เกมเสน่หา

“บอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าฉันรู้สึกไม่ดีมันจะส่งผลกับลูก นายกำลังทำฉันรู้สึกไม่ดี...รู้เอาไว้!”

“ขอโทษด้วยครับ...ที่ผมทำให้คุณรู้สึกไม่ดี”

เหมือนชนกเจ็บแปลบที่อก ไม่ได้ตั้งใจหัวเสียใส่เขา แต่อารมณ์สับสนและอ่อนไหวตามประสาคนท้องทำให้พาลหมดทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่น้องสาวคนละแม่ตัวน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก...

วิสาขาแสดงความยินดีกับธวัชและพิมลแขจากใจจริง สถานะแบบเพื่อนกับอดีตสามีทำให้เธอไม่อึดอัดใจอย่างที่นึกกลัวแต่แรก ตรงกันข้ามกลับอบอุ่นด้วยซ้ำที่มีคนเข้าใจตัวตนของเธอ

ความสัมพันธ์กับอดีตสามีจบลงด้วยดีแต่วิสาขากลับต้องเครียดเมื่อพัชราปรึกษาเรื่องจับคู่สาวให้วงศ์เวศน์ เพราะความรู้สึกผิดที่แอบมีใจให้ลูกชายคนเดียวของเพื่อนรักทำให้วิสาขาอาสานัดบอดให้วงศ์เวศน์ หมอหนุ่มเสียใจมากแต่ยังยิ้มกว้างตอบรับนัดบอดแต่โดยดี...

ธวัชไม่ละความพยายามจะให้เหมือนขนิษฐ์ได้ผูกสัมพันธ์กับเหมือนชนกเลยอุ้มไปหา

“มาดูน้องสิลูกว่าเหมือนเราตอนเด็กๆแค่ไหน จำรูปตอนเด็กของตัวเองได้ไหม ลองอุ้มน้องไหม ซ้อมไว้ก่อนไง ไปคลาสคุณแม่มาแล้วนี่ อุ้มแบบที่พ่ออุ้มก็ได้”

แต่นอกจากเหมือนชนกจะไม่แลแล้วยังเผลอทำรุนแรงจนเหมือนขนิษฐ์ร้องไห้จ้า!

พิมลแขรีบมาดูลูกสาวด้วยความเป็นห่วงแต่เธอก็ไม่ได้โทษเหมือนชนกว่าเป็นต้นเหตุ นั่นยิ่งทำให้เหมือนชนกรู้สึกผิดจนต้องปลีกตัวไปนั่งสงบสติอารมณ์ พลัน...ก็สัมผัสได้ถึงแรงถีบที่ท้อง

“อุ๊ย...ถีบแม่ทำไมฮึ ทุกทีไม่เห็นดิ้นแรงยังงี้...หรือว่าอยากปลอบใจแม่ อยากบอกแม่ใช่ไหมว่าแม่ยังมีหนูอยู่...แต่พ่อเขาคงเกลียดแม่แล้ว...แต่ลูกเข้าใจแม่ใช่ไหม”

 เหมือนชนกเก็บเรื่องลัคนัยไปคิดจนฟุ้งซ่านและฝันร้ายถึงวันคลอดที่ลัคนัยมาแย่งลูกจากเธอ เสียงกรีดร้องกลางดึกทำให้ลัคนัยตกใจมากพยายามปลอบภรรยาคนสวยให้สงบแต่ท่าทางมึนตึงของเธอทำให้เขาเครียดหนักเพราะคิดว่าเธอคงทรมานใจที่ตั้งท้องลูกของเขา

ooooooo

ลัคนัยน้อยใจเหมือนชนกที่หมางเมินและเย็นชาโดยเฉพาะทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก กระนั้นเขาก็เตรียมพร้อมให้เธออย่างดีแม้แต่หนังสือสำคัญการหย่าที่เขาเตรียมไว้ให้แบบไม่เต็มใจนัก

วิสาขาตื่นเต้นมากจะได้เป็นคุณยายในเร็ววัน แต่วงศ์เวศน์กลับเหมือนตกนรกเพราะเธอหลบหน้าไม่ไปไหนมาไหนด้วยเหมือนเคย แถมยุให้เขาเดตกับน้องแพรลูกสาวเพื่อนสนิท สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวบุกไปเคลียร์กับเธอ

“ทำไมน้าต้องทำกับผมแบบนี้ น้าก็รู้ว่าผมไม่ได้ชอบน้องแพร”

“มันเป็นความหวังดีของผู้ใหญ่ที่มีต่อเด็กไง”

 “เด็ก...ในสายตาของน้าผมคงดูอ่อนด้อยจนน้ารำคาญ คิดโยนผมให้ใครก็ได้โดยไม่คิดถึงใจผมว่าจะรู้สึกยังไง”

“น้ารู้ว่าเวศน์โกรธที่น้าวุ่นวายชีวิตเวศน์ เอาเป็นว่าน้าขอโทษ น้าจะไม่ยุ่งกับเรื่องของเวศน์อีก”

ท่าทีห่างเหินของวิสาขาทำให้วงศ์เวศน์ร้อนรน “แต่ผมอยากให้น้าวุ่นวายกับชีวิตผม น้าคนเดียวเท่านั้น...เป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับ เป็นคนที่ไปปีนผา ดูหนัง คนที่ทำให้ผมยิ้มตลอดเวลา”