ตอนที่ 1
แม่เลี้ยงตัวแสบแอบสยองเพราะเป็นคนวางยาดารินแม่ของดาญ่าตายที่นั่น...
ในเวลาไล่เลี่ยกัน เทวัตกับอารยะนั่งดื่มกันไปพลางคุยกันไปด้วยอยู่ในห้องรับแขกของบ้านเหิม ฝ่ายหลังเล่าให้เพื่อนรักฟังว่าตอนนี้กำลังทำคดีให้เศรษฐีผู้ดีเก่าคนหนึ่ง อยากจะพาเพื่อนไปรู้จัก เทวัตถามติดตลกว่าลูกสาวของท่านสวยหรือ อารยะถึงกับร้องเอะอะขืนลูกสาวของท่านยังอยู่ อายุคงแก่รุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเขา เทวัตแปลกใจหมายความว่าอย่างไรถ้ายังอยู่
“ก็ลูกสาวเศรษฐีคนนี้หายตัวไปสี่สิบกว่าปีแล้ว ทุกวันนี้ท่านก็ยังรอลูกสาวอยู่ เก็บสมบัติไว้ให้ก็เลยถูกลูกชายสามคนรวมหัวกันฟ้อง หาว่าพ่อเป็นบ้าสติฟั่นเฟือน เพื่อจะเอาสมบัติพ่อ”
“จริงเหรอเนี่ย ลูกเลวๆแบบนี้ก็มีด้วย แล้วแกอยากพาฉันไปรู้จักเศรษฐีคนนี้ทำไม”
อารยะเล่าว่าท่านชอบสะสมไม้เก่าเก็บไว้จำนวนมาก ก็เลยอยากสร้างบ้านจากไม้เก่าเหล่านั้น แต่ยังหาคนออกแบบไม่ได้ ตนก็เลยเสนอว่ามีเพื่อนซี้เป็นสถาปนิกมือรางวัลอย่างเขา แล้วเปิดรูปในมือถือยื่นให้เทวัต
“อะนี่ ดูรูปคฤหาสน์ท่านไปพลางๆก่อน ระหว่างที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ” อารยะว่าแล้วลุกออกไป เทวัตเดินดูรูปในมือถือไปที่ระเบียงบ้าน เป็นภาพบ้านไทยประยุกต์ในมุมต่างๆ อาณาเขตบ้านของเศรษฐีท่านนั้นกว้างขวางเป็นสวนร่มรื่น เขาเลื่อนภาพดูเร็วขึ้นเนื่องจากมีหลายรูป แวบหนึ่งเห็นเด็กหญิงหัวจุกวัยประมาณ 7 ขวบแก่กว่าคุณหนูเรือนเล็กนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ เขาสะดุดตาจนต้องย้อนภาพมาดู แต่เด็กนั่นหายไปแล้ว
“เอ๊ะ เมื่อครู่นี้ยังเห็นอยู่ เด็กผมจุกหายไปไหนแล้ว” เทวัตกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออารยะเข้ามาตบไหล่ คนตบไหล่หัวเราะชอบใจที่เห็นเพื่อนตกใจขนาดนั้น
“แค่นี้ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ ฉันกลับดีกว่าจะตีสองแล้ว เรื่องออกแบบบ้านให้ลูกความฉันไว้คุยกันอีกทีนะ”
“โอเค รีบกลับเถอะ แทงยูนะที่ไปรับฉันถึงสนามบินแล้วยังมาส่งที่บ้านอีก” พูดจบเทวัตยื่นมือถือคืนให้
“แกติดเลี้ยงฉันมื้อนึงนะ”
เทวัตรับปากจะเลี้ยงตอบแทนเพื่อนให้สาสม แล้วยืนส่งอารยะขึ้นรถกลับไปจนลับสายตา เมื่ออยู่เพียงลำพังคนเดียวเทวัตอดนึกถึงภาพเด็กหัวจุกคนนั้นไม่ได้ แต่ไม่ได้ติดใจอะไรด้วยความที่เป็นคนสมัยใหม่ไม่เชื่อเรื่องผีสาง
“เฮ้ย...เราคงตาฝาดไปเอง”
ooooooo
ดาญ่าขึ้นไปที่ห้องนอนของพ่อกับแม่ เห็นรูปพวกท่านวางเคียงกันบนหลังตู้ มีกระถางธูปวางอยู่ข้างหน้า เธอทรุดตัวลงนั่งพับเพียบก้มกราบทั้งน้ำตา คร่ำครวญว่าแม่ทิ้งเธอไปคนหนึ่งแล้ว พ่อยังมาหนีไปอีก แม้เธอจะไม่ชอบใจที่พ่อเอายัยวัชรีมาอยู่กินในบ้านแต่เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับมาคืนดีกับท่านพร้อมด้วยปริญญาบัตร