มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 15
“เขาจะจัดการเสือผันกับเสือผจงด้วยตัวเอง ขอให้พี่เทพอยู่เฉยๆ ตำรวจดีๆอย่างพี่เทพและตำรวจดีๆคนอื่นในไพรวารีจะได้ไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชุมโจรภูพยัคฆ์จะไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้ใครอีก ไพรวารีจะกลับมาสงบสุข”
หลังจากนั้นเผ่าเทพกับจ่าเศกพาเพชรน้ำผึ้งกลับไปที่บ้านพักเพราะคิดว่าพ่อแม่ของเธอกำลังรออยู่ แต่เจอแค่พลอยน้ำค้างคนเดียว ถามไถ่กันไปมาก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี ก็พอดีสมุนของผจงมาโผล่หน้าบ้านแสดงศักดาโจรร้ายแล้วโยนถุงผ้าใบหนึ่งเข้ามาก่อนที่มันจะหนีไป ซึ่งในถุงผ้ามีสร้อยคอของอรพินธ์รำไพอยู่!
ooooooo
วันเดียวกันที่ภูพยัคฆ์ ลำเจียกล่วงรู้ความจริงว่าเสือผันหายดีแล้วแต่ไม่ได้อยู่ในบ้าน โดยให้ไอ้ดำคอยขัดขวางตบตาเอาไว้ เมื่อรู้ความจริงอย่างนี้แล้วทำให้ลำเจียกโกรธมาก ถือปืนข่มขู่ไอ้ดำให้บอกมาว่าเสือผันอยู่ไหน
เมื่อไอ้ดำไม่บอกจึงเกิดการยื้อแย่งปืนกันขึ้น เสียงปืนลั่นเปรี้ยงทำให้ภูผาที่เพิ่งกลับมาร้อนรนรีบวิ่งไปทางบ้านเสือผัน โดยให้ก้องกับรุ่งตามไอ้ดำที่เห็นวิ่งไวๆออกไป
ภูผาเข้ามาในบ้านพบลำเจียกนอนกุมท้องที่เต็มไปด้วยเลือด
“เกิดอะไรขึ้นแม่ลำเจียก...ไอ้ดำยิงแม่ทำไม แล้วเสือผันอยู่ไหน”
“เสือผันมันหนีไปแล้ว มันหลอก...หลอกให้เอ็งช่วยชีวิตมัน”
“แต่เขารับปากว่าจะบอกความจริงว่าฉันเป็นลูกใคร”
“มันไม่ยอมบอกเอ็งหรอกไอ้ผา เพราะมันตั้งใจจะใช้เอ็งแก้แค้นศัตรูของมัน”
“แก้แค้นใคร? แม่ลำเจียกรู้เหรอว่าใคร”
“ข้า...ข้าผิด...ผิดเองที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เอ็งรู้” ลำเจียกกระอักเลือดออกมา
“แม่ลำเจียก”
“ครอบ...ครอบครัวที่แท้...แท้จริงของเอ็งคือ...”
ลำเจียกพยายามจะบอกแต่ร่างกายทนความเจ็บปวดไม่ไหว กระอักเลือดมากขึ้นก่อนจะแน่นิ่งหมดสติไป จังหวะนี้พิกุลวิ่งพรวดเข้ามาพอดี
“น้าลำเจียก...”
“พิกุล!! มาช่วยข้าเร็ว อย่าให้น้าลำเจียกตายเด็ดขาด”
ขณะนั้นเองก้องกับรุ่งวิ่งออกไปจนถึงทางเข้าภูพยัคฆ์เพื่อไล่จับตัวไอ้ดำ แต่มันไวเหลือหลายหายวับไปทางไหนไม่รู้ ก้องเริ่มหัวเสียหันรีหันขวาง ขณะที่รุ่งเดินไปทางหนึ่งแล้วเห็นรอยเลือด
“ดูนั่นไอ้ก้อง เลือดนี่หว่า”
“เลือดใครวะ”
สองคนเดินตามรอยเลือดไปจนกระทั่งพบร่างกระเช้านอนหายใจรวยริน ร้องขอความช่วยเหลือ เสียงอ่อนระโหย “ช่วย...ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย”
ส่วนที่บ้านเสือผัน พิกุลกับภูผาช่วยกันห้ามเลือดและทำแผลให้ลำเจียกอย่างสุดความสามารถ แต่ลำเจียกเสียเลือดมากสีหน้าซีดเซียวยังไม่รู้สึกตัว
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะพี่ผา น้าลำเจียกจะเป็นอะไรมากมั้ย”
“กระสุนไม่ฝังใน โชคดีที่ทะลุออกไปไม่ถูกอวัยวะสำคัญ แต่ว่าข้าช่วยได้แค่เบื้องต้นเพราะแม่ลำเจียกเสียเลือดมาก ยังไงก็ต้องถึงมือหมอ”
“ป่านนี้แล้วจะไปตามหมอที่ไหนมาล่ะจ๊ะพี่”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ข้าจัดการได้ ข้าจะไม่ยอมให้แม่ลำเจียกตายเด็ดขาด”
