เส้นสนกลรัก

“มันเป็นหน้าที่นะยาย ถ้าเห็นครอบครัวไหนมีการทำร้ายร่างกาย ใช้ความรุนแรงต่อกัน คนที่เห็นต้อง รีบแจ้งเจ้าพนักงานทันที มันเป็นกฎหมายระบุไว้ใน พ.ร.บ.”

พอยายหวานรู้ว่าเป็นกฎหมายก็เสียว ทำเป็นลืมของขอกลับไปเอาแล้วแจ้นไปเลย

ชัยกลัวถูกจับถามเหมียวว่าคนที่มาเป็นตำรวจหรือเปล่า เหมียวถามว่ากลัวหรือ ทำไมเวลาทำคนไม่มีทางสู้ไม่เห็นกลัว

ขณะชัยกำลังออดอ้อนเหมียวนั้น ทับทิมก็ส่งเสียงเมาๆบ่นว่าทำไมมันร้อนอย่างนี้ พอชัยได้ยินเสียงทับทิมก็รีบผละจากเหมียวทันที

ที่แท้ชัยเป็นผัวเด็กของทับทิมแม่ของเหมียว 

แต่พอทับทิมเผลอทีไรชัยก็เข้าหาเหมียวแต่เหมียวไม่เล่นด้วย ทับทิมหึงชัยจนเหมียวถูกเล่นงานบ่อยๆ เหมียวเล่าความเลวของชัยให้ฟังก็หาว่าใส่ร้ายผัวเด็กของตน ด่าเหมียวว่าเป็นตัวซวย ชีวิตตนไม่เจริญเพราะเหมียวเป็นตัวถ่วง เหมียวก็ได้แต่อดทนอดกลั้นตลอดมาเพราะแม่ไม่เพียงเล่นการพนันหากยังติดเหล้างอมแงมด้วย

ooooooo

โขงออกจากบ้านเหมียวมาขึ้นรถสองแถวนั่งรถไปก็สรุปงานที่ทำไปได้ว่า

1.ไม่ต้องการความช่วยเหลือ 2.ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด ปิดกั้นคนอื่นเข้าใกล้ แยกตัวจากสังคม และ 3.ป้องกันตัวเองด้วยข้าวหลาม เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนหยิบทุกอย่างรอบตัวมาเป็นอาวุธได้หมดเพราะมัวแต่คิดสรุปงาน โขงนั่งเลยบ้านไปรีบบอกให้รถจอด บ่นว่าเลยป้ายไปก็ไม่เตือน ลุงไสวขออภัย จำได้ว่าเมื่อเช้าไปส่งโขงที่เทศบาลเมืองและยินดีขับย้อนไปส่งโขง

แต่พอลุงไสวนึกได้ก็บอกว่า เดี๋ยวเดินทางลัดทะลุป่าช้านี่ไปก็ถึงบ้านโขงแล้ว

“หา!!” โขงตกใจที่ต้องเดินผ่านป่าช้า บ่น “ไม่รู้ระหว่างไล่ออกกับกลับมาที่นี่อันไหนมันแย่กว่ากัน”

ระหว่างที่โขงเดินผ่านป่าช้าก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ โขงวิ่งไปตามเสียงโดยสัญชาตญาณ เห็นหญิงสาวกำลังถูกชายวัยกลางคนปลุกปล้ำลวนลาม โขงสีหน้าเหมือนโดนผีสิงทันที กระชากชายคนนั้นขึ้นมาชกหน้าตะคอกใส่

“ทำไมมีแต่ผู้ชายทำร้ายผู้หญิงโว้ย!”

ชายคนนั้นคว้าไม้จะฟาดโขง โขงหมุนตัวกระโจนใส่จนชายคนนั้นตั้งตัวไม่ติด ความดุร้ายเหมือนผีสิงของโขงทำให้ชายคนนั้นกลัวจนวิ่งหนีไป

ที่แท้ชายคนนั้นคือนายพร เป็นคนขับรถของครอบครัวหญิงสาวคือทิชาที่ถูกปล้ำ โขงประคองทิชาขึ้นถามว่า “ผัวคุณเหรอ”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่ นายพร เขาเป็นคนขับรถของครอบครัวฉันค่ะ ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขากล้าทำแบบนี้”

โขงขับรถของทิชาไปส่งเธอที่บ้านซึ่งใหญ่โตมาก โขงจำได้ว่าตรงนี้เมื่อก่อนเคยเป็นสลัม ตอนนี้กลายเป็นวังไปซะแล้ว โขงถามทิชาว่าขับรถเข้าบ้านเองไหวไหม เธอชวนเข้าบ้านก่อน เดี๋ยวจะให้รถไปส่งเพราะอยากทำอะไรตอบแทนเขาบ้าง โขงบอกว่าตนกลับเองได้เพราะบ้านใกล้แค่นี้เดินไม่หลงแน่

“อาบน้ำ แปรงฟัน นอน คาถาศักดิ์สิทธิ์น่ะคุณ ตื่นมาก็ลืมแล้วว่าเครียดเรื่องอะไร”

ทิชาถามว่าเขาทำแบบนี้เวลาเครียดหรือ ขอบคุณ ตนจะลองทำตาม ทิชาเข้าไปในรั้วบ้านแล้วนึกได้ บอกโขงว่า

“ฉันชื่อทิชา คุณชื่ออะไรคะ”

โขงยืนอยู่นอกรั้วไม่ทันตอบ เสียงพีระก็ถามขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ทิชา!!! ทำไมคุณกลับมาเอาป่านนี้”

ทิชาหันไปมองพีระที่เดินหน้าตึงมา แต่พอหันไปหาโขงอีกทีปรากฏว่าเขาปิดประตูรั้วพอดี เธอมองอย่างผิดหวัง