คุณหนูเรือนเล็ก

ไม่ได้มีแต่เทวัตที่เป็นห่วงดาญ่า เด็กน้อยหัวจุกแอบมองเธอจากชั้นบนเรือนเล็กก็เป็นห่วงเธอเช่นกัน...

ไม่นานนัก ดาญ่ามาถึงห้องรับแขกเจอเหิมกับวัชรีรอท่าอยู่ เธอไหว้ทักทายเขาอย่างเป็นมิตรแล้วปรายตามองแม่เลี้ยงแบบพร้อมจะมีเรื่องด้วย เหิมเห็นท่าไม่ดีชวนให้ไปที่โต๊ะอาหาร ขืนปล่อยให้ทะเลาะกันเกรงแผนการที่วางไว้จะเสีย

“ไปหนูดาญ่า เดี๋ยวเราทานข้าวไปคุยกันไปนะ”

“ค่ะอา” ว่าแล้วดาญ่าเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร เห็นอุ่นกับอำไพยืนรอให้บริการอยู่ วัชรีเดินมาถึงลงนั่งที่หัวโต๊ะทันที ดาญ่าโวยลั่นตรงนั้นที่ของพ่อห้ามใครนั่ง เธอขยับไปนั่งเก้าอี้ด้านขวามือแทน ดาญ่าโวยอีกนั่นที่แม่ของตน

“โอ๊ย นั่งตรงไหนก็ไม่ได้งั้นวัชรีให้คนขนโต๊ะเก้าอี้พวกนี้ไปไว้ที่เรือนเล็กของคุณเลยดีไหมคะจะได้ไม่มีใครนั่งทับรอยพ่อแม่คุณ” วัชรีโวยกลับอย่างเหลืออดเหิมได้แต่ถอนใจเซ็งที่ชู้รักไม่รู้จักอดกลั้นเถียงกับดาญ่าจนได้

“ไม่จำเป็น เพราะที่ไหนๆในเขตรั้ววศวงศ์นี้ก็เป็นบ้านของฉันทั้งนั้น ย้ายคนออกน่าจะง่ายกว่าย้ายของ”

แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงมีปากเสียงเถียงกัน เหิมเห็นไม่เข้าทีรีบเข้ามาห้าม จังหวะนั้นนันทิยาเดินเข้ามาพอดี ได้ยินดาญ่าต่อว่าน้าสาวของตัวเองจึงช่วยเถียงอีกแรง โดนเธอด่ากลับถึงกับเต้นเป็นเจ้าเข้า ปรี่จะเอากระเป๋าถือฟาด ดาญ่ายกมือกันไว้ได้ทัน แล้วผลักอีกฝ่ายสุดแรงล้มกลิ้งไปกับพื้น วัชรีเข้าไปประคองหลานรัก ต่อว่าดาญ่าว่ามาทำหลานของตนทำไม สองคนเปิดศึกน้ำลายกันอีกรอบ เหิมรำคาญสั่งให้หยุดเถียงกันได้แล้ว

ooooooo

ที่เรือนเล็ก ฝนเอาของว่างกับกาแฟมาให้เทวัตที่เพิ่งเปลี่ยนหลอดไฟเสร็จ เขาคิดจะตีสนิทกับเธอไว้เผื่อให้ช่วยดูแลดาญ่าจึงชวนคุยโน่นคุยนี่ ทำให้เขาได้รู้ว่าเรือนไทยแสนรักหลังนี้ของตัวเองกลายเป็นบ้านผีสิงในสายตาของเด็กรับใช้ และยังรู้อีกด้วยว่าวัชรีทั้งเกลียดทั้งกลัวที่นี่สุดๆ

“ฝนเคยได้ยินคุณผู้หญิงคุยกับคุณทนายเหิมว่าถ้าคุณผู้ชายทำพินัยกรรมยกเรือนหลังนี้ให้คุณผู้หญิง สิ่งแรกที่คุณผู้หญิงจะทำคือรื้อเรือนหลังนี้ทิ้งซะ”

เทวัตทั้งไม่พอใจและเป็นห่วงดาญ่ามากขึ้น ตัดสินใจหยิบเงินให้ฝนสามพันบาท ฝากให้ช่วยดูแลดาญ่าให้ด้วย ตอนนี้เธอเหมือนตัวคนเดียวในบ้านหลังนี้ กำชับไม่ต้องบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้แม้แต่ดาญ่าเอง จากนั้นเอานามบัตรของเขาให้ ถ้ามีเรื่องอะไรให้โทร.หาได้ตลอดเวลา ฝนรับทั้งเงินและนามบัตรดีใจที่ได้เงินส่งไปให้ลูก...