เส้นสนกลรัก

ขณะพัสกรคุยโทรศัพท์ก็เห็นทิชาเดินไปห้องฉุกเฉินอย่างรีบร้อน เปิ้ลสะกิดบอกเหมียว เหมียวลุกไปทันทิชาที่หน้าห้องฉุกเฉินพอดี ทิชาถามว่าโขงยังไม่ออกมาอีกหรือ เหมียวบอกว่ายัง เปิ้ลถามเหมียวเบาๆว่าใครบอกคุณทิชา ทิชาได้ยินหันขวับปรี๊ดถามว่า

“ทำไม?!? ฉันรู้ข่าวคุณโขงไม่ได้รึไง”

พัสกรเห็นเหตุการณ์จึงวางสายจากเบนรีบเข้ามาสมทบกับเหมียว เห็นทิชาจ้องเหมียวตะคอก

“ห้ามฉันรู้เหรอ ห้ามฉันมาเหรอ ทำไม ฉันเป็นห่วงคุณโขงไม่ได้รึไง แกรักเขาได้คนเดียวรึไง นังบ้า!”

พัสกรแทรกขึ้นอย่างสุภาพแนะนำตัวเองบอกว่าเราเคยเจอกันแล้ว ทิชาจึงได้สติขอโทษเปลี่ยนเป็นพูด สุภาพอ่อนหวานว่าตนประสาทเสียไปหมด ทำอะไร

ไม่ถูกเลย ถามว่าโขงเป็นยังไงบ้าง

พอดีหมอออกจากห้องฉุกเฉินถามหาญาติคนไข้ พัสกรบอกว่าตน หมอถามว่ามาจากกรุงเทพฯใช่ไหม

พอพัสกรบอกว่าใช่ หมอก็เชิญเข้าข้างในบอกพวกที่ขยับจะตามว่า “เฉพาะญาตินะครับ”

เหมียวกับเปิ้ลเห็นท่าทางหมอเครียดก็ยิ่งเป็นห่วงตามไปแอบดู ทิชาตามมายืนข้างหลังอีกคน หมอเห็นพวกเหมียวแอบส่องก็ชวนพัสกรไปในห้องผ่าตัดซึ่งข้างนอกมองไม่เห็น

ครู่หนึ่งหมอออกมากับพัสกร หมอปลอบให้ใจเย็นๆ พัสกรทำเหมือนโขงอาการหนักมาก บ่นหงุดหงิด

“คนดี ทำประโยชน์เพื่อสังคม แล้วนี่หรือคือสิ่งที่ได้รับ ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนวะ”

เหมียวทนไม่ได้ถามว่าอาการโขงสาหัสมากหรือ หมออึกอัก พัสกรจึงตอบแทนว่า

“คือ...กระสุนตัดเส้นเลือดใหญ่ไปครับ เสียเลือดจนเกิดอาการช็อก แล้ว...ไอ้โขงมันหยุดหายใจไปหลายนาที กว่าจะปั๊มขึ้นมาได้ เราห่วงว่าโขงจะฟื้นไหม หรือถ้าฟื้นขึ้นมาก็ไม่ชัวร์ว่ามันจะเหมือนเดิมไหม”

ทิชาเสนอว่าเราต้องรีบพาไปโรงพยาบาลที่ชำนาญการดูแลเรื่องนี้โดยตรงจะดีกว่า หมอบอกว่ากำลังประสานกับโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯอยู่แต่ตอนนี้เคลื่อนย้ายคนไข้ยังไม่ได้เพราะความดันต่ำมาก

“ผมก็รอลุ้น แค่ทันทีที่มันฟื้น สมองมันใช้การได้ แล้วมันอาจจะจำได้ว่าใครยิง” พัสกรเสริมหน้านิ่ง

“คุณโขงเห็นคนยิงด้วยหรือคะ” ทิชานิ่งงันไปก่อนจะถามเหมือนสติเลื่อนลอย

“เอ่อ...คุณหมอบอกว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งก่อนโขงจะสลบ คุณหมอถามว่าเห็นคนยิงไหม ไอ้โขงตอบว่าเห็น แต่พอคุณหมอถามต่อ ไอ้โขงก็หมดสติแล้วก็หยุดหายใจไปตอนนั้นพอดีครับ”

ชัยแอบฟังอยู่ได้ยินทั้งหมด พึมพำเครียด “ไอ้โขงเห็นเหรอวะ มันไม่เห็นนะเว้ย...”

เหมียวเฝ้าโขงตลอดเวลา ทิชาบอกให้กลับไปเสียตนจะเฝ้าโขงเอง ทั้งยังโทษว่าโขงไปท้ายหาดเพราะเหมียวนัดให้ไป เหมียวทำให้โขงเป็นแบบนี้ พยายามบอกให้เหมียวกลับไป พัสกรได้ยินจึงเดินมาบอกว่าเรื่องนี้ให้เป็นธุระของตนดีกว่า โขงเป็นเพื่อนตายของพวกเรา เราไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหรอก บอกทิชาว่าให้กลับไปเถอะ ทำใจให้สบายแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

ขณะที่ทิชาขึ้นรถกลับ ชัยพยายามจะเข้าไปคุยด้วยแต่เข้าไม่ได้เพราะมีบอดี้การ์ดถึงสองคน

ooooooo

เช้านี้เหมียวบอกทับทิมว่าจะไปเยี่ยมโขง

ที่โรงพยาบาล แต่พอผลักประตูออกไปก็ถูกชัยดันเข้าและปิดประตูเอามืดปิดปากเหมียวไม่ให้ร้อง เหมียวดิ้นจนข้าวของล้มโครมคราม