรีทำให้ดาญ่าไม่พอใจ ทั้งคู่มีปากเสียงกันอีก เหิมเห็นท่าไม่ดีต้องเข้ามาห้ามปรามและบอกให้ดาญ่าไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เดินทางมาเหนื่อยๆ วัชรีตีหน้าเป็นแม่เลี้ยงผู้ใจดี

“วัชรีให้เด็กทำความสะอาดเตรียมห้องเก่าของคุณดาญ่าไว้ข้างบนเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ไม่...ฉันไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะไปอยู่เรือนเล็ก”