สมิงจ้าวท่า

เช้าวันใหม่ฤทธิ์ณรงค์เครียดที่ยังควานหาตัวสรเดชไม่ได้ ไม่ทันไรสรเดชเดินเข้ามา บอกตนมานี่แล้ว มาตกลงร่วมมือกันช่วยแม่ ฤทธิ์ณรงค์ครุ่นคิดสักครู่ก็ยอมฟังแผนการของเขา

สายวันนั้นฤทธิ์ณรงค์มาที่ท่าจอดเรือของอลัน ตะโกนบอกเขาว่าตนมาพร้อมคนที่ต้องการให้ตนฆ่า ลูกน้องอลันเดินดาหน้าออกมา ย้งกับต่อกระชากตัวสรเดชออกจากรถ สรเดชโวยวายว่าฤทธิ์ณรงค์หักหลัง

“หักหลังอะไร คนอย่างแกอย่างฉัน มันเคยมีสัจจะกันด้วยหรือไงวะ”

อลันแหวกลูกน้องมาด้านหน้าหัวเราะสะใจ “นี่แสดงว่าวิธีกระตุ้นของฉันได้ผลน่ะสิ ถึงได้ไปลากคอมันมาได้เร็วแบบนี้”

“ใช่ ฉันเอาตัวมันมาที่นี่ เพื่อให้แกได้ดูสมใจ ว่าฉันเป็นคนฆ่ามันด้วยมือของฉันจริงๆ แต่ก่อนอื่นฉีดยาแก้พิษให้แม่ฉัน แล้วปล่อยแม่ฉันออกมาได้แล้ว”

“แต่ตามข้อตกลง แกต้องฆ่าสรเดชก่อนไม่ใช่เหรอ”

ฤทธิ์ณรงค์ยอมหันไปยิงเข้ากลางหน้าอกสรเดชทันที อลันตะลึงในความใจเด็ดของลูกชายเพื่อน ปรบมือชื่นชม ฤทธิ์ณรงค์ทวงสัญญาให้ปล่อยอ่อนศรีและฉีดยาแก้พิษด้วย

อลันหัวเราะหยัน ด่าว่าไอ้โง่! แล้วยกปืนเล็งใส่... เก๋า ย้ง และต่อขยับจะช่วยนาย แต่โดนลูกน้องอลันจับไว้

“ฉันไม่ฆ่าแกวันนี้ สักวันแกก็ต้องฆ่าฉัน” อลันดักคอ ทำให้ฤทธิ์ณรงค์เข่นเขี้ยว

“ที่แท้แกก็หลอกยืมมือฉันฆ่าสรเดช”

“ถูกต้อง ดูเหมือนแกชักจะฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนะฤทธิ์ณรงค์ เสียดายเวลาที่แกจะได้ทำอะไรฉลาดๆ มันไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว”

จังหวะนั้นเองสรเดชลุกขึ้นมาจ่อปืนที่หัวอลันและเยาะว่า ใครกันแน่ที่ไม่ฉลาด อลันหน้าเสียที่โดนรุ่นลูกรวมหัวกันต้ม ฤทธิ์ณรงค์ถากถางไม่เคยมีสัจจะในคนแบบพวกเรา พูดจบทหารรับจ้างก็เข้ามายิงคน ของอลันตายเรียบ อลันทำใจดีสู้เสือท้าว่าพวกเขาไม่กล้าทำอะไรตน เพราะแม่พวกเขาจะไม่ได้ยาแก้พิษ สรเดชหัวเราะร่า

“คิดอย่างนั้นเหรอ แต่ฉันว่าแกเองนั่นแหละที่จะเป็นคนเอายาแก้พิษออกมาให้พวกฉัน”

“พูดบ้าๆ ใครจะไปทำแบบนั้น”

ลิลลี่โผล่เข้ามา เอาเข็มฉีดยาปักที่แขนอลันและฉีดเลือดเข้าไป อลันตกใจโวยวาย สรเดชบอกเอาบุญว่า ระหว่างที่เล่นละครกันอยู่นี่ ลิลลี่ขึ้นไปเก็บเลือดอ่อนศรีเอามาฉีดเข้าร่างเขาเพราะในตัวเธอมีเชื้อโรคอยู่แล้ว อลันหน้าซีด รู้สึกตัวชาเริ่มเกร็งอย่างช้าๆ พอจะมีแรงวิ่งลงเรือไปเอายาถอนพิษที่ซ่อนไว้ สองหนุ่มตามลงไป พอเห็นสภาพแม่ก็ใจเสีย บอกให้แม่รออีกแป๊บเดียว