เกมเสน่หา
ตอนที่ 13
ธวัชกับวิสาขาผงะ ไม่คิดว่าลูกสาวจะหยิบยก
คำพูดพวกเขามายอกย้อน
เหมือนชนกยักไหล่ ทำเหมือนไม่แคร์ “นกพูดผิดตรงไหน แม่ยังเคยบอกนกว่าเรื่องหย่ามันเป็นเรื่องธรรมดา สมัยนี้ใครๆเขาก็หย่า แล้วที่นกทำมันจะแปลกตรงไหน”
“ความผิดพลาดของพ่อกับแม่มันควรเป็นบทเรียนให้ลูก ไม่ใช่ข้ออ้างให้ลูกมาเดินตามเรา พ่อกับแม่...ที่เราสองคนหย่ากันเพราะว่าเราหมดรักกันแล้วแต่ลูกกับนัยน่ะมันไม่ใช่”
“พ่อกับแม่...หมดรักกัน แต่นกกับนัยเราอาจไม่เคยรักกันเลยด้วยซ้ำ!”
“ไม่จริง...นัยเขารักลูก เราสองคนแน่ใจ ไม่งั้นก็ไม่มีทางให้นัยแต่งงานกับลูก ไม่ไว้ใจให้ดูแลลูกหรอก ทำไมเราถึงปล่อยคนที่รักเราขนาดนั้นไปฮะยัยนก”
“เขาอาจจะเคยรักนกค่ะแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
ถ้าใช่เขาคงไม่ถอดใจไปแบบนี้หรอก...จริงไหมคะ
นกไม่สามารถทำให้อะไรที่หมดไปแล้วให้กลับคืนมาได้ ดังนั้นช่วยเคารพการตัดสินใจของนกด้วยนะคะ”
ooooooo
ธวัชหนักใจเรื่องเหมือนชนกมากต้องเอาไประบายกับพิมลแข อดีตนางงามไม่เชื่อว่าลัคนัยกับเหมือนชนกจะหมดรักกัน แต่น่าจะเป็นกลไกป้องกันตัวมากกว่า
“คุณนกเธอคงคิดว่าเลือกทางนี้จะเจ็บปวดน้อยที่สุด แต่คงลืมคิดไปว่ามันคือการตัดทางทั้งของตัวเองและคนที่เธอรัก สุดท้ายทางนี้แหละค่ะที่เจ็บปวดที่สุด”
ลัคนัยย้ายจากบ้านธวัชไปอยู่ตามลำพังกับนนทพัทธ์ รองประธานหนุ่มทำทุกอย่างเพื่อดูแลและเติมเต็มให้ลูกชายตัวน้อย แม้จะลำบากและเหน็ดเหนื่อยเขาก็เต็มใจทำเพื่อลูก ธวัชกับวิสาขาแวะมาเยี่ยมและยืนกรานไม่ยอมให้ตัดขาดพวกเขากับนนทพัทธ์ ลัคนัยรับปากยอมให้สองตายายเจอหลานทุกเวลาที่ต้องการ
เหมือนชนกคิดถึงลัคนัยกับนนทพัทธ์มาก เมื่อเห็นพิมลแขเล่นกับเหมือนขนิษฐ์น้องสาวต่างแม่ก็อดไม่ได้จะไปด้อมๆมองๆ พิมลแขเห็นดังนั้นเลยยกลูกสาวให้เหมือนชนกอุ้ม
“เด็กๆนี่ตัวหอมจังเลย”
“ค่ะ...หอมมากๆ ยิ่งถ้าเป็นลูกเราด้วยแล้วยิ่งหอมที่สุดเลย”
คำบอกเล่าของพิมลแขทำให้เหมือนชนกหน้าเสีย คิดถึงลูกชายเหลือเกิน “ตานนท์จะตัวหอมเหมือนหนูนิดไหมนะ จะตัวนิ่มน่ากอดเหมือนหนูนิดไหม แล้วตอนนี้จะโตแค่ไหนแล้ว ตานนท์ของฉันจะเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“ไม่เห็นหน้าหนูนิดแค่ครึ่งวันฉันยังใจหาย ถ้าฉันเป็นคุณป่านนี้คงขาดใจตายไปแล้ว ตลอดหนึ่งเดือนคุณทนได้ยังไงคะคุณนก คุณไม่คิดถึงลูกชายเลยจริงๆเหรอ”
“คิดถึงเขาไปก็เท่านั้นในเมื่อฉันไม่มีทางได้เขาคืนมา ถึงอยากอุ้ม อยากกอดลูก อยากอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเมื่อเก้าเดือนที่แล้ว แต่แม่อย่างฉันทำอะไรไม่ได้เลย”
“คุณทำได้ค่ะคุณนก...ทำแบบที่คุณเคยพยายามทวงคืนคุณพ่อคุณจากฉันไงคะ”
“แต่ฉัน...ทำไม่สำเร็จ”
“คุณทำสำเร็จค่ะ เพราะส่วนที่เป็นพื้นที่ของคุณในใจคุณธวัชมันก็ยังเป็นของคุณ ฉันไม่มีทางแทนที่ได้ ความเป็นแม่ในใจลูกคุณก็เหมือนกัน...ไม่มีใครที่ไหนแทนได้”
อาจเพราะความเป็นแม่ทำให้เหมือนชนกไม่ต่อต้านพิมลแขเหมือนเคย อดีตนางงามใจชื้นและเตือนสติทิ้งท้าย
“ตานนท์รอแม่แกอยู่นะคะ ยิ่งเขาโตขึ้น เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันมันก็ยิ่งลดลง จะให้มันหมดไปกับคำว่าคิดถึงแล้วทำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอคะ คุณอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอคะ...”
ooooooo
