มธุรสโลกันตร์

แต่ไม่นานนักดนูก็ได้เห็นหน้าเสือผาจังๆ เขาตกใจมากหลุดปากเรียกพสุออกไป เสือผันสะใจมากแล้วพาตัวเองกับลำเจียกหนีหายไปยังถ้ำสมบัติ ภูผารีบตามไปด้วยความเป็นห่วงลำเจียก ส่วนดนูที่งุนงงสับสนกับสิ่งที่เห็นก็รีบตามไปเช่นกัน

เมื่อคณะของเผ่าเทพและพสุมาถึงจึงไม่พบใครนอกจากลูกน้องเสือผันที่โดนตำรวจจับกุม และจากการสอบถามก็ได้ความว่าดนูตามเสือผันกับเสือผาไปที่ถ้ำสมบัติ เพชรน้ำผึ้งเคยรู้จากพิกุลว่าถ้ำนี้อยู่ที่ไหนจึงรีบนำทางทุกคนไป

เสือผันลากลำเจียกเข้ามาในถ้ำสมบัติแล้วระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจ เพราะสิ่งที่รอคอยมาทั้งชีวิตกำลังจะมาถึง วันที่พ่อกับลูกต้องมาเข่นฆ่ากันเอง

“ใช่...ฉันเห็นแล้ว พี่อยากให้คนอื่นเจ็บปวด ส่วนพี่ก็ต้องเจ็บปวดเหมือนกัน เพราะไอ้ผจงมันก็พยายามฆ่าพี่เหมือนกัน นี่แหละเขาเรียกว่ากงกรรมกงเกวียนที่พี่หนีไม่พ้น”

“อีลำเจียก!!” เสือผันโกรธจัดตบลำเจียกล้มหัวกระแทกหินเลือดอาบ ภูผาตามเข้ามาพอดีรีบประคองลำเจียก และมองกร้าวไปที่เสือผัน

“หยุดทำเรื่องชั่วๆซะทีเถอะเสือผัน จะวาระสุดท้ายแล้วทำดีสักครั้งบ้างไม่ได้หรือไง”

“คิดว่ามึงเก่งกว่ากูนักเหรอถึงสั่งสอนกู ชีวิตมึงที่ผ่านมาก็มีกูนี่แหละที่ขีดเส้นให้เดิน”

“ไอ้ผา...ไม่ต้องสนใจมัน ปล่อยให้มันตายด้วยกรรมของมันเอง ไปจากที่นี่ซะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเอ็ง”

“มันเริ่มชีวิตใหม่ไม่ได้หรอกลำเจียก ในเมื่อพ่อกับลูกได้เจอหน้ากันแล้ว สุดท้ายชีวิตมันก็มีแต่ต้องถูกพ่อมันไล่ล่าเอาตัวเข้าคุก ฮ่าๆๆๆ”

“พ่อฉัน? แกหมายถึง...”

“ไอ้ผา...ท่านดนูคือพ่อที่แท้จริงของเอ็ง เป็นความผิดของข้าตั้งแต่ตอนนั้น”

ภูผานิ่งตะลึง ลำเจียกยืนยันคำพูดด้วยการเล่าให้ฟังว่าเธอแอบขโมยทารกน้อยลูกแฝดของวราพรมาคนหนึ่งในคืนที่ฝนฟ้าคะนอง

“ข้าขอโทษ...ตอนนั้นข้าทำไปเพราะความเสียใจที่ต้องเสียลูกในท้อง ข้าไม่อยากพรากลูกคนอื่นมาจากอกแม่เพราะรู้ว่าเป็นบาป จนข้าได้เลี้ยงเอ็ง ข้าก็รักเอ็งอย่างลูก แต่ข้าก็ไม่กล้าพอที่จะบอกความจริง เพราะข้าเองก็มีส่วนผิดอยู่มาก”

“ที่แท้ก็เป็นฝีมือเธอ...ลำเจียก” เสียงดนูดังขึ้น เขาถือปืนเดินเข้ามาเล็งไปที่เสือผัน แต่เสือผันกลับหัวเราะร่าไม่เกรงกลัว

“ไอ้ดนู สะใจกูจริงๆ นี่แหละเวลาที่กูรอคอยมาทั้งชีวิต นี่ไงลูกชายมึง กูเลี้ยงให้มันเป็นโจรเหมือนอย่างกู จับลูกมึงเลย เอาตัวมันไปเข้าคุก แล้วมึงก็จะได้ดูลูกมึงถูกยิงเป้า”

“ไอ้เสือผัน ไอ้สารเลว” ดนูยิงเสือผันแต่กระสุนไม่ระคายผิว แถมเสือผันยังใช้อาคมเล่นงานดนูแทบแย่ ก่อนจะยัดปืนใส่มือเขาบังคับให้ยิงภูผาจนเลือดไหลเต็มแขน ดนูเสียใจมากเพราะไม่อาจต้านอาคมของเสือผันได้ ลำเจียกพยายามช่วยสองพ่อลูกให้รีบหนีออกจากถ้ำไป แต่ภูผาไม่ยอมเพราะต้องการจับเสือผันให้ได้ เขาตามเสือผันลึกเข้ามาในถ้ำ โดยให้ลำเจียกพาพ่อของเขาออกไปก่อน