มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 15
ภูผาพูดขาดคำ ก้องกับรุ่งประคองกระเช้าเข้ามาพร้อมส่งเสียงเอ็ดอึง
“พี่ผา...แย่แล้วพี่ ช่วยอีกระเช้ามันด้วย”
ภูผากับพิกุลตกใจที่เห็นสภาพกระเช้าบาดเจ็บเจียนตายมาอีกคน
“พี่กระเช้า เกิดอะไรขึ้น”
“พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปตามหาตัวไอ้ดำไม่เจอ แต่กลับเจออีกระเช้านอนปางตายอยู่ตรงทางเข้าภูพยัคฆ์ อาการมันน่าเป็นห่วงมาก เลยรีบพามาหาพี่ผาก่อน”
ภูผารีบเข้าไปดูท้องกระเช้าที่เต็มไปด้วยเลือด เธอปรือตามองเขาพร้อมส่งเสียงครางเบาๆ
“พี่ผา...ช่วยฉันด้วย”
“แผลถูกแทง...ใครทำเอ็ง”
“ไอ้...ไอ้ผจง...มัน...มันพยายามฆ่าฉัน”
กระเช้าพูดได้แค่นั้นก็คอพับหมดสติไป พิกุลตกใจร้องเสียงหลงเป็นห่วงพี่สาว
“พี่กระเช้า!!”
ooooooo
เสือผันออกจากชุมโจรเพื่อไปดักเจอดนูนายตำรวจระดับสูงที่เดินทางมาไพรวารีกับคุณหญิงวราพร สองคนเป็นพ่อแม่ของพสุที่มีความสนิทชิดเชื้อกับครอบครัวของคุณชายพิสุทธิ์ธาดา อีกทั้งดนูยังเคยทำคดีเสือผันและมีอดีตที่ทำให้เสือผันโกรธแค้นเขามาก
การมาของดนูกับวราพรก็เพื่อช่วยเหลือคุณชายพิสุทธิ์ธาดากับคุณหญิงอรพินธ์รำไพหลังจากรู้ว่า
ทั้งคู่โดนเสือผจงลูกชายเสือผันจับตัวไป ดนูเผชิญหน้ากับเสือผันโดยที่วราพรอยู่ในรถ ลูกน้องของดนูได้ยินชื่อเสือผันก็รุมยิงแต่กระสุนไม่ระคายผิวมันแม้แต่นิดเดียว ดนูจึงสั่งทุกคนเก็บปืนแล้วถามเสือผันว่าต้องการอะไรถึงกล้าโผล่มาแบบนี้
“ได้ยินว่าแกจะเดินทางมาไพรวารี ก็เลยอยากมาทักทายให้ได้เห็นหน้าค่าตากันหน่อย”
“แน่ใจเหรอว่าแกเห็นหน้าฉันแล้วจะทำให้แกนอนหลับสบาย เรื่องเก่าๆของเราน่าจะยังทำให้แกฝันร้ายอยู่นะไอ้เสือผัน”
“ใช่ แกคือฝันร้ายของฉันมาตลอดยี่สิบกว่าปี” เสือผันพูดด้วยอารมณ์เจ็บใจ มือทุบที่ขาตัวเองตอกย้ำสิ่งที่ดนูทำไว้กับตน “และวันนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันจะทำ
ให้แกต้องเจอฝันร้ายแบบฉันบ้างซะที”
“ว่าแล้วว่าแกต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แกมันก็แค่ไอ้โจรขี้ขลาดตาขาวไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆกับฉัน ถนัดแต่ใช้วิธีหมาลอบกัด สั่งให้ลูกชายแกลักพาตัวคุณชายกับคุณหญิงเพื่อนสนิทของฉันไป”
“ลูกชายฉัน?” เสือผันพึมพำแปลกใจเพราะไม่รู้เรื่องนี้
“ไอ้ผจง! ลูกโจรสันดานโจรเหมือนพ่อมัน ถ้าอยากแก้แค้นฉันก็มาเจอกันซึ่งๆหน้า อย่าไปยุ่งกับคนที่ไม่รู้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย”
เสือผันนิ่งไปด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างคิดได้ “ไม่ต้องห่วง ยังไงความแค้นของแกกับฉันมันต้องจบลงในเร็วๆนี้แน่ แต่มันจะสะใจฉันมากกว่านั้นก็เพราะว่าสายเลือดที่หายไปของแกยังมีชีวิตอยู่ และเมื่อถึงเวลาที่แกได้เจอเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง เวลานั้นทั้งแกกับเมียจะต้องชดใช้ด้วยความเจ็บปวดที่ใครก็ช่วยไม่ได้”
“สายเลือดของฉันยังมีชีวิตอยู่ แกหมายความว่าไง”
เสือผันไม่ตอบ หันหลังให้พร้อมกับลมเพลมพัด ที่กระโชกแรงเพราะอาคมจนฝุ่นฟุ้ง ทุกคนยกมือขึ้นป้องฝุ่นก่อนจะพบว่าเสือผันหายตัวไปแล้ว เมื่อดนูบอกวราพรว่าลูกของเราที่หายไปยังไม่ตาย วราพร ตื่นเต้นดีใจมากและอยากให้ตำรวจจับตัวเสือผันให้ได้โดยเร็ว
