เกมเสน่หา

นิ่มนวลจากทุกคนไปหลังจากนั้น งานศพของเธอถูกจัดอย่างเรียบง่ายเหมือนนิสัยของเธอ มาลินีมาร่วมงานด้วยหัวใจปวดร้าว นั่งมองภาพถ่ายของนิ่มนวลหน้าโลงศพ...ภาพสุดท้ายที่เธอยอมเก็บไว้

ลัคนัยยืนมองภาพแม่ทั้งน้ำตา มาลินีทนรู้สึกผิดไม่ไหวต้องระบายความอึดอัดใจ

“ตอนแม่เธอหนีไปฉันทิ้งทุกอย่างที่เป็นของเขา มีแต่รูปนี้ที่ทิ้งไม่ลง ไม่คิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้เวลาแบบนี้”

“ขอบคุณนะครับที่เก็บมันไว้...รูปนี้แม่สวยเหลือเกิน นี่คือแม่ในความทรงจำของผม...ถ้ามีอะไรที่แม่ทำไม่ดีเอาไว้ ผมในฐานะลูก ขออโหสิกรรมแทนนะครับ”

“ฉันอโหสิกรรมให้...แล้วก็อยากให้เธออโหสิกรรมให้ฉันเหมือนกัน ฉันทำกับเธอไว้มากแต่รู้อะไรไหมว่าเธอนี่แหละที่สอนให้ฉันรู้ว่าทิฐิมันไม่เป็นผลดีกับใคร ...โดยเฉพาะกับคนที่รักกัน”

มาลินีถือโอกาสเตือนสติลัคนัยเรื่องเหมือนชนก “ฉันรู้ที่เธอตกลงกับยัยนกเรื่องลูกแล้วนะ เธอแน่ใจเหรอว่าอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เวลามันไม่เคยหยุดคอยใครนะลัคนัย...อะไรที่รัก ที่ห่วงหา...รักษามันไว้ซะตั้งแต่ตอนนี้ อย่าให้เหมือนฉันและแม่เธอ ต่อให้อยากแก้ตัวแค่ไหน เวลาก็ย้อนกลับไปไม่ได้”

เหมือนชนกมาร่วมงานศพด้วย โดยมีวงศ์เวศน์นั่งเป็นเพื่อน

“ถ้านกเชื่อพี่เวศน์ตั้งแต่แรก ทุกอย่างจะดีกว่านี้ไหม”

“เราไม่มีทางรู้หรอก...อย่าโทษตัวเองเลย”

“ไม่โทษตัวเองได้ไง ถ้านกบอกความจริงกับนัยแต่แรกอย่างที่พี่เวศน์แนะนำ ป่านนี้เขาคงได้อยู่กับคุณแม่ ได้ทำอะไรที่อยากทำให้ท่าน ไม่ต้องจากกันเหมือนตอนนี้”

“เราไม่มีทางรู้จนกว่าผลลัพธ์จะเกิด ไม่ว่าทางไหน...นี่แหละความใจร้ายของเวลา”

วงศ์เวศน์สวมบทพี่ชายแสนดีเตือนสติน้องสาวอย่างเหมือนชนกที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก

“ร้องไห้แล้วก็ฟังพี่ไปด้วยนะ พี่ก็เคยโทษตัวเองเรื่องที่ทิ้งนกในคืนฟูลมูน”

“นกก็ไม่ได้อะไรแล้วนี่ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ”

“แต่พี่ไม่ลืม ถ้าคืนนั้นพี่ไม่ทิ้งนก พี่คงไม่ถูกทิ้งเหมือนกัน ไม่ได้อยากดราม่านะ...แต่แค่ยกตัวอย่างให้เห็นว่าในความใจร้ายของเวลาก็ยังมีความใจดีตรงที่มันพาเรื่องร้ายไปกับมันด้วย แล้วไม่นานก็จะพาเรื่องดีมาเจอเรา น้องสาวพี่ได้เจอคนดีกว่าพี่ ในขณะที่พี่ก็ได้เจอคนที่เข้าใจพี่กว่าใคร เข้มแข็งนะนก...ต่อจากนี้จะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามา”

ooooooo

ลัคนัยไม่ได้คัดค้านคำพูดเตือนสติของมาลินีแต่ก็เย็นชาจนเหมือนชนกใจไม่ดี แม้เขาจะเอาใจใส่เธอเหมือนเดิมแต่เธอคิดว่าเขาทำตามหน้าที่และคำสัญญาเท่านั้น

“นายจะโกรธเกลียดฉันจนไม่มองหน้ากันก็ไม่เป็นไร ขอแค่อย่าคิดว่าที่ฉันทำมันคือการเอาคืน ฉันไม่มีทางเอาคืนนายด้วยวิธีนั้นเด็ดขาด คุณแม่ทั้งคนฉันเองก็ห่วงท่านไม่น้อยกว่านายแล้วก็เสียใจมากด้วยที่ไม่ได้บอกนายตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ขอโทษนะลัคกี้...ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”

“พอแล้วครับ...ไม่ต้องขอโทษผมแล้ว ผมเชื่อครับว่าคุณไม่ได้มีเจตนาจะเอาคืนผม”

“นายเชื่อฉันจริงๆเหรอ”

“ถ้าจะทำคุณคงไม่พาแม่ผมไปรักษาหรอก...จริงไหม นิ่งซะนะครับคุณนก ผมไม่โกรธแล้ว ทำใจให้สบาย”