ลิขิตรัก
ตอนที่ 9
อลิซคาใจที่ดวินไม่บอกแม่เรื่องแต่งงานกับเธอเพราะภารกิจลับจึงต้องถามเพื่อความกระจ่าง
“แม่นายก็เป็นทหารน่าจะเข้าใจได้ไม่ยากทำไมถึงปิดบังฐานะของเรา ปล่อยให้ท่านต่อว่าแบบนั้นทำไม”
“กระหม่อมเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าหญิง ถึงแม้พรุ่งนี้จะเสด็จกลับแล้วแต่ภารกิจยังเป็นความลับ กระหม่อมไม่อยากให้ข่าวแพร่ออกไป”
“แล้วทำไมถึงบอกไม่ได้ว่านารีมาจากประเทศฮรีสอซ เราเข้าใจที่ปิดบังฐานะเจ้าหญิงแต่เราไม่เข้าใจทำไมต้องปิดบังแม้กระทั่งชื่อประเทศของเรา”
“เพราะมันเป็นข้อมูลที่เชื่อมโยงถึงฐานะที่แท้จริงของพระองค์...ก็แค่นั้นพระเจ้าค่ะ”
ดวินไม่บอกเรื่องหนักใจว่าเสาวณีแม่แท้ๆของเขามีความหลังฝังใจกับประเทศฮรีสอซ ประเทศสุดท้ายที่พ่อใช้ชีวิตและตายจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ อลิซยังไม่หายสงสัยต้องให้เภตราสืบประวัติพ่อดวินจนรู้ว่าเป็นอดีตองครักษ์ของคิงเฮนรี่และเสียชีวิตในช่วงเกิดกบฏ
อลิซปะติดปะต่อเหตุการณ์แล้วใจไม่ดีแต่เพื่อความชัวร์จึงไปคาดคั้นศักดิ์ชายให้เล่าเรื่องครอบครัวดวินโดยเฉพาะที่เกี่ยวกับพ่อแม่ของเขากับประเทศฮรีสอซ ศักดิ์ชายไม่มีทางเลือกต้องยอมเปิดปาก
“แม่ผู้พันเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น คุณเสาวณีไม่เห็นด้วยกับการทำงานนี้เพราะตอนนั้นผู้พันยังเด็กและเป็นงานที่เสี่ยง แต่พ่อของผู้พันเป็นห่วงคิงเฮนรี่มากจึงยอมทะเลาะกับคุณเสาวณีเพื่อเดินทางไปฮรีสอซ”
“แล้วตอนนี้ท่านผู้หญิงเสาวณีรู้สึกยังไงบ้าง”
“คุณเสาวณีไม่ยอมรับทุกอย่างที่เป็นฮรีสอซ แม้แต่พูดชื่อประเทศยังไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่ผู้พันไม่อยากบอกแม่เพราะพระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงของฮรีสอซพระเจ้าค่ะ”
ความจริงจากศักดิ์ชายทำให้อลิซพูดไม่ออก เช่นเดียวกับโมนาต้องหนักใจอลันลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่นับวันจะดื้อรั้นมากขึ้น อย่างเช่นเวลานี้ที่เขาหอบหิ้วแพนไปทุกที่ในฐานะพระสหายไม่ใช่บอดี้การ์ด!
เคธไม่ได้สนใจเรื่องน้องชายคนละแม่ หมกมุ่นกับแผนหลอกใช้กรรณเพื่อตามหาตัวอลิซ แน่นอนว่าทหารหนุ่มไม่ใจอ่อนแต่เธอก็สบโอกาสเมื่อเขามาบอกลา
“มีคำสั่งเรียกตัวกระหม่อมกลับ กระหม่อมคงไม่ได้ถวายการอารักขาพระองค์แล้ว...กระหม่อมมาทูลลา”
“เรารู้แล้ว...ขอบใจมากที่ดูแลเรามาอย่างดี... เราให้เป็นที่ระลึก”
เหรียญสัญลักษณ์ประจำตัวเคธถูกยื่นตรงหน้า กรรณลังเลแต่ก็ทนเสียงรบเร้าของเธอไม่ไหว
“รับไปเถอะ...ก็แค่เหรียญสัญลักษณ์ประจำตัวเจ้าหญิงเคธลีนที่ถูกลืม มันไม่ได้มีค่าอะไรมากนักหรอก”
“ถึงแม้คนอื่นจะลืมพระองค์แต่กระหม่อมไม่เคยลืม...กระหม่อมทูลลา”
“เดี๋ยว...หมวดกรรณอย่าลืมที่เราเคยบอกไว้นะ ถ้าเจออลิซฝากบอกว่าเราเป็นห่วง”
พูดพลางทำน้ำตาคลอ กรรณเห็นดังนั้นก็ใจอ่อน ลืมตัว ลืมหน้าที่และความรับผิดชอบ ตอบรับง่ายๆ
“แล้วกระหม่อมจะทูลให้พระเจ้าค่ะ!”
