คุณหนูเรือนเล็ก

“ตอนนี้ดาญ่าเรียนจบแล้ว แต่คุณพ่อก็ไม่อยู่แล้ว ทำไมคุณพ่อถึงไม่รอดาญ่า ตอนนี้ดาญ่าไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่รู้ว่าต่อไปดาญ่าจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยคุ้มครองลูกด้วย” คร่ำครวญจบดาญ่าก้มกราบ...

ฝ่ายเทวัตอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เอาถ้วยรางวัลที่ได้รับจากอเมริกามาวางบนตู้โชว์เคียงข้างรางวัลอื่นๆที่ได้รับก่อนหน้าอีกหลายรางวัล แล้วหยิบกระบอกใส่แบบบ้านที่ได้รางวัลมาคลี่ดูด้วยสีหน้าภูมิใจ เผยให้เห็นว่ามันคือแบบบ้านเรือนเล็กของภิมุขนั่นเอง...

หลังไหว้พ่อกับแม่เสร็จ ดาญ่าลากกระเป๋าเดินทางมาที่เรือนเล็กซึ่งพ่อสร้างให้แม่อยู่ตอนที่แม่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง และพ่อยังสร้างสระว่ายน้ำไว้ให้เธอหน้าเรือนเนื่องจากรู้ว่าเธอชอบว่ายน้ำ เวลากลับมาจาก เมืองนอกจะได้ลงน้ำเวลาไหนก็ได้ที่อยาก ไม่ต้องเดินทางไปสปอร์ตคลับให้ลำบาก หญิงสาวมองไปรอบๆสีหน้าเศร้า

“ดาญ่าจะกลับมาอยู่เรือนเล็กของคุณแม่ ไม่ไปไหนอีกแล้วค่ะคุณพ่อ” สิ้นเสียงดาญ่า ลมพัดกระโชกแรงราวกับมีพายุ ใบไม้ปลิวว่อน เสียงกระดิ่งใบโพธิ์ดังรัว เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิด พึมพำกับตัวเองหรือว่าฝนจะตก แล้วมองไปทางสระว่ายน้ำเห็นเงาดำๆของเด็กหญิงหัวจุกนั่งพับเพียบมองตัวเองอยู่ตรงขอบสระ เธอนิ่วหน้าแปลกใจขยับจะเข้าไปดู เงาดำวิ่งแวบไปแวบมาแถวพุ่มไม้มืดๆข้างสระพร้อมกับหัวเราะคิกๆ

“เด็กที่ไหนมาวิ่งเล่นดึกๆดื่นๆป่านนี้” ด้วยความที่ดาญ่าไม่เชื่อเรื่องผีสาง จึงเลิกสนใจเด็กน้อยคนนั้น ลากกระเป๋าเดินทางตรงไปยังเรือนเล็ก โดยไม่รู้ว่าเด็กน้อยหัวจุกสวมชุดโบราณมองตาม...

เด็กน้อยไม่ใช่แค่มองตามเท่านั้น ยังมาปรากฏร่างเดินเคียงข้างดาญ่าที่เข้ามาในเรือนเล็กซึ่งมืดมิด เธอเปิด สวิตช์ไฟแต่มันติดแค่สองดวงทำให้บ้านส่วนอื่นยังคงมืดสนิท ทันทีที่มีแสงสว่างร่างเด็กน้อยก็หายวับไป ดาญ่าเห็นฝุ่นเริ่มจับตัวหนาบนพื้น ตามตู้ตามโต๊ะ บ่นพึมพำ

“แค่คุณพ่อตายไปเดือนเดียว เรือนเล็กก็ถูกทิ้งๆ ขว้างๆแบบนี้เลยเหรอ”...

อีกมุมหนึ่งในห้องทำงานบนตึกใหญ่ เหิมแหวกม่านหน้าต่างมองไปยังเรือนเล็กเห็นไฟชั้นบนเปิด วัชรีที่ยืนมองอยู่ข้างๆบ่นอย่างไม่พอใจว่านังเด็กนั่นแยกไปอยู่เรือนเล็กคนเดียวเท่ากับตั้งป้อมเป็นศัตรูกับตนชัดๆ อดกลัวไม่ได้ว่าจะพลาดท่าเสียทีให้มัน เหิมปลอบว่าไม่ต้องกลัว มันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายกลัวเราเพราะมันคนเดียวโดดเดี่ยวไม่มีใคร และถ้ามันอยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนพ่อกับแม่ของมันก็เชิญตามสบาย

“ได้ยินแบบนี้แล้ววัชเบาใจขึ้นเยอะเลย ชีวิตของวัชขาดพี่เหิมไม่ได้จริงๆ” วัชรียิ้มหวานให้

“ชีวิตพี่ก็ขาดวัชไม่ได้เช่นกัน อดทนหน่อยนะที่รัก อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างที่ฝันเอาไว้” เหิมก้มจูบวัชรีอย่างดูดดื่ม...

ด้านดาญ่าหลับสนิทไปด้วยความอ่อนเพลียโดยไม่รู้ว่ามีเด็กหญิงหัวจุกมานั่งร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฟัง

ooooooo