สมิงจ้าวท่า
ตอนที่ 15
“ชงมาขนาดนี้จะให้ตอบอย่างอื่นได้ยังไงล่ะครับ จริงสิครับ จริงพันเปอร์เซ็นต์ หมื่นเปอร์เซ็นต์เลยด้วย”
วดีค้อนขวับหาว่าเขาเว่อร์ วิชาให้ทั้งสองคุยกัน เขาจัดการพาตัวฤทธิ์ณรงค์ออกไป
ดอนกับวดีหันมาสบตากัน เกี่ยงกันให้ใครพูดก่อน สุดท้ายวดีต้องยอมเป็นคนเริ่ม
“ถ้าอย่างนั้นฉันเริ่มเลยนะ...คุณดอนคะ ไม่ว่าจากนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ฉันดีใจนะคะที่ได้มาทำงานนี้ ได้มาเป็นสมิง และได้พบกับจ้าวท่า ซึ่งก็คือคุณ ทั้งชีวิตฉันคงไม่มีวันลืมว่าวันที่ผ่านมาเราได้ทำอะไรร่วมกันบ้าง ฉันจะจดจำคุณตลอดไป...ตาคุณแล้วค่ะ”
วดีสบตาดอนด้วยความรัก
“สิ่งที่ผมจะพูด...ก็เหมือนคุณเด๊ะเลยล่ะ เรานี่ใจตรงกันสุดๆเลยนะครับ”
“ไม่เอาอ่ะ อย่าขี้โกงสิคุณ”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่พูดที่ซ้ำกับคุณก็ได้ ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป ไม่ว่าคุณจะเป็นสมิงหรือว่าเป็นวดีก็ตาม”
“วดีก็รักคุณ และจะรักตลอดไปเช่นกันค่ะ”
วดียิ้มกว้าง สวมกอดดอนอย่างซาบซึ้งใจ
ooooooo
อลันนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในห้องขังที่กองบัญชาการลับ มิเชลเข้ามาพร้อมเข็มฉีดยาแก้พิษ และฉีดให้แก่เขา อลันค่อยๆหายจากอาการของพิษ วิชายืนมองแล้วเปรยว่า
“หวังว่าคราวนี้เขาคงจะหมดพิษสงเสียทีนะ”
“มันก็ไม่แน่หรอกค่ะ คนพรรค์นี้ คุกทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก”
พออลันมีแรงก็อ้อนวอนขอให้ปล่อย เสนอทรัพย์สินเงินทองให้ วิชาเคืองบอกเขาว่าเงินซื้ออะไรไม่ได้ทุกอย่าง เขาควรจะรอรับโทษ อลันแค้นใจเข่นเขี้ยวจะทำให้วิชาหมดสิ้นทุกอย่าง
ข่าวการล้างบางแก๊งมังกรทะเลปรากฏบนจอโทรทัศน์ เนตรดาวเห็นภาพสรเดชถูกจับก็เศร้าใจ ดอนกับวดีกลับมา เธอซักถาม ดอนค่อยๆเล่าว่าสรเดชยอมให้จับแต่อ่อนศรีฆ่าตัวตาย เนตรดาวตกใจ ขอให้ดอนพาไปพบสรเดช
ท่าทางสรเดชจะสำนึกได้เมื่อเห็นอ่อนศรีฆ่าตัวตายต่อหน้า พอได้เจอเนตรดาวก็ฝากฝังให้เธออยู่กับดอน และเรียกดอนว่าพี่อย่างเต็มปาก
“ที่ผ่านมาฉันทำผิดกับพี่ไว้มาก ยกโทษให้ฉันด้วยนะ”
“อืม...อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ หลวงตาเคยบอกไว้ ไม่ว่าอดีตของเราจะเป็นอย่างไร ขอให้อยู่กับปัจจุบันเสมอ เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เราทำปัจจุบันให้ดีได้”
เมื่อทุกอย่างลงตัว วิชาก็ขอบคุณดอนกับวดี และหวังว่าทั้งสองจะกลับมาทำงานร่วมกันอีก แต่ทั้งสองขอคิดดูก่อนเพราะอยากใช้ชีวิตสบายๆ ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆบ้าง
จากนั้นวดีซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ดอนไปจอดริมทะเล ทั้งสองเดินกุมมือคุยกันถึงชีวิตที่ผ่านมา แล้ววดีก็เปิดประเด็นขึ้นว่า จากนี้ไปเราต้องมีระยะห่างเพราะถึงเวลาที่ตนจะต้องกลับบ้าน ดอนหน้าเศร้าลงแต่ก็ยืนยันว่าจะรักเธอตลอดไป
พอทั้งสองเดินกลับมาที่รถ ดอนก็ตกใจหากุญแจรถไม่เจอ วดีคิดว่าอาจจะตกตรงที่เราหยุดคุยกัน
วดีเดินนำไป เห็นกุญแจตกอยู่ที่พื้นทรายก็รี่เข้าไปเก็บ แล้วพบว่ามีสายสร้อยเล็กๆร้อยติดอยู่กับกุญแจ จึงดึงขึ้นมาจากพื้นทราย ต้องแปลกใจที่มีกล่องเล็กๆ ติดมาด้วย เธอเปิดออกดูเห็นแหวนเพชรส่องประกาย แล้วดอนก็ยื่นหน้าเข้ามาขอแต่งงาน เธอเป็นปลื้มรับคำอย่างตื้นตัน
ooooooo
