ลิขิตรัก

“เรารู้ว่าการต้องแบกความหวังของคนทั้งหมู่บ้านมันกดดันแค่ไหน...ถ้ามัดหมี่ชนะ ไม่ใช่แค่เธอที่มีความสุขแต่คนทั้งหมู่บ้านจะมีความสุขด้วย ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ยอมแพ้”

“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะแพ้เป็น”

“บางทีคนเราไม่ต้องชนะทุกเรื่องก็ได้...นายเป็นคนบอกเราเอง”

ดวินประทับใจที่เธอเก็บคำพูดเขาไปคิด แต่ไม่ทันชมอลิซก็ตัดบทดื้อๆ

“นายไปแสดงความยินดีกับมัดหมี่สิ เขาคงอยากให้นายไปยินดีด้วย”

สถานการณ์ระหว่างดวินกับอลิซยิ่งน่าอึดอัดหลังจากนั้น ราชนิกุลสาวหลบหน้าไม่คุยกับเขาเหมือนก่อน ชวนไปเต้นรำก็ไม่ไปจนกระทั่งแสงประกาศเรื่องสำคัญกลางงานเลี้ยงฉลองว่ามัดหมี่จะแต่งงานกับคำพูนโดยมีดวินทำหน้าที่ส่งตัวเจ้าสาวเพราะแสงไม่มีลูกชาย

คำประกาศของแสงทำให้อลิซกระจ่าง อารมณ์หึงหวงและขุ่นเคืองจางหาย ค่อยๆเผยยิ้มจนดวินเบาใจและพอเดาได้แล้วว่าเธองอนเรื่องอะไร และนาวิกโยธินหนุ่มก็ไม่รอช้าตามไปเย้า

“เมื่อกี้ยังเศร้าๆ พอเห็นหมี่แต่งกับคำพูนยิ้มกว้างปากจะถึงหูเลยนะ”

“ก็เราดีใจกับหมี่”

“นึกว่าดีใจที่ผมไม่ได้แต่งกับหมี่ซะอีก...นั่นไง... คิดว่าผมจะแต่งงานกับหมี่ใช่ไหม”

“ก็เป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ”

“แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น...ดีใจไหม”

ดวินแกล้งถาม อลิซเขินหน้าแดงกำลังจะตอบแต่ถูกมัดหมี่ตามไปเต้นรำฉลองจบพิธีแข่งยิงธนูและงานแต่งที่กำลังจะมาถึงเสียก่อน เรื่องของดวินกับอลิซเลยต้องพักไว้

ooooooo

ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองสนุกขึ้นมากหลังรู้เรื่องมัดหมี่จะแต่งงานกับคำพูนหนุ่มต่างหมู่บ้าน ดวินเป็นคู่ควงที่ดีอาสาสอนเต้นรำจนเธอถึงกับเคลิ้ม ต่างจากมัดหมี่ที่มีช่วงเวลาห่อเหี่ยวเพราะไม่ได้เต็มใจแต่งงาน

แต่ถึงฝืนใจมัดหมี่ก็ยอมเพราะไม่อยากให้พ่อผิดหวัง อลิซผ่านมาเห็นเธอทำหน้าเศร้าเลยแวะมาคุยด้วย

“ทำไมดูไม่ร่าเริงเลย”

มัดหมี่ถอนใจก่อนระบายเรื่องในใจ “คุณเคยต้องเลือกอะไรที่มันยากๆไหม ฉันน่ะ...ต้องเลือกระหว่างคนที่อยากแต่งด้วยกับคนที่ต้องแต่งด้วย...ยากเนอะแต่ก็เลือกไปแล้ว”

อลิซชะงัก เข้าใจโดยไม่ต้องตีความว่ามัดหมี่คงอยากแต่งกับดวินแต่เป็นไปไม่ได้

“แล้วทำไมถึงเลือกสิ่งที่ต้องทำมากกว่าสิ่งที่อยากทำ”

“เพราะเราอยู่ในฐานะที่ต้องดูแลคนอื่นอีกมากมายมั้ง ถ้าชีวิตเป็นของเราคนเดียวอยากทำอะไรก็ได้ เราคงเลือกทำตามใจ แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ ชีวิตไม่ได้เป็นของเราคนเดียวแต่เป็นของคนทั้งหมู่บ้าน เราก็ต้องเลือกทำตามหน้าที่”

สีหน้าเศร้าสร้อยของมัดหมี่ทำให้อลิซอึ้ง ทำไมราชนิกุลสาวที่มีภาระมากมายอย่างเธอจะไม่เข้าใจ ได้แต่ข่มใจไม่แสดงท่าทีแปลกๆออกมานอกจากความเงียบงัน โชคดีที่มัดหมี่มัวคิดเรื่องตัวเองเลยไม่ทันสังเกต