สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 12
อ้นถามว่าคิดว่าตนไว้ใจเธอหรือ
“แต่พี่อ้นก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่คะ จะยอมเสี่ยงกับลิดาไหมก็ลองคิดดูดีๆแล้วกัน”
ลลิดาสะบัดมือจากอ้นเดินเชิดไปอย่างเป็นต่อ อ้นมองแค้น แต่ก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี...
เวลาเดียวกันที่ไร่ชา การประชุมเสร็จแล้ว ทุกคนเดินออกจากห้องประชุม เจ้าพลกาวิลเดินมากับวศิน เจ้าขอบคุณวศินที่อาสาเป็นพ่องานเทศกาลชา ท่าทางผู้ว่าฯจะปลื้มไอเดียนี้ของเขามาก วศินบอกว่างานนี้ส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัด เราทุกคนได้ประโยชน์ ตนเต็มใจช่วย
พอออกมาหน้าห้องประชุม วินพัตราชะเง้อมองหาอินทัชจนเจ้าพลกาวิลบอกให้กลับกันเถอะ
วินพัตราบอกวศินว่า
“น้อยไปก่อนนะคะพ่อเลี้ยง” แต่ไม่วายเหน็บหนูดีว่า “ถ้าคุณอ้นว่าง คุณหนูดีน่าจะชวนคุณอ้นมาเที่ยวที่นี่ด้วยนะคะ บรรยากาศที่นี่เหมาะกับคู่รักดีค่ะ”
หนูดียิ้มเหมือนไม่มีอะไรกับคำพูดนั้น แต่ในใจมี! เธอรู้ว่าวินพัตราต้องการบอกอะไรตน แต่ก็ยิ้มเจื่อนให้ เจ้าพลกาวิลชวนไปกันเถอะ วศินจึงเดินไปส่ง หนูดีตามไปด้วยแต่เรือนแก้วแยกไปอีกทาง
เรือนแก้วเดินไปเห็นแตนยังยืนแค้นหนูดี
ที่กลับเข้ามาในชีวิตตนอีก คำราม “ฉันเกลียดแก... เกลียดๆๆๆ”
“นังบ้า ต้องยุให้มันบ้ากว่านี้” คิดแล้วเรือนแก้วเดินเข้าไปพูดยั่วแตน “พอมีนังหนูดีเข้ามาพ่อเลี้ยงก็ไม่เห็นหัวเธอเลยนะแตน”
“เรือนแก้ว...”
“ฉันเห็นใจเธอจัง เธออยู่เคียงข้างพ่อเลี้ยง
มาตลอด แต่พอมีนังหนูดีเข้ามา พ่อเลี้ยงก็ลืมเธอเลย”
“พี่วศินไม่เคยลืมฉัน!!”
“แน่ใจได้ยังไง ไม่เห็นเหรอ เมื่อกี้พ่อเลี้ยงก็เลือกนังหนูดีมากกว่าเธอ แถมยังปกป้องมันจนออกนอกหน้า ฉันว่าเวลานี้ศัตรูของเราน่ากลัวกว่าที่คิด เธออยากกำจัดนังหนูดีให้พ้นทาง เราคงต้องร่วมมือกันแล้วนะ”
“เธอมีไอเดียอะไร?” แตนสนใจทันที
ooooooo
วัฒน์เอาเช็คเงินสดจากแม่ไปให้ทองเติมที่บ่อน ทองเติมดูเช็คแล้วยิ้ม
“แหม...เสียดายจริง ผมนึกว่าจะได้เป็นหุ้นส่วนห้างของคุณซะแล้ว คุณนี่เก่งนะครับ ที่หาเงินมาใช้หนี้ได้เร็วขนาดนี้”
วัฒน์ไม่เล่นด้วยถามว่าหมดเรื่องแล้วใช่ไหม ตนจะได้ขาดกันสักที
“โถๆๆๆ เพื่อนกันทำใจน้อยไปได้คุณวัฒน์ ผมกับที่นี่ยังต้อนรับคุณเสมอนะครับ คุณยังอยากเล่นสนุกอีกสักตาสองตาไหมล่ะ”
วัฒน์นิ่ง คิดถึงคำพูดของแม่ที่ว่าเช็คนี่เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่แม่จะให้แล้ว หลังจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก แม่จะไม่ช่วยอีกแล้ว ก็ตอบทองเติมไปว่าตนไม่โง่อีกแล้ว เสียใจด้วย เมื่อวัฒน์ตัดเยื่อใยเช่นนี้ ทองเติมเย้ยอย่างไม่แยแสว่า
“แต่กว่าจะหายโง่ แกก็หมดเงินให้ฉันไปเยอะแล้ว”
ooooooo
วัฒน์เดินออกจากบ่อนทองเติมอย่างมั่นใจ บังเอิญชนกับอาร์ต ทั้งคู่มองกันตกใจ อาร์ตรีบก้มเก็บซองยาที่พื้นใส่กระเป๋า ก็พอดีเพื่อนอาร์ตมาตาม อาร์ตจึงรีบตามเพื่อนไป
วัฒน์มองตามอาร์ตพึมพำกับตัวเอง “อาร์ตติดยาเหรอ?!”
