ลิขิตรัก

ดวินสลัดสมุนของเฮเดสออกได้แต่ก็ไม่พ้นถูกเฮเดสตามเอาปืนจ่อที่ด้านหลัง

“แหล่งข่าวบอกว่าผู้พันมีความสำคัญกับเจ้าหญิงมาก ฉันเพิ่งจะเชื่อตอนนี้เอง เจ้าหญิงยอมเอาตัวเองเข้าแลกช่วยแม่ผู้พัน ถ้าผู้พันเกิดตายเจ้าหญิงคงเจ็บปวด

ไม่น้อย...ฉันอยากเห็นเจ้าหญิงเจ็บปวดอย่างที่สุด!”

อลิซมาทันเห็นทุกอย่างจะไปช่วยดวินแต่ถูกกระสุนปืนของเฮเดสยั้งไว้ อลิซทรุดเพราะกระสุนถูกจุดสำคัญ ดวินฮึดสู้เฮเดสก่อนผละไปหาอลิซด้วยความ

เป็นห่วงสุดหัวใจ ศักดิ์ชายพาพวกแพนมาช่วยพอดีและควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ พาอลิซส่งโรงพยาบาล แต่เฮเดสกลับหนีไปได้

อาการของอลิซหนักหนาเอาการ ดวินพร่ำโทษตัวเองที่ใจอ่อนยอมให้เธอเสี่ยงกับเรื่องนี้ เสาวณีอ่อนเพลียมากถูกพาตัวไปให้น้ำเกลือโดยมีแพนคอยดูแล แต่ท่าทีของลูกชายคนเดียวก็ทำให้เธอต้องคิดหนัก...หรือว่านารีจะมีความสำคัญกับจิตใจดวินมากกว่าคนที่ต้องอารักขาตามหน้าที่

ทีมแพทย์รักษาชีวิตของอลิซสุดความสามารถ ในที่สุดช่วงเวลาทรมานของดวินก็ผ่านไป อลิซรู้สึกตัวพร้อมฝันร้ายเกี่ยวกับอลันในอีกหลายชั่วโมงต่อมา

ดวินได้ยินเธอพร่ำเพ้อถึงญาติหนุ่มก็อดเตือนไม่ได้

“กระหม่อมคิดว่าพระองค์ทรงห่วงพระอาการของตัวเองก่อนดีกว่านะพระเจ้าค่ะ”

“เราสบายดี เราไม่ได้เป็นอะไร แล้วนายก็ไม่ต้องรู้สึกผิด มันไม่ใช่ความผิดของนาย เราเป็นคนอยากกลับไปช่วยนายเองและตอนนี้เราก็ไม่ได้เป็นอะไร...นี่ไงเราสบายดี”

“แต่...ถ้าพระองค์ทรงเป็นอะไรไป กระหม่อม...”

“เราบอกแล้วไงว่าเราไม่เป็นอะไร เราทำตามสัญญา...เราต้องช่วยแม่นายออกมาให้ได้และเราจะไม่ยอมให้นายเป็นอันตรายเพราะเรา เรามีเลือดขัตติยาตรัสแล้วไม่คืนคำ ฉะนั้นไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องคิดมาก”

“กระหม่อมซาบซึ้งใจจนไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรพระเจ้าค่ะ”

“ก็ไม่ต้องกล่าว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่ทำตามที่เราบอก...ดูแลอลันดีๆ เราสังหรณ์ว่าเฮเดสกำลังพุ่งเป้าไปที่อลัน!”

สังหรณ์ของอลิซเป็นจริงอย่างไม่น่าเชื่อ เฮเดสจัดการฆ่าปิดปากลูกน้องทั้งหมดและเริ่มแผนขั้นต่อไปด้วยการพุ่งเป้าไปที่อลัน แต่ที่เขาไม่คาดคิดคืออลันจะดื้อแพ่งไม่กลับฮรีสอซไปรับตำแหน่งรัชทายาทตามคำสั่งคิงเฮนรี่

อังเดรต้องกลับฮรีสอซก่อน โมนาหัวเสียมากขัดใจที่ลูกชายดื้อ อังเดรจึงอาสาไปคุยแทน อลันนอนคลุมโปงไม่ยอมพูดกับพ่อ อังเดรเลยทิ้งจดหมายไว้ ก่อนทิ้งท้าย

“พ่อรู้ว่าพูดอะไรตอนนี้ลูกคงไม่อยากฟัง พ่อเลยเขียนมันออกมา...อยากอ่านเมื่อไหร่ก็อ่าน...พ่อรู้ว่าลูกชอบประเทศไทยแต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา ลูกอยู่นานแล้ว ได้เวลากลับบ้านได้แล้วนะลูก พ่อกับแม่จะรอ แล้วเจอกันที่บ้าน”

ooooooo