เส้นสนกลรัก

เมื่อ 17 ปีก่อน ขณะโขงในวัย 11 ขวบ นั่งมองแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องต้นไม้ในบ้านทั้งปาล์ม ตาล มะพร้าว อะกาเว่ และกระบองเพชรใหญ่ ดูทั้งสวยงาม สง่า และสงบ

“ว่าไงไอ้โขง” เสียงวินวัยรุ่นที่แต่งตัวตลกร้องถามยืนข้างมอเตอร์ไซค์ท่าทางกวนๆ โขงใส่เสื้อหลวมย้วยยานสีมอมองวินอย่างแปลกใจและไม่ไว้ใจว่าวินเป็นใคร เลยรีบเดินไปที่บ้าน แต่ตายังมองวินอย่างระแวง

“ไม่...” เสียงปราณีแม่ของโขงร้องด้วยความหวาดกลัววิ่งพรวดออกมา

“ปัง!” เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าปราณี

ทั้งตกใจและเจ็บปวด ทรุดลงมือดึงม่านลูกปัดร่วงกราว...

“แม่!!!!” โขงร้องสุดเสียง วินได้ยินเสียงปืน

วิ่งเข้ามาเห็นภาพปราณีก็ตกใจทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ชะงักเมื่อเห็นสันติพ่อของโขงถือปืนโผล่มา วินเลยวิ่งหนีไป

โขงเข้าไปหาปราณีอย่างตะลึงอึ้ง คุกเข่าลงดูปราณีแล้วเงยขึ้นมองสันติ

สันติที่นั่งรถเข็นตามมาเห็นสีหน้าโขงก็เลื่อน

รถเข็นเข้ามา มือยังกุมปืนแน่น สันติมองปราณีทั้งเสียใจ เจ็บแค้น สันติยกมือที่ถือปืนขึ้นช้าๆ โขงช็อกจะร้องห้ามแต่ไม่ทัน สันติยกมือจ่อหัวตัวเอง แล้วเลือดก็กระเซ็นเต็มผนัง

“พ่อ!!!” โขงร้องสุดเสียง

17 ปีผ่านไป คืนนี้โขงในวัย 28 เช่าห้องอยู่ตามลำพัง คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้วน้ำตาร่วง เขาลุกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ รำพึง

“ป่านนี้จะไปเกิดยังวะ” ทันใดมีเสียงโทรศัพท์เข้ามือถือ โขงสะดุ้ง พึมพำขำๆ “จังหวะดีจริงโว้ย” หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอเป็นรูปก้อย

“พี่โขง พี่ช่วยหนูด้วย มันรู้เรื่องของเราแล้ว มันจะฆ่าหนูพี่...”

“ชิบ!!!” โขงตกใจโทรศัพท์แทบร่วง แล้วยิ่งตกใจเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงก้อยกรี๊ดเข้ามาในโทรศัพท์ เขากระโดดลงจากเตียงทันที

ooooooo

ที่ห้องเช่าของก้อย...ก้อยมุดอยู่ใต้เตียง เสียงโทรศัพท์ถึงโขงยังดังต่อเนื่อง

“กรี๊ด...ช่วยด้วย...”

“ออกมานังก้อย” เสียงแมนดุดันเหี้ยมเกรียม เขาพยายามดึงขาก้อยออกจากใต้เตียง

ก้อยทั้งดิ้นทั้งถีบแมน แต่มือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ปากก็ร้อง “พี่โขงช่วยด้วย” ไม่ขาดปาก

“นังก้อย!!! นี่มึงกล้าโทร.หาชู้ต่อหน้ากูเลยเหรอฮะ!”

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะพี่ ฉันกลัวแล้ว”

“กลัวแล้วมึงจะไม่แรดอย่างนี้หรอก บอกมาชู้มึงเป็นใคร”

“ไม่ ฉันไม่ได้มีใคร ฉันมีแต่พี่จริงๆนะพี่แมน”

“ตอแหล!!!” แมนกระชากก้อยออกมาเหวี่ยง

ไปกระแทกขอบโต๊ะก่อนร่วงลงกองกับพื้น ถ้วยชามบนโต๊ะหล่นแตกมีดปอกผลไม้กระเด็น แมนยังคงอารมณ์คลั่งตะคอก “มึงเห็นกูเรียนน้อยใช่ไหมเลยคิดว่ากูโง่” แล้วเดินเข้าหาก้อยกระชากขึ้นมาจึงเห็นเลือดกำเดาเธอไหลโกรก แต่ยังไม่หายคลั่งตะคอกถาม

“ที่มึงขอเลิกกับกู เพราะมึงจะหนีไปอยู่กับชู้ใช่ไหม อย่าฝันไปเลยนังก้อย กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก”

ก้อยพยายามควานหาอะไรใกล้มือ เจอส้อมก็คว้าขึ้นมากำแน่น ยกแทงแขนแมนสุดแรงจนเขาร้องลั่น คว้ามีดปอกผลไม้ จิกผมเธอลากไปทางห้องน้ำ ก้อยร้องสุดเสียงดิ้นรนด้วยความกลัว อ้อนวอน