สายของวศินในบ่อนทองเติมถ่ายรูปอาร์ตที่เดินอยู่ในบ่อนทองเติมแล้วส่งไปให้อินทัช
วัฒน์เล่าเรื่องอาร์ตให้อ้นฟัง อ้นพูดอย่างไม่สนใจว่า
“ไอ้อาร์ตติดยาก็เรื่องของมันสิ แล้วแกเอามาบอกฉันทำไมวะ”
“อาร์ตมันน้องพี่อ้นไม่ใช่เหรอ” วัฒน์ถามอึ้งๆ
“ไอ้ลูกเมียน้อยกาฝากนั่นฉันไม่นับมันเป็นน้องหรอก แต่ก็ดี ไอ้อาร์ตมันยิ่งเหลวแหลกเท่าไหร่ คุณพ่อก็ยิ่งเห็นว่าฉันดี แล้วยกทุกอย่างให้ฉันดูแล”
วัฒน์นิ่งไปอึดใจ ตัดสินใจถามอ้นว่าตนจะขอเตือนอะไรสักอย่างได้ไหม อ้นถามเสียงกระด้างว่าอะไร
“เมื่อก่อนวัฒน์อาจจะยังไม่ได้เรียนรู้ แต่ตอนนี้หลังจากเกิดเรื่อง มันทำให้วัฒน์คิดได้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเราคือครอบครัว ญาติพี่น้องที่ไม่เคยทอดทิ้งเรา ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับสายเลือดแล้วนะพี่อ้น ถึงอาร์ตมันจะเป็นลูกเมียน้อย เอาจริงๆมันก็เป็นน้องพี่นะ”
อ้นไม่พอใจที่วัฒน์เคยแต่ยอมซูฮกตน วันนี้บังอาจมาสอน บอกวัฒน์อย่างดูถูกว่า
“ก่อนที่แกจะมาเตือนฉัน ทำชีวิตตัวเองให้มันดีก่อนไหมไอ้วัฒน์ แล้วถ้าว่างนักก็รีบหาเงินแสนนึงที่ยืมฉันไปมาคืนเร็วๆด้วยก็ดี หวังว่าคงไม่ลืมนะ”
วัฒน์จุก แต่ก็ตอบอย่างมีศักดิ์ศรีว่า “วัฒน์ไม่ลืมหรอกพี่อ้น ยังไงก็ต้องหาเงินมาคืนพี่อ้นอยู่แล้ว แต่วัฒน์เป็นห่วงว่า สุดท้ายแล้วพี่อ้นจะไม่เหลือใครเลยมากกว่า”
พูดจบวัฒน์เดินออกไปเลย ปล่อยให้อ้นมองตามทั้งโมโหและเจ็บใจ
ooooooo
ทันทีที่อินทัชได้ข่าวจากสายที่บ่อนทองเติมก็รีบไปบอกวศินที่กำลังเดินดูคนงานตัดแต่ง
ต้นชาอยู่กับหนูดี เขาขอตัวกับหนูดีเดินห่างออกไปคุย ถามอินทัชว่ามีอะไรสำคัญหรือเปล่า
อินทัชเอาโทรศัพท์ให้ดูรูปอาร์ตที่สายในบ่อนทองเติมส่งมาให้
“รู้ไหมอาร์ตไปทำอะไรที่นั่น”
“ซื้อยาครับ”
วศินโทร.ไปหาอ้อ อ้อนึกว่าหนูดีเป็นอะไร เขาบอกว่า
“หนูดีสบายดี แต่พี่อยากคุยกับน้องอ้อเรื่องอาร์ต”
อ้อบอกว่าตอนนี้อาร์ตกลับบ้านแล้วตนก็สบายใจขึ้น วศินบอกว่าดีแล้วแต่อยากให้น้องอ้อสังเกตอาร์ตไว้หน่อย เพราะคนของพี่บอกว่าอาร์ตติดยา อ้อตกใจ วศินขอว่า
“อ้ออย่าเพิ่งบอกใครเรื่องนี้ ลองสืบให้มั่นใจก่อน แล้วเราค่อยหาวิธีการช่วยอาร์ตอีกทีแต่อย่าเพิ่งโวยวายหรือต่อว่าอะไรอาร์ตนะครับ เดี๋ยวน้องจะเตลิดไปกันใหญ่”
“ค่ะพี่วศิน อ้อจะทำตามที่พี่บอก” วางสายแล้วอ้อไม่สบายใจเป็นห่วงอาร์ตมาก
