เส้นสนกลรัก

ถ้าอยากมาร้องเรียนก็ต้องไปห้องโน้นไม่ใช่เดินเทิ่งๆ มาแบบนี้

โขงเดินเข้ามาในห้องกวาดตามองเห็นแป๊ะกำลังคร่ำเคร่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เหมือนตั้งใจทำงานมากแต่จากเงาสะท้อนหน้าจอ โขงเห็นว่าที่แท้แป๊ะกำลังเล่นเกมอย่างเมามัน

“แป๊ะ...มีเคสใหม่เข้ามา” สุรารักษ์เดินเข้ามาบอก แป๊ะถามว่าค้ามนุษย์เหรอ พอสุรารักษ์บอกว่าเป็นปัญหาครอบครัว ผัวทำร้ายเมีย แป๊ะก็ปฏิเสธว่าไม่เอา  ทำเรื่องนี้ทีไรสุดท้ายก็เป็นหมาหัวเน่าทุกที ถามว่าไม่มีเคสใหญ่ๆ ระดับชาติบ้างเหรอ

“ปัญหาครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาระดับชาติ ฉันนัดสัมภาษณ์ไว้แล้ว อ่ะ...เอาไปจัดการ”

สุรารักษ์เอาแฟ้มให้ แป๊ะทำท่าอิดออด อ้างว่างานตนเยอะ เคสผู้พิการท่วมหัวเลย ให้พี่สุราไปจัดการเองเถอะ อ้างว่าพี่เข้ากับผู้หญิงได้ดีกว่า

“หนึ่ง...ฉันชื่อสุรารักษ์ ไม่ใช่สุรา สอง...คือฉันไม่ว่าง ต้องไปกรุงเทพฯเพราะมีธุระที่กระทรวง สาม...เคสผู้พิการที่ไหน แกเล่นเกมทั้งวัน”

แป๊ะไหว้ขอร้องให้สุรารักษ์รับไว้เองเถอะ แป๊ะพูดไม่ทันจบ โขงก็เดินเข้ามาหยิบแฟ้มบอกว่า

“ผมรับเคสนี้เอง”

แป๊ะอ้าปากค้าง สุรารักษ์ เจียรไนย ต่างมองโขงงงๆ แป๊ะพึมพำ “ใครวะ”

ooooooo

เมื่อโขง สุรารักษ์ เจียรไนย และแป๊ะ เข้าไปที่ห้องทำงานของนารีหัวหน้าฝ่าย นารีหัวเราะถามว่า

“นี่พี่ไม่ได้บอกเหรอว่าวันนี้จะมีนักสังคมสงเคราะห์คนใหม่มา โทษทีๆ พี่คงลืมน่ะ นี่โขง มาจากกรุงเทพฯส่วนนี่ก็สุรารักษ์ เจียรไนยแล้วก็แป๊ะ รู้จักกันไว้นะ”

สุรารักษ์พยายามนึกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน เจียรไนยฟ้องว่าเมื่อกี้เขาหยิบนมเอาไปบริจาคโดยพลการ

นารีถามว่าแล้วให้เซ็นชื่อด้วยหรือเปล่า โขงบอกว่าตนลืม นารีจึงให้สุรารักษ์ทบทวนการแจกของว่าต้องเซ็นชื่อรับเพื่อป้องกันการกล่าวหาว่าเราเอาของไปขาย โขงจึงขอโทษ

นารีถามว่าแล้วได้ให้เสื้อผ้าเด็กไปหรือเปล่ามีคนเอามาให้หลายถุง เจียรไนยแก้ตัวว่าตนมัวแต่ยุ่งอยู่กับเขาก็เลย...เจียรไนยเหล่ไปทางโขง

“ตอบว่าลืมเหมือนกันก็ได้ สั้นกว่าตั้งเยอะ” โขงขัดขึ้นเคืองๆที่มาโทษตน แป๊ะหัวเราะชอบใจ ส่วนนารีมองโขงยิ้มๆกับท่าทีกวนๆของเขา

สุรารักษ์ยังติดใจเดินมาถามโขงเมื่อออกจากห้องนารีว่าจำตนได้ไหม โขงจำไม่ได้ แต่สุรารักษ์จำได้ บอกว่ารู้ว่าเขาเคยก่อวีรกรรมไว้  เขาควรระวังความประพฤติให้ดี ถ้าอยู่ที่นี่แล้วก่อเรื่องอีกก็ไม่มีที่ไหนต้อนรับแล้ว

โขงเดินไปหาสวัสดิ์ที่เป็นคนขับรถของหน่วยงาน ปลุกสวัสดิ์ที่นอนกรนคร่อกๆอยู่ให้ไปส่งที่บ้านเหมียวซึ่งเป็นงานแรกที่เขารับทำ

“งานแรกก็หินเลยนะ ตั้งแต่มาขับรถให้ที่นี่เจอเรื่องผัวเมียตีกันทุกวัน แต่เคสที่เอ็งจะไปนี่โหดมาก ผัวสาดน้ำกรดใส่หน้าเมีย  จะหึงหวงอะไรขนาดนั้น คนเราสมัยนี้ก็ทำกันได้ ไม่รู้โดนเยอะขนาดไหน แต่ไงก็คงเละ”

สวัสดิ์ทำหน้าสยอง ขับรถพาโขงไปถึงบ้านเหมียวก็เย็นพอดี สวัสดิ์ให้โขงเดินเข้าไปคนเดียวเพราะบรรยากาศวังเวงพิกล ถามโขงว่าขากลับให้เรียกสองแถวกลับเองได้ไหม เพราะตนไม่อยากนั่งรอคนเดียวมันเสียวสันหลังเกิดอะไรโผล่มา โขงบอกให้กลับไปเลยเพราะกว่าตนจะเสร็จก็เลิกงานพอดี เดี๋ยวกลับเอง

สวัสดิ์ดี๊ด๊าได้กลับไปกรึ๊บก่อนเวลา