เกมเสน่หา
ตอนที่ 13
ลัคนัยหัวเสียเมื่อเหมือนชนกทำเหมือนตัดขาดจากนนทพัทธ์ ธวัชเห็นใจลูกเขยแต่ไม่อยากให้ถอดใจ
“น้ายอมรับว่าผิดหวังแต่น้ายังไม่สิ้นหวังนะ นัยเองก็เคยเป็นเด็กขาดแม่มาก่อนน่าจะรู้ดีว่ามันเป็นยังไง จะยอมให้ตานนท์ต้องเจอชะตากรรมแบบเดียวกันจริงๆเหรอ”
“ไม่มีพ่อคนไหนอยากให้ลูกขาดแม่หรอกครับ...แต่ความรู้สึกขาดแม่มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่คิดว่าแม่ไม่ต้องการ...ผมอยู่กับความรู้สึกนั้นมาเกือบทั้งชีวิต ดังนั้นผมจะไม่ยอมให้ลูกต้องเจอแบบเดียวกัน ถ้าแม่ไม่ต้องการเขาก็ให้เขารับความรักจากผมคนเดียวก็พอ”
“นี่นัยคิดว่ายัยนกเป็นแม่แบบนั้นจริงๆเหรอ”
“คุณน้าก็เห็นนี่ครับว่าตั้งแต่ตานนท์เกิดมา
คุณนกแทบไม่แตะตัวลูกเลย”
“น้าไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เคยรักและเข้าใจยัยนกมากกว่าใครจะถอดใจง่ายดายขนาดนี้ น้าอยากให้นัยคิดทบทวนดูอีกที...เรื่องหย่าถือว่าน้าขอ”
เหมือนชนกก็ถูกวิสาขาต่อว่าเรื่องไม่ยอมให้นมลูกจากเต้า ไฮโซสาวใหญ่อ่อนใจมากอยากเสนอตัวช่วยสมานสัมพันธ์แต่เหมือนชนกปฏิเสธและขอคุยกับ
วงศ์เวศน์เป็นการส่วนตัว
วงศ์เวศน์รู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้น ยอมรับว่าผิดหวังที่ได้ยินว่าเหมือนชนกจะหย่ากับลัคนัย
“เพราะอะไรมันถึงลงเอยแบบนี้ล่ะ”
“นกก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ นกจะไม่มีเด็กคนนี้เด็ดขาด”
ลัคนัยที่เพิ่งใจอ่อนจากคำเกลี้ยกล่อมของธวัชเปลี่ยนเป็นฉุนจัดเมื่อได้ยินประโยคเด็ดของภรรยา
“นกเจ็บปวดเหลือเกินค่ะพี่เวศน์ นกไม่น่าให้เขาเกิดมาเลย การคลอดเขาออกมาคือความทุกข์ที่สุดแล้วในชีวิต”
เหมือนชนกร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด วงศ์เวศน์กอดปลอบเพราะเข้าใจเหตุผลดีแต่ลัคนัยไม่เข้าใจ
ผละหนี ไม่ทันได้ฟังประโยคถัดมาของภรรยาที่ระบายความอึดอัดใจถึงเหตุผลแท้จริง
“นับตั้งแต่นาทีที่เขาลืมตา ความเป็นแม่เป็นลูกของเรามันสิ้นสุดตอนนั้น ไม่ใช่ว่านกไม่อยากกอด ไม่อยากอุ้มตานนท์นะคะ แต่กลัวเหลือเกินว่าถ้าได้
ทำแล้ววันข้างหน้าไม่มีเขา นกจะอยู่ยังไง”
“อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ”
“นกไม่คิดไม่ได้ ยังไงมันก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแล้วค่ะพี่เวศน์”
ooooooo
ลัคนัยทนอยู่ต่อไม่ไหวพานนทพัทธ์ออกจากโรงพยาบาลทันทีที่หมออนุญาต เหมือนชนกสะเทือนใจมาก ไม่อยากแม้แต่หันมองสามีกับลูกชายตัวน้อยที่มาบอกลา
“ผมพาตานนท์มาลา”
“เอาเป็นว่าฉันรับรู้ก็แล้วกัน ถ้าจะไปก็รีบๆไปซะก่อนที่พ่อกับแม่จะมา”
เหมือนชนกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ลัคนัยช้ำใจมาก
“ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณ”
บรรยากาศห้องเงียบจนน่าอึดอัด ลัคนัยอึกๆอักๆ ก่อนเอ่ยถามประโยคสุดท้าย
“คุณ...อยากจะลานนท์ไหม...เป็นครั้งสุดท้าย”
เหมือนชนกกลั้นน้ำตาสุดความสามารถ ไม่หันมองลูกชายให้สติแตก ลัคนัยจึงเข้าใจว่าเธอปฏิเสธ
“ขอบคุณที่ทำตามสัญญา...ยกลูกให้ผม”
เมื่อธวัชกับวิสาขารู้เรื่องก็เอ็ดเหมือนชนกลั่น “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรก ทั้งเรื่องหย่า ทั้งให้นัยเอาลูกไปเลี้ยงเองคนเดียว พวกลูกตัดสินใจกันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง”
เหมือนชนกไม่สะทกสะท้าน เถียงหน้าตาย “แต่มันก็ดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุขไม่ใช่เหรอคะ
พ่อกับแม่เคยพูดนี่คะว่าคนไม่รักกันอยู่ด้วยกันก็เหมือนกับตกนรก!”
