ลิขิตรัก
ตอนที่ 8
“นายปิดบังอะไรเรา บอกมาเดี๋ยวนี้!”
อลิซสะกดรอยตามดวินหลังแยกจากมัดหมี่ เห็นเขาคุยเคร่งเครียดกับแสงก็สังหรณ์ไม่ดี เมื่อสบโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังจึงไม่รั้งรอจะคาดคั้น
“ออกจากหมู่บ้านโดยไม่แม้แต่จะรายงานเรา ปิดบังเรื่องงานแต่ง เปิดเผยฐานะเราให้มัดหมี่รู้โดยที่เราไม่ได้อนุญาต โกหกเราแบบนี้เราจะไว้วางใจนายได้ยังไง”
“กระหม่อมทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของพระองค์เท่านั้น”
“เราไม่เชื่อ...นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ มีความลับอะไรที่ยังไม่ได้บอกเราอีก”
“มีเพียงเรื่องเดียวที่ยังไม่ได้บอกพระองค์...ตอนนี้คิงเฮนรี่ฟื้นแล้วพระเจ้าค่ะ”
ข่าวดีเรื่องคิงเฮนรี่ทำให้อลิซลืมเรื่องขุ่นใจ ดวินโล่งใจมากแต่อดหนักใจไม่ได้เพราะภารกิจล่าสุดพาตัวเธอกลับเพื่อส่งเสด็จสู่ฮรีสอซทำให้ปวดแปลบในใจอย่างบอกไม่ถูก คำสั่งของศักดิ์ชายให้ดำเนินการทันทีทำให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ตามลำพังกับเธอในฐานะดวินกับนารี
ดวินอยากใช้เวลาที่เหลือกับเธออย่างคุ้มค่าจึงชวนไปดูดาว
“เป็นไง...มาใช้ชีวิตเป็นชาวบ้านที่นี่”
“ชอบ...เราว่าเราอยู่ที่นี่...ใช้ชีวิตที่นี่ได้”
“แค่ไม่กี่วันคุณก็อยู่ได้ แต่อยู่นานๆอาจจะไม่ใช่ก็ได้”
“ไม่จริง...สำหรับเราเวลาไม่สำคัญ แค่วันเดียวถ้ามันใช่ก็คือใช่”
“คงเป็นอย่างที่คุณว่า...ถ้ามันใช่ก็คือใช่”
ความนัยจากคำพูดของดวินทำให้อลิซเขินสะบัดหน้าหนี ดวินรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พรุ่งนี้...คุณต้องกลับไปเป็นเจ้าหญิงแล้ว”
“อืม...เวลาผ่านไปเร็วจัง อยู่มาตั้งหลายวันเพิ่งรู้ว่าดาวที่นี่สวยมาก มิน่า...ชาวบ้านถึงชอบนอนดูดาวกัน”
“ดาวที่ฮรีสอซสวยเหมือนที่นี่ไหม”
“เหมือนแต่ก็ไม่เหมือน...ไม่รู้สิ...ฮรีสอซวุ่นวายเราไม่เคยนอนดูดาวสบายๆอย่างนี้ แต่จริงๆที่ฮรีสอซวุ่นวายอาจเป็นเพราะเราเอง เรานำความโชคร้ายมาให้ฮรีสอซ ตั้งแต่เราเกิดท่านแม่ท่านพ่อก็จากไปและทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม”
“ท่านพ่อท่านแม่คุณไม่ได้จากไปไหน ท่านมองคุณอยู่จากบนนั้น”
“ไม่ต้องปลอบเราหรอก”
“ผมพูดจริง พ่อผมก็มองผมอยู่”
อลิซนิ่วหน้าไม่เชื่อ ดวินเลยท้าให้ใช้กล้องดูดาว สองหนุ่มสาวเย้าแหย่กันจนอารมณ์เศร้าๆที่ต้องจากกันเลือนหาย อลิซยิ้มกว้างหันไปสบตากับเขาตรงๆ
“ขอบใจนะ...เรารู้สึกดีขึ้นมากตั้งแต่ได้รู้จักนาย”
สองหนุ่มสาวมองตากันนิ่งท่ามกลางแผ่นฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เสียงหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุจากร่างของทั้งคู่ อลิซถอนใจยาวก่อนจะระบายความในใจ
“ถ้าเราไม่ได้เป็นเจ้าหญิง อะไรๆคงง่ายขึ้นว่าไหม”
“แต่วันนี้คุณเป็นชาวบ้านธรรมดาไม่ใช่เหรอ...อยากทำอะไรก็ได้”
“อือ...จริงด้วย”
“แล้วคุณอยากทำอะไร...”